Η ποίηση της Παυλίνας με αφορά. Τη διαβάζω και πολλές φορές γράφω αυθορμήτως σχολιάζοντας και υπομνηματίζοντας, γιατί αισθάνομαι ότι οι ένδον καταδύσεις της γραφής της  φτάνουν σε τόσο βάθος, που δεν είναι πια προσωπικές, αλλά μας αφορούν όλους…

Ποίηση αρχετυπική, αρχέγονη…κοσμογονίες με άλλους θεούς και άλλους αγγέλους, όντα από τον «βυθό»  που έχει ανασύρει ο Ποιητής, παραμένοντας ο ίδιος εκεί, πάντα…

Και τώρα, διαβάζοντας  τη νέα της ποιητική συλλογή, με τίτλο “Το σπίτι στους 40 δρόμους”,  που αναφέρεται κατά τα φαινόμενα τις διαδοχικές μετακομίσεις του ποιητή σε σαράντα διαφορετικές διευθύνσεις, επιβεβαιώνω, ότι για μια κατάβαση στο βυθό τον ένδον πρόκειται, με το πρόσχημα και τη βοήθεια της χαρτογραφίας…

Γι αυτό τελικά ο τίτλος επιμένει: Το σπίτι στους σαράντα δρόμους…

Του ποιητή εστίν η βασιλείη, των διαδρομών του, των άγνωστων σημάτων που έχει χαράξει στις ιλιγγιώδεις λαβυρινθικές διαδρομές των δρόμων και των διαδοχικών μεταθέσεων για να βρει το σπίτι και την πατρίδα του.

Πατρίδα μου είναι το νυφικό χαρτί που γράφω …

πατρίδα μου είναι η ποίηση και η λογοτεχνία…

Να μην το ξεχνάμε αυτό, όταν διαβάζουμε τα ονόματα των δρόμων στην αρχή, τις  γραμμές – το χάρτη  και μετά την  καθ’ ο δ ό ν  σταδιακή κάθοδο προς τα μέσα:  σπίτι, δωμάτια, έπιπλα…Το ένα μέσα από τα πολλά, ένα και μόνο είναι…

Και αρχίζουν μετά οι υποβλητικοί  διάλογοι/καθρεφτισμοί  του ποιητή με τον εαυτό του και τις αναμνήσεις, που προβάλλονται στα αντικείμενα…

Με απλά υλικά, χωρίς τη χρήση των αρχέγονων εικόνων  η Παυλίνα επιχειρεί το παιχνίδι της έ ν δ ο ν και γ ύ ρ  ω αναζήτησης της ταυτότητας με εμμονή  στο ότι όλα είναι ένα πράγμα…

όλα τα σπίτια, όλα τα αντικείμενα και όλα διαφορετικά μεταξύ τους.

Η ποιητική συλλογή είναι επίσης fractal για να δανειστούμε μια μεταφορά από τη φυσική – ή ας πούμε ολόγραμμα – μια και εκτός από τη δομή που σε βοηθά να συλλάβεις την ιδέα του τι επιχειρεί ο Ποιητής, όσο το πλησιάζεις  κοντά, σε ένα δωμάτιο, σε ένα αντικείμενο, μια ομάδα στίχων, πάλι έχεις την έμπνευση και την ανάσα της ποίησης συμπυκνωμένη, η πολυθρόνα, το χαλάκι, το ραδιόφωνο, το πορτ – μαντώ, η ντουλάπα, ποιήματα/σύμπαντα ολοκληρωμένα.

Είναι δηλαδή  σαν να έχεις έναν ολόκληρο κόσμο (ο μικρός ο Μέγας)  σε μικρογραφία…

Διαβάζοντάς κάθε απόσπασμα, κάθε καθρεφτισμό στα αντικείμενα, διαλέγω εδώ το χαλάκι:

Το καημένο

Το προσφυγάκι το χαλί

Πρόσεξε

Το πατάς

Πονάει

-Συγνώμη

 Δεν σε γνώρισα χαλάκι

Δεν σε βλέπω

-Ξεφτίζει η μνήμη σου

Μαζί μου

Συγκινείσαι μέχρι δακρύων αλλά με μια συγκίνηση  που αρνείται να γίνει του κόσμου τούτου ενώ ταυτόχρονα σε πλήττε βαθύτατα…

Είναι από τα κύματα που εκπέμπει η Παυλίνα. Και δεν εννοώ  τα «αρχαία ερτζιανά» της,  ούτε  τα περίφημα κύματα – α της ποίησής της , τα εγκεφαλικά κύματα μεταξύ ύπνου και ξύπνιου, αυτά που λέγεται ότι εκπέμπουν οι γάτες και οι Ποιητές όταν γράφουν, αλλά  κάποια άλλα κύματα, τα κύματα της καρδιάς που εκπέμπουν οι ησυχαστές όταν προσεύχονται και  που λένε αυτοί που γνωρίζουν να τα διαβάζουν και να τα αναγνωρίζουν, ότι μοιάζουν λέει κι αυτά, σαν ένας μικρός νους…

Αυτός ο μικρός νους της καρδιάς και ο απαλός του παλμός ακούγεται εδώ, ο θεός των μικρών πραγμάτων με μια τόσο απαλή φωνή…σιγανή όπως ο Σιγανός του παιδικού της  μυθιστορήματος, τότε που εξ απαλών ονύχων, συνομιλούσε με τα «πράγματα» με μια φωνή απαλή, «αύρας λεπτής εγκάλεσμα» και με το άγγιγμά της κάνεις «να ξεσπούν σε μελιχρούς φθόγγους» όπως λέει ο Ρουμί και σε εκ βαθέων εξομολογήσεις τα πράγματα…

Οι αναμνήσεις που έχουν οι άνθρωποι για τα πράγματα…

Αποκαλύπτεται ο δικός της μοναδικός  τρόπος να προσεταιρίζεται τα αντικείμενα, παραβιάζοντας τις πραγματικότητες και τις μαρτυρίες των αισθήσεων…

αυτοανακαλύπτεται ο Ποιητής, αναδεικνύοντας πραγματικότητες και αλήθειες που πάλι μας αφορούν όλους…μια νέα κοσμογονία της συγκίνησης, της νοσταλγίας, της ενσωμάτωσης του έξω στον βαθύτερο πυρήνα του μέσα…