ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΠΑΡΑΞΕΝΑ ΠΟΥΛΙΑ
Γυναίκες παράξενα πουλιά της φαντασίας
Φτερά πολύχρωμα ουρές ανοιχτές βεντάλιες
Ξελογιάζουν τ΄ αρσενικά
Τις κυνηγούν απελπισμένα
Ξέπνοοι
Είδωλα κι αντικατοπτρισμοί πόθων
σε θολά νερά
Άλλες τεράστιοι παπαγάλοι του Αμαζονίου
σε χρυσά κλουβιά
Φλυαρούν ακατάπαυστα
Μάταια
Δεν ακούει κανείς
Στις πυκνές φυλλωσιές κρυμμένες άλλες
σαν μεθυσμένα αηδόνια με το τραγούδι τους
στοιχειώνουν τα όνειρά μας τις νύχτες
Άκου ! σοφές κουκουβάγιες στις στέγες
κλαίνε για κάτι αμετάκλητα χαμένο
Είναι και κάτι πανέμορφοι ματαιόδοξοι κύκνοι
που κολυμπούν σε ήσυχα ασημένια νερά
Στα φτερά τους λεκέδες αίμα από τα σκάγια
απρόσεκτων κυνηγών – εραστών
ΚΙ ΟΜΩΣ ΑΓΑΠΗΣΑΜΕ
Με κομμένα χέρια αγκαλιάσαμε κορμιά
παγωμένα
και περπατήσαμε μερόνυχτα στην ενδοχώρα
της ψυχής
με πόδια γυμνά
Χτυπήσαμε πόρτες κλειστές
Μέσα ακούγονταν βρισιές και
κλάματα
Ζωές ρημαγμένες και διαρκείς
αποχαιρετισμοί
Είδαμε εργοστάσια σφραγισμένα
Οι μηχανές τους σκούριαζαν στη βροχή
Είδαμε αγρότες ένα με τη λάσπη
Έρημα χωριά χωρίς γέλια και παιδικές
φωνές
Όμως εμείς αγαπήσαμε βαθειά ως την
απελπισία
Έτσι είναι η ζωή μας είπαν
Μια δρασκελιά από τον θάνατο
Πόπη Παντελάκη