Πάνω σ’ ένα όνειρο

[Depois dum sonho]

Δεν άφησες πίσω σου έρημο μα

δέντρα στο σπίτι. Μες στ’ όνειρό μου είσαι

ο θάμνος ο γητευτής που καθρεφτίζει

για πάντα τη μεσημβρία. Μα ο ήλιος

δύει όταν τα βλέφαρα

με προσμονή ανοίγουνε κι εσύ κρύβεσαι

στης κάμαρας τις γωνιές. Απουσιάζοντας

είσαι όμως το κέντρο

που άγριο στη ζωή μου σέρνεσαι

σαν φίδι παγερό στην κοιλιά μου

καθώς μαζεύεται κουλουριάζεσαι μέσα

στο δάσος που αδιάκοπα απλώνεται

κι εκεί κοιμόμαστε. Και περιπλανιέσαι

στις άκριες ενός σπιτιού

που το κατέστρεψαν οι ρίζες του

Ο οβολός του χρόνου

[A moeda do tempo]

Αφαιρέθηκα κι εσύ δεν ήσουν πια εκεί

είχες πουλήσει στον χρόνο τη δόξα της αρχής

και δέχτηκες στην παλάμη σου τον οβολό τον παγερό

που ο χρόνος είχε πληρώσει για να ’ρθεις

O πρόσφατα εκλιπών ποιητής Gastão Cruz (1941-2022) ανήκει στην πορτογαλική ποιητική Γενιά του 1960. Σπούδασε γερμανική φιλολογία στο Πανεπιστήμιο της Λισαβόνας, ενώ στις αρχές της δεκαετίας του 1980 δίδαξε πορτογαλική φιλολογία στο King’s College του Πανεπιστημίου του Λονδίνου. Υπήρξε επίσης αξιόλογος κριτικός και μεταφραστής λογοτεχνίας, καθώς και συνιδρυτής σημαντικών θεατρικών σκηνών.

Ως ποιητής, ο Cruz ήρθε στο προσκήνιο μέσω της συλλογικής έκδοσης Poesia 61, μαζί με τις ποιήτριες Fiama Hasse Pais Brandão, Luiza Neto Jorge και Maria Teresa Horta. Για το έργο του έλαβε σημαντικά βραβεία.

Στην ποίησή του, o Cruz αποδίδει συχνά την τραγικότητα του ανθρώπινου βίου, με έμφαση στην απώλεια, μέσα από εικόνες που δανείζεται από τη φύση: τη γη, τα ζώα, τη θάλασσα.