Παλιοφέγγαρο του πάγου

Οι ράχες ανθισμένες ήδη μες στο χιόνι

και ο άνεμος μιαν ιβουάρ σαρώνει κόμη.

Νερό νεκρό έχει ο βωμός, κι η σκέψη ακόμη

φεγγαροστέφανο έγχρωμο είναι, σαν το στρώνει.

Το στήθος το μικρό, αχ, τι κλάμα το πλακώνει –

παλάμη αέρινη η αύρα, τη χαϊδεύουν τρόμοι!

Τί παγετός! Του στερεώματος οι δρόμοι

το πόδι μού τραβούν – το κρύο με τελειώνει!

Θαλάσσης χέρια στον ψυχρό είναι σταυρωμένα

της νύχτας δίσκο· κρύα στήθη,  δυο κομμάτια,

και βγαίνει η αυγή καμπούρα, ακέραιο ένα.

Ω πόδια, ουράνιοι ποταμοί και κάτασπρα άτια

στο παλιοφέγγαρο του πάγου τυλιγμένα

κάτω από πέλαγα με τα δικά μου μάτια!

Σελήνη μου του χθες, και τώρα ξεχασμένη

Σελήνη μου του χθες, και τώρα ξεχασμένη,

απόψε εδώ, στη γη, έλα, κάνε μου τη χάρη –

μην είσαι πια ξανά του πόλεμου φεγγάρι,

μα του έρωτά μου που κοιμάται η αγαπημένη.

Το φως σου στο ελαφάκι δώσ’ το που επιμένει

να τρέχει από τους πάγους των ματιών σου, χνάρι

πατώντας ελαφρό, και πες του τί θα πάρει

στην εξορία που, αντί φωλιάς, το περιμένει.

Καιρούς του τρόμου το αίμα κατοικεί· χτυπάει,

δονείται χωριστά από τη σκαμμένη ύλη

που εγγυάται η γη στην προσφιλή πατρίδα.

Της λήθης, αχ, σελήνη, πώς δεν μου ξυπνάει

το φως σου του σπαθιού, μα του έρωτα τα χείλη,

κι αφού τα κόρνα σου χίλιες φορές τα είδα!

Ο Ραφαέλ Αλμπέρτι γεννήθηκε στο Πουέρτο ντε Σάντα Μαρία της Ισπανίας το 1902 και πέθανε στο ίδιο μέρος το 1999. Υπήρξε ποιητής, πολιτικός, συγγραφέας, θεατρικός συγγραφέας και ζωγράφος.