208.

Προκειμένου να είναι καλές οι μουσικές ερμηνείες ή τα αντίγραφα έργων πλαστικής τέχνης, πρέπει να παραμένουν κοντά στο πρωτότυπο, όπως συμβαίνει και με τις μεταφράσεις· όμως ούτε η μία ούτε και η άλλη περίπτωση αξίζει, παρεκτός αν ο αντιγραφέας ή ο μεταφραστής διαθέτει κάτι παραπάνω από τεχνική ικανότητα και μηχανική ευφυΐα.

209.

Η θεμελιώδης συνθήκη της καλής πρόζας έγκειται στην φυσικότητα και την ρυθμικότητα κατ’ αναλογίαν με τις κινήσεις της αναπνοής.

210.

Ομολογώ πως όταν πρωτοκοίταξα την Μόνα Λίζα του Λεονάρντο, σάστισα. Δεν είχα ξαναδεί ποτέ γυναίκα με μια τέτοια ανόητη έκφραση.

212.

Η κοσμική διδασκαλία είναι ανεπαρκής επειδή δεν μαθαίνει στους ανθρώπους πώς να πεθάνουν.

213.

Η τέχνη και η επιστήμη είναι εντέλει ίδιες, αφού δίχως γεωμετρία δεν υπάρχει αρχιτεκτονική, και αφού η γεωμετρία γεννήθηκε από την εμπειρία, με τον άνθρωπο να δημιουργεί τον χώρο που η γεωμετρία μελετά. Αυτό που αποκαλούμε τέχνη είναι η επιστημονικώς διευθυνόμενη μετάφραση των ικανών εντυπώσεων που λαμβάνουμε από την εμφάνιση και την ποιότητα των πραγμάτων· και η επιστήμη είναι η αντίληψη της αρμονικής ωραιότητας του σύμπαντος και ένα πρακτικό μέσο για την οικονομία της σκέψης στις πρακτικές εφαρμογές της.

214.

Όσο λιγότερο ταλαντούχος και ικανός είναι ένας άνθρωπος στην επιστήμη του, τόσο περισσότερο είναι απόλυτος και προστακτικός.

Δόξα τω Θεώ, που για να ελευθερώσει τον ανθρώπινο νου από αυτήν την τυραννία, ο Ανρί Πουανκαρέ παρουσίασε με μαθηματικές αποδείξεις πως δίχως το τυχαίο δεν θα υπήρχε επιστήμη, και πως μονάχα το τυχαίο διορθώνει τα αναπότρεπτα λάθη που προκύπτουν από τις ελαττωματικές αισθήσεις και τα ελαττωματικά εργαλεία σε όλες τις επιστημονικές εργασίες.

222.

Την ημέρα όπου θα διακηρυχθεί η ανίατη αστάθεια της καθεμιάς επιστημονικής αλήθειας, θα δούμε την πτώση της τελευταίας Βαστίλης.

224.

Είναι παράλογο να τρέφει και να ασκεί κανείς την ψυχή του με στόχο την κατάκτηση της Αλήθειας, όπως και αν τρέφει και ασκεί το σώμα του για να το καταστήσει αθάνατο.

225.

Το όνειρο είναι μία κούπα θάνατος που μας προσφέρει –χωρίς την ανία της απογοήτευσης, χωρίς τις συντριβές του αλκοόλ, και χωρίς την δυσαρέσκεια της εγκατάλειψης του κόσμου πριν από την λύση του αινίγματός του– την πληρέστερη των ηδονών, την αμιγή γλυκύτητα της ανυπαρξίας.

Ο Γάλλος ποιητής, πεζογράφος, θεατρικός συγγραφέας, δοκιμιογράφος και εκδότης Remy de Gourmont γεννήθηκε το 1858 και πέθανε το 1915. Σεβαστός στον καιρό του, υπήρξε κεντρική μορφή του Συμβολισμού, επηρεάζοντας σημαντικούς συγγραφείς του εικοστού αιώνα.

Εδώ, δημοσιεύουμε το τέταρτο και τελευταίο μέρος μίας επιλογής από την συλλογή σύντομων στοχασμών «Σκόνη για τα σπουργίτια» (Poudre aux Moineaux / Dust for Sparrows), η οποία είδε για πρώτη φορά το φως της δημοσιότητας στην πληρότητά της χάρη στην μετάφρασή της στα αγγλικά από τον Ezra Pound (περιοδικό «The Dial», τόμοι 69 και 70, σε εννέα συνέχειες, από τον Σεπτέμβριο του 1920 ώς τον Μάιο του 1921). Όπως έγραφε εκεί ο Pound: «Οι ακόλουθες σελίδες δεν αποβλέπουν στο επίγραμμα· είναι ενδείξεις και μεταβάσεις της σκέψης, οι οποίες περιέχουν την διαύγεια που χαρακτήριζε τα καλύτερα έργα του Remy de Gourmont».