(…)
Η Σάρον είχε αρχίσει να βγαίνει με κάποιον ονόματι Μπάρυ, έναν αρκετά συμπαθητικό νεαρό- που έμοιαζε κάπως με ασφαλιστή. Τα είχαν χαλάσει ήδη τρεις φορές, δυο εκείνη και μια αυτός, αλλά ήταν πάντα μαζί και τρελά ερωτευμένοι, αν έκρινες από το μέγεθος των σημαδιών που ο Τζίμι ο πρεσβύτερος είδε στον λαιμό του Μπάρυ την τελευταία φορά που βρέθηκαν. Έτσι, η Σάρον δεν ήταν πια απίκο τα βράδια της δουλειάς. Δοκίμασαν μερικές βραδιές χωρίς αυτήν, μόνο οι δυο τους, αλλά ήταν σκότωμα. Ο Τζίμι ο πρεσβύτερος είπε λοιπόν πως θα στρατολογούσε τον Ντάρρεν, πριν η Μάγκι τον προλάβει με καμιά άλλη λαμπρή ιδέα. Ο Ντάρρεν είχε ήδη την δουλειά του στο Χάικερς, αλλά τον απασχολούσε μόνο κανα δυο βράδια την βδομάδα. Γι αυτό, ο Τζίμμι ο πρεσβύτερος λογάριαζε πως θα πηδούσε απ’ τη χαρά του για την ευκαιρία που θα είχε να μαζέψει μερικά έξτρα σελίνια. Αλλά-
—Είμαι χορτοφάγος, είπε ο Ντάρρεν.
—Τι;
Ο Ντάρρεν σήκωσε τους ώμους.
—Κι εσύ; είπε ο Τζίμι ο πρεσβύτερος. -Χριστέ μου. -Για βάστα, αφού-
Παρακολουθούσε τον Ντάρρεν να τρώει από τότε που ήταν μωρό.
—Από πότε;
—Εεε- Από την Πέμπτη.
—Καλά τώρα…
—Το σκεφτόμουν πολύ καιρό και το αποφάσισα, εεε-
—Εντάξει, είπε ο Τζίμι ο πρεσβύτερος. -Εντάξει. Ύψωσε τα χέρια.
—Καλή τύχη. Δεν μου λες, όμως, οι χορτοφάγοι τρώνε ψάρι;
—Ναι, μερικοί…
—Εσύ;
—Ναι.
—Τότε, εντάξει, είπε ο Τζίμι ο πρεσβύτερος. Εσύ μπορείς να ασχολείσαι μόνο με τα ψάρια, κι ο Μπίμπο κι εγώ θα κουμαντάρουμε τα υπόλοιπα. Πώς σου φαίνεται;
Ο Ντάρρεν ήταν χορτοφάγος του γλυκού νερού.
—Εντάξει, είπε. -Εεε- εντάξει.
—Σύμφωνοι, είπε ο Τζίμι ο πρεσβύτερος.
Σφίξαν τα χέρια. Αυτό ήταν σπουδαίο. Θα ήταν υπέροχο να έχει τον Ντάρρεν να δουλεύει πλάι του, θα ήταν θαύμα, γαμώτο!
—Και τα μπιφτέκια; είπε ο Τζίμι ο πρεσβύτερος.
Ο Ντάρρεν φαινόταν δυστυχής.
—Είναι όλο γαμημένο κρέας, τον διαβεβαίωσε ο Τζίμι ο πρεσβύτερος.
—Όχι μπιφτέκια.
—Εντάξει, είπε ο Τζίμι ο πρεσβύτερος.
Του άρεσε ο τρόπος που ο Ντάρρεν είχε πει όχι.
—Πώς είναι η Μιράντα;
—Εντάξει, είπε ο Ντάρρεν.
—Ωραία, είπε ο Τζίμι ο πρεσβύτερος. Είναι μια πολύ όμορφη κοπέλα.
Ο Ντάρρεν ήθελε να το σκάσει, αλλά ο μπαμπάς του φαίνεται πως ήθελε κάποιου είδους απάντηση.
—Φχαριστώ, είπε. Ναι, είναι μια χαρά. Κάποιος της πάτησε τον σκύλο πριν από μερικές βδομάδες, κι ήταν κάπως, αλλά τώρα είναι εντάξει.
—Πού έγινε αυτό; ρώτησε ο Τζίμι ο πρεσβύτερος.
—Στο Χοουθ.
—Ήταν Τζακ Ράσσελ;
—Ε, ναι. Πώς το ξέρεις;
—Δεν το ξέρω, του είπε ο Τζίμι ο πρεσβύτερος. Απλώς, σχεδόν όλα τα σκυλιά που βλέπεις πατημένα στον δρόμο μοιάζουν σα να είναι Τζακ Ράσσελ. Δεν το έχεις προσέξει ποτέ;
—Όχι.
—Ρίξε μια ματιά και θα καταλάβεις τι εννοώ.
(…)
