To στερέωμα

 

Αγόρι

με την καρδιά που πλημμυρίζει δάκρυα  σαν την καρδιά του πόνου                            καταρράχτης από κρύσταλλο

χωρίς τελειωμό

Άκου τα λόγια μου, του τεχνίτη

που δουλεύει με το δέρμα και τον χρόνο

Το τραγούδι  σαν το κλάμα σου ας στοχεύει, αυστηρό, στέρεο

σταθερά να χτυπά  τα ουράνια σημεία του ένα στερέωμα του αναλογεί

Η τέχνη  το στερέωμα  στεριώνει

Δε σου δίνεται να το βρεις  πρέπει

κι είσαι συ που θα το επαληθεύσεις.

 

 

Το νησί του Κρόνου

 

Αποκοιμισμένη σαν τον Κρόνο

μπροστά στο λιμάνι του  Saint Nazaire

απ’ τη μια ακτή στην άλλη  χίλια  χέρια με πάνε

Απ’ τους δαίμονές μου φυλακισμένη

το όνειρο της ζωής  που συνεχίζει

να το κοιτάζω με μάτια τυφλά

Μια κλήση σχεδόν στην τύχη

ξυπνά τον χρόνο

η ζωή, όχι, η ζωή έφυγε ήδη

απούσα εδώ και χρόνια.

 

 

 

Σαν τον πιο  πιστό ταχυδρόμο

 

Μου λες νέα  σου, τα παίρνω

Σαν τον ταχυδρόμο τον πιο έμπιστο

τα παραδίδω στη σωστή διεύθυνση

εδώ η διεύθυνση δική μου

μα λάθος το μήνυμα

 

Το όριο, όριο δεν είναι

το διασχίζει ο νους ακαριαία

ανεβαίνει το πνεύμα

πάει πια όλο προς εσένα

που  όριο δεν είσαι

αλλ’ ουσία κι ανέφικτη.

 

 

Ακόμα δεν έφτασα τα χρόνια

 

Ακόμα δεν έφτασα τα χρόνια που είχα

όταν σε γνώρισα

τι εντύπωση μου ‘κανες

τι εντύπωση κάνω τώρα εγώ

Πόσο ανόητο το βλέμμα μου

χθες και σήμερα

Πόσο αληθινό να ακολουθούμε το βάθος μέσα μας

μέχρι το ηφαίστειο, πάντοτε ενεργό

που  ‘μαστε εμείς, στο κέντρο της γης.

 

 

 

Η Ροζίτα Κοπιόλι γεννήθηκε στο Ριτσιόνε το 1948 και ζει στο Ρίμινι. Είναι ποιήτρια και πεζογράφος.  Μεταφράστρια και μελετήτρια του  W. B. Yeats. Μερικά έργα της :

Ποίηση: Ο πιστός ταχυδρόμος (2008), Τα νερά του μυαλού (2016), κ.α.

Πεζογραφία: Η πρόβλεψη των ονείρων (2002), Το ηλιακό μας σύστημα (2013),κ.α.