Η νεαρή Ερινύα

Τα μακριά μαλλιά μου κρέμονται στον αέρα σαν κλαδιά φιδωτά

και τα σπλάχνα μου φλέγονται.

Το πρόσωπό μου ζωντανό από δόξα και οργή,

Οι ικέτες τρομοκρατημένοι κλειδώνονται στα κελιά.

Όμως έχω κουραστεί και θα ʼθελα να κοιμηθώ

μίαν ολόκληρη άνοιξη σε κάποιο έρημο νησί.

Η γλώσσα μου λαμποκοπά.

Θα μιλούσα με λόγους που κεντρίζουν όπως ο σκορπιός,

θʼ άκουγα τη συμβουλή των πουλιών που νυχιάζουν.

Οι νυχτερινές σκοπιές μιλούνε για τους καμωμένους από ασβεστόλιθο ναούς μου

όπου ανάβουν ευώδη τα καντήλια.

Το κορμί μου, ένα κορινθιακό πούμα, νιώθει παγιδευμένο σʼ έναν γρίπο,

θυελλωδώς τινάζομαι, στριφογυρνώ, δονούμαι.

Είμαι η νεαρή Ερινύα που βηματίζει με πέλματα ομίχλης.

Πέτρινα εγχειρίδια σφάζουν τις αισθήσεις μου,

κι ανάμεσα στου τυφλωμένου αίματος τις θέαινες ήμουν ο καρχαρίας του πηλού.

Υπολογίζω στους ίσκιους των νεκρών.

Τα έμφυτα μαυλιστικά μου όνειρα

τώρα φυσούν όπως ο ζέφυρος, και όχι όπως οι καταιγίδες μολυβένιες.

Ενδότερα ο βρυχηθμός είναι ένα κούφιο βουνό.

Το χάραμα θα ήθελα να μάθω τη γλώσσα του φωτός.

Στη λέμβο μίας μαύρης χήρας αφήνομαι

καθώς ακόμα θα μπορούσα να είμαι μία χήρα λευκή.

Συνεσταλμένα τη βροχερή καρδιά μου ακούω,

τον κινούμενο καρπό, περιπλανώμενο στα δέντρα των πόθων.

Δεν θέλω πια να κόψω τα μαγεμένα κλαδιά της ανήσυχης σάρκας.

Αν έχανα τα δηλητηριώδη μου ίχνη,

θα μπορούσα να φτιάξω από της θάλασσας τον αφρό έναν υάκινθο.

Ήμουν μια ελεεινή Ερινύα, μία πότρια του λάβδανου σε τόπους φρενιασμένους.

Όμως ανάθεμα τώρα σε όλα τα μαγεμένα κλαδιά,

με όλες τις μάστιγες και το σκληρό μου στόμα,

με τα αιμοσταγή μου σάλια.

Όλοι να καταρρεύσουν οι βωμοί κάτω από τους ίσκιους των φλεγόμενων νεκρών,

κάτω από τις γοργόνες.

Δεν θέλω να παραμείνω κάτω από το σημάδι του μισοφέγγαρου.

Εντός μου καιόμενη μία του ηλίου ιέρεια υπάρχει

και πρώτη μου φορά το διακηρύσσω.

Μέσα σʼ έναν στρόβιλο ποδιών έχω σπάσει

το φράγμα του χορταριού όπως μυριάδες πεντάνευρα.

Χαίρετε!

*

Η άμωμος γυναίκα

Εντός σου, γυναίκα,

Το σώμα σου είναι ένα παράθυρο βιτρώ.

Ω, νύχτα ανέγγιχτη!

Μουλάρια, με μίμους καβάλα, πορεύονται προς τον σταθμό.

Κρανία ιωδών ιεραρχών

Στοιχίζονται στα πόδια σου κι εναρμονίζονται.

Πέρα στο βάθος, ένα φάσμα είναι η βασιλική.

Ο αέρας του καμπαναριού και της παιγμένης κιθάρας

Απλώνονται παντού στο νησί.

Γυναίκα, η λευκή σπονδυλική σου στήλη ένας φάρος είναι,

Ψηλέ και δακρυσμένε πύργε συ

Στο γαλακτώδες άστραμμα της νύχτας.

Ω ελάχιστη μητέρα του μοναχογιού,

Πάντοτε στου χρόνου την επιφάνεια, τιμημένη

Από εφτά χιλιάδες ανίερους άνδρες και μοναχικούς.

Ave!

Οι βολφραμικοί μηροί σου

Ψαλίδια φαντάζουν στους απίστους.

Γράφοντας για σένα, σφίγγουν τα σαγόνια οι αντιγραφείς αποτροπιασμένοι.

Φουσκώνουν οι πρησμένες ουλές σου,

Αποκαμωμένοι προσκυνητές εντός σου σκαρφαλώνουν,

Και το φεγγάρι σφυρίζει, το φεγγάρι σφυρίζει.

Είσαι δαντελοποιός, Μαρία,

Ενδυματοποιός των αγίων.

Οι κωφοί μηροί σου κροταλίζουν

Στʼ αυτιά των τόσο κοσμικών,

Η ομιχλώδης μήτρα σου είναι ένας περίφημος φονιάς.

Ελικοειδώς τριγυρίζεις ντυμένη αρχινοσοκόμα

Και η ευωδιά του ύπνου παραμένει στα ίχνη σου,

Ερπετό λευκό,

Που ρίχνεις το χλωμό σου δέρμα

Σα να ραπίζεις τον νικητή

Με του ηττημένου το λάβαρο.

Είσαι εσύ που γίνεσαι το τρόπαιο,

Σαν ηχεί των κυνηγών το κέρας,

Ένας λαγός λαμπρός, τρυφερός και τροφαντός,

Κι εφτά ωάρια τη μήτρα σου στολίζουν.

Πιάνουμε την πραγματική ευωδιά σου,

Πολιά συνταξιούχε, σʼ ένα δοχείο πνευμάτων κλεισμένη στο μουσείο.

Μέσα στο χλωροφόρμιο κοιμάσαι, Μαρία.

Και περιμένω και περιμένω για τον ανελκυστήρα που θα με ανεβάσει ώς τον Ιησού.

***

Η Ruxandra Cesereanu γεννήθηκε το 1963, στο Κλουζ της Ρουμανίας. Διδάσκει Συγκριτική Λογοτεχνία στο πανεπιστήμιο της ίδιας πόλης. Εμφανίστηκε στα ρουμανικά γράμματα το 1989. Έκτοτε, έχει εκδώσει οκτώ ποιητικές συλλογές, τέσσερα μυθιστορήματα και τρεις συλλογές πεζογραφημάτων, αποσπώντας πολυάριθμες διακρίσεις. Βιβλία της έχουν μεταφραστεί στα αγγλικά, τα ιταλικά και τα ουγγρικά.

Όσον αφορά τα ποιήματά της που παρουσιάζονται εδώ, η «Νεαρή Ερινύα» προέρχεται από την ποιητική συλλογή «Kore Persephone» (Vinea, Βουκουρέστι 2004, Βραβείο Ποίησης της Ένωσης Συγγραφέων του Κλουζ) και η «Άμωμος γυναίκα» περιέχεται στην έκδοση «Crusader-Woman» (μετάφραση στα αγγλικά Adam J. Sorkin, Claudia Litvinchievici, Madalina Mudure, με τη συνεργασία της ποιήτριας, Black Widow Press, Βοστώνη 2008).