Αγαπητή μου Ετέλ,*
Το ξέρω ότι μας κοιτάζετε από ψηλά και αναρωτιέστε τι συμβαίνει στη χώρα του γάλακτος και του μελιού. Αναρωτιέστε γιατί στο μέρος που βρίσκεστε σας συνοδεύει τόσο μεγάλος αριθμός μωρών με τις μητέρες και τους συγγενείς τους. Είμαι σίγουρη πως τα μωρά εξακολουθούν να βλέπουν εφιάλτες ακόμα κι εκεί πάνω. Πώς να ξεχάσουν τον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίστηκε ο θάνατός τους; Πώς να ξεχάσουν ότι οι μητέρες έγραψαν στα χέρια των παιδιών τους το όνομά τους για να μπορούν να τα αναγνωρίσουν μετά τους βομβαρδισμούς; Και πώς, δυστυχώς, τα αναγνώρισαν… Και τα κράτησαν στην αγκαλιά τους περιμένοντας να τους κοιτάξουν στα μάτια ή ν’ ακούσουν την αναπνοή τους, αλλά δεν έγινε ποτέ.
Γράψατε: «Οι δολοφόνοι δεν σταματούν στη σάρκα. Στοχεύουν στο αόρατο». Αν κοιτάξετε προσεκτικά, δεν θα δείτε κανένα σημάδι της Γάζας. Μήπως θυμάστε το τεράστιο πολιτιστικό κέντρο του Ρασάντ Σάουα με τις πελώριες αίθουσες, όπου ο Νέλσον Μαντέλα, ο Σιράκ και ο Κλίντον επισκέφτηκαν τον Αραφάτ τις αισιόδοξες μέρες; Το ίδιο κέντρο που πρόβαλε ταινίες, παίζονταν θεατρικά, μουσικές παραστάσεις και είχε την υπέροχη βιβλιοθήκη; Μήπως θυμάστε την μπρουταλιστική αρχιτεκτονική του, επειδή σκοπός ήταν να γίνει πιο απλό και όχι μεγαλειώδες, προκειμένου ο πολιτισμός να γίνει προσιτός σε όλους; Φανταστείτε ότι βομβαρδίστηκε και δεν έμεινε τίποτα. Η μία δικαιολογία ήταν ότι κρύβονταν άνθρωποι μέσα σ’ αυτό και η άλλη πως ήταν κοντά στο νοσοκομείο Σίφα, όπου υποτίθεται ότι κρύβονταν οι όμηροι.
Κοιτάζοντας από εκεί που βρίσκεστε, αντί για σπίτια θα δείτε μόνο σκηνές, εξαρτήματα παιχνιδιών και μερικές σκισμένες σελίδες βιβλίων. Μπορείτε να φανταστείτε ότι το νοσοκομείο Άλι (η Βαπτιστική ή Αγγλικανική εκκλησία που ιδρύθηκε το 1882, όπως πολλά άλλα νοσοκομεία) έγιναν στόχος με την πρόφαση πως υπήρχαν σήραγγες από κάτω; Γράψατε πόσο φρικτή ήταν η σφαγή της Τζενίν, αλλά φανταστείτε ότι η ίδια φρίκη, σε διευρυμένη κλίμακα, συμβαίνει τώρα σε όλο το μήκος της Λωρίδας της Γάζας, όπως και στη Δυτική Όχθη και στην Ιερουσαλήμ.
Από εκεί που βρίσκεστε, μπορεί ακόμη να δείτε τις γυναίκες που σχηματίζουν ουρές για να πάρουν μια σταγόνα νερό, τα παιδιά που ζητιανεύουν ένα κομμάτι ψωμί, τους άντρες που τους διατάζουν να γδυθούν και τους μεταφέρουν με δεμένα μάτια σε τζιπ χωρίς κανείς να ξέρει πού τους πάνε. Οι άνθρωποι φοβούνται τη νύχτα. Από το κρύο, τους βομβαρδισμούς, από το άδειο στομάχι τους… Η θάλασσα κι ο ουρανός μοιάζουν λυπημένοι. Μακάρι να μπορούσαν να αγκαλιάσουν αυτές τις οικογένειες.
Πραγματικά, λυπάμαι που γίνομαι στενάχωρη. Όμως θα ήθελα να σας πω και τα καλά νέα: Μπορείτε να φανταστείτε ότι η χώρα του Νέλσον Μαντέλα, η Νότια Αφρική, μηνύει το Ισραήλ για γενοκτονία; Μπορείτε να πιστέψετε ότι αυτό που συμβαίνει είναι πραγματικό; Επιπλέον, άνθρωποι από όλο τον κόσμο κατεβαίνουν σε διαδηλώσεις, βγαίνουν στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και, ακόμη και σε λογοκριμένα κανάλια, φωνάζουν για μια ελεύθερη Παλαιστίνη.
