Είμ’ ένα ξύλινο παιδί, μπορεί αγόρι, μπορεί κόρη.
Μπορεί να ζω στο Έβερεστ, μπορεί και στην Τοσκάνη.
Άλλες φορές είμαι καλός, άλλες το σκάω νύχτα από το σπίτι κι αλητεύω. Στέλνει ο μπαμπάς τότε το Νόμο να με βρει. Έρχεται κείνος βλοσυρός μέσα στο μπλε κοστούμι,

-Για που το έβαλες; ρωτάει.

*
Είμ’ ένα ξύλινο παιδί, μπορεί αγόρι, μπορεί κόρη.
Παίζω με τα παιχνίδια μου, τα κίτρινα τρενάκια, τα πουλιά και τα καπέλα, γίνομαι ξωτικό, γίνομαι Μαίρη Πόπινς.
Έμαθα να μιλώ με γάιδαρους και γρύλους- βλέπεις πετάω το χαρτζιλίκι μου στο τσίρκο, χάνομαι, στέλνει ο μπαμπάς το Νόμο να με βρει, εγώ του λέω ψέματα και μεγαλώνει η μύτη μου.

*
Τα χρόνια πέρασαν κάνοντας όλες τις δουλειές, είμαι γυναίκα στη Γουριά*, φυτεύω τα καπνά με το σουφλί* και μπελονιάζω φύλλα, είμαι ψαράς που θα γεμίσω τα καλάθια σας με ψάρια στης Κανά το γάμο, είμαι γιατρός που θεραπεύω τις πληγές σας, ύστερα χτίζω πόλεις, γεφυρώνω τα ποτάμια. Είμαι ένα ξύλινο παιδί, μπορεί αγόρι, μπορεί κόρη.

Κάποιες φορές ξυπνώ χαράματα, ξίδι στο στόμα μου κι αφρός, με καβαλάει πνεύμα κακό. Παίρνω τσεκούρι αφηνιασμένο και κλαδευτήρια και σουβλιά, κόβω κεφάλια πάνω σ’ έλατα, και τ’ άλογα σας μαχαιρώνω. Σέρνω μετά στρατό στην Πολωνία- πρώτη Σεπτέμβρη, κουρσεύω πόλεις και χωριά, ρίχνω στα σπίτια πίσσα και φωτιά.

Ωσότου έρχεται η Νεράιδα η καλή. Έχει τον ήλιο στο κεφάλι της απάνω και το χέρι μου χαϊδεύει.
Ξυπνάω σαν από λήθαργο, είμαι ένα ξύλινο παιδί, μπορεί αγόρι, μπορεί κόρη.

Θέλω τις Κυριακές στη θάλασσα λίγο καϊμάκι παγωτό.

Λίγο Θεό ακόμη.

*Γουριά :Πεδινός οικισμός στο νομό Αιτωλοακαρνανίας.
Σουφλί:Ξύλινο εργαλείο σε σχήμα Γ για το φύτεμα του καπνού