Έφτιαχνα πάντα κάτι με ό,τι περίσσευε.

Με το ψωμί αντίδωρο έδινα στα πουλιά

Με τα ρετάλια κορδέλες στα κορίτσια

Με τα δάκρυα κόμπους στο σχοινί να μετριέμαι παλεύοντας από κάπου να πιαστώ.

Μα μ’ έναν άνθρωπο που περίσσεψε , τι να φτιάξω;

Μου είπε πως έπαιζε το παιχνίδι με τις μουσικές καρέκλες

αμέριμνος στροβιλιζόταν κι η μουσική συνέχιζε…

‘Ορκο παίρνει πως δε σταμάτησε , δε σταμάτησε, αλήθεια, συνέχισε ν’ ακούγεται καθαρά.

Κι όμως οι άλλοι αναπάντεχα προσυμφωνημένα θέση πήραν

κι έμεινε εκείνος μόνος῾  περίσσεψε.

Μα μ’ έναν άνθρωπο που περίσσεψε , τι να φτιάξεις;

Μ’ έναν άνθρωπο που περίσσεψε ,

με τα κομμάτια του, ψήγματα χρυσού στην κοίτη ποταμού,

φτιάχνεις  απ΄την αρχή τον Αδάμ σε κήπο της Εδέμ, κηπουρό των ανθέων του καλού.