Σήμερα μπήκες στο δωμάτιο φορώντας μια υποκύανη αχλύ, θολή
σαν που θαμπώνει καθρέφτης από ανάσες αδιάφανος στους ανυποψίαστους .

Σήμερα περπάτησες αγέρωχα κι ανέγγιχτα
δεν μπόρεσα ποτέ να καταλάβω αν είναι περηφάνια ή ακαταδεξιά όταν στον ήχο εμβατηρίου σιωπηλού τα βήματά σου καρφί στο δάπεδο στυλώνεις .

Σήμερα τα μάτια σου κανέναν δεν κοίταξαν
στο χώρο πλανήθηκαν μετέωρα μένοντας να αιωρούνται σαν κούνια παιδική στη μνήμη των μεγάλων .

Σήμερα γρήγορα βγήκες από το δωμάτιο
νομίζω έγινες τόσο μικρός σαν να τυλίχτηκες γύρω από τον εαυτό σου
σε μια μικρή σχισμή του τοίχου τρυπώνοντας
για να βλέπεις από κει αόρατος αν την απουσία σου κανείς κατάλαβε.

Σήμερα την παρατήρησα ακόμη μια φορά τη διαδρομή σου ταινία, μικρού μήκους .
Ο κοινός θεατής θα την ονόμαζε σίγουρα συνηθισμένη, αχρωμάτιστη, σχήμα κύκλου .
Εγώ, θεατής υποψιασμένος κάθε αποχρώσας ένδειξης, την ονομάζω ενοχή σε αποδρομή.