Τεχνητή Νοημοσύνη. Γένους θηλυκού. Κάτι σαν ονοματεπώνυμο γυναίκας θα μπορούσε ν’ ακουστεί. Μάλλον όχι ωραίο. Ας το αλλάξουμε. Ας την πούμε… Αγγελική Κουλεντιανού. Ωραιότερο προφανώς. Αγγελική Κουλεντιανού λοιπόν, επίδοξη ποιήτρια. Με τι σκοπό; Πρώτα απ’ όλα να θανατώσει τον συγγραφέα. Αλλά έρχεται δεύτερη. Προηγείται ο Roland Barthes και οι μεταδομιστές, σύμφωνα με τους οποίους ο συγγραφέας ως εμπνευστής και δημιουργός ενός κειμένου δεν υφίσταται, άρα δεν μας ενδιαφέρει, εκείνο που μας ενδιαφέρει είναι το λογοτεχνικό κείμενο, το οποίο κατατίθεται μεν δια του συγγραφέως, πλην όμως η γλώσσα η ίδια είναι εκείνη που γράφει κάτω από ορισμένες συνθήκες και προϋποθέσεις. Ο αναγνώστης λοιπόν, ελεύθερος και ωραίος και χωρίς δεσμεύσεις, θα είναι εκείνος που θα ξαναγράψει το κείμενο, νοηματοδοτώντας το και προβάλλοντας τον εαυτό του στις τυπωμένες λέξεις. Ως εκ τούτου, ποιος είναι ο γεννήτορας δεν έχει σημασία, εκείνο που μετράει είναι το γραπτό. Ακόμη και αν προέρχεται από την Αγγελική Κουλεντιανού.

Ας σκεφτούμε όμως ότι για να λειτουργήσει η ποίηση χρειάζεται να προκαλέσει τη συγκίνηση του αναγνώστη. Το ερώτημα επομένως είναι αν η Αγγελική Κουλεντιανού μπορεί να προκαλέσει συγκίνηση με το ποίημα που θα γράψει, αν δηλαδή το ποίημά της εκτός από λογική έχει και συναίσθημα, αν προκύπτει από κάποιο βίωμα, αν είναι προϊόν μιας έντονης εσωτερικής μέθης και διεργασίας, ώστε να καταφέρει να συν-κινήσει, να διεγείρει το σώμα και το πνεύμα του δέκτη. Νομίζω πως η Αγγελική Κουλεντιανού κάποια στιγμή θα καταφέρει να γράψει ωραία ποιήματα. Που όμως θα έχουν την ψυχρότητα ενός αγάλματος· ή ενός τέλειου σώματος, το οποίο χωρίς ούτε ένα ψεγάδι θα είναι ιδεατό και απόκοσμο, συνεπώς δεν θα είναι σε θέση να το αγγίξει κανείς και άρα δεν θα νιώσει ποτέ τον ηλεκτρισμό της αφής.

Προς το παρόν λοιπόν δεν χρειάζεται να ανησυχούμε. Προς το παρόν βέβαια. Προς το μέλλον, μάλλον όλοι εμείς που βρισκόμαστε σε αυτή την αίθουσα δεν θα μάθουμε ποτέ τι θα γίνει. Είναι πολύ φιλόδοξη πάντως αυτή η Αγγελική Κουλεντιανού. Πλέον ή βέβαιο ότι έχει διαβάσει το Συμπόσιον και έχει υπόψη της αυτό που έλεγε ο Πλάτων: πᾶς γοῦν ποιητὴς γίγνεται͵ κἂν ἄμουσος ᾖ τὸ πρίν͵ οὗ ἂν Ἔρως ἅψηται.

Λέτε να φτάσει κάποτε και να ερωτευτεί;

[Zatopek book cafe, 2 Νοεμβρίου 2024 – Σύντομη παρέμβαση στη Συνάντηση με θέμα: Οι απαρχές της Τεχνητής Νοημοσύνης στη σύγχρονη ποίηση]