Ένα σύγχρονο Παγωτό Δακρυγόνο – Μια νέα ποιητική φωνή

Απ’ το ήδη σουρεαλιστικό και βγαλμένο από μιαν άλλη εποχή (όχι πολύ μακριά) εξώφυλλο, με τον υπερρεαλιστικό πίνακα και τον τίτλο Παγωτό Δακρυγόνο, κάνει ευθύς αμέσως ορατές στον αναγνώστη τις προθέσεις του ο νεαρός ποιητής Παύλος Ανδρέου. Πώς αλληλεπιδρούν ένα παγωτό κι ένα δακρυγόνο, πώς το ίδιο το παγωτό γίνεται δάκρυ-, γίνεται -γόνος και σπείρει τη φωτιά των λέξεων, ξετυλίγεται καθώς διαβάζεις ένα προς ένα τα τριάντα ποιήματα της συλλογής. Ο ποιητής μοιάζει εκ πρώτης όψεως, μέσα από τα πρώτα ποιήματα, να διακατέχεται από μια απαισιόδοξη διάθεση, όμως σύντομα, όσο γίνεσαι κοινωνός της ποίησής του, όσο κολυμπάς στα γαλήνια φουρτουνιασμένα νερά του και αποδέχεσαι τα μηνύματά του, τα επαναστατικά του μηνύματα, τα μηνύματα που σε χτυπούν σαν κεραυνός εν αιθρία, τόσο αγαλλιάζεις και φέγγει μέσα σου η ελπίδα της Ποίησης· κι αυτό σήμερα, αυτή ελπίδα είναι εξαιρετικά δυσεύρετη, γι’ αυτό και η χαρά όταν εντοπίζεται σ’ έναν τόσο νεαρό ποιητή στα πρώτα του βήματα, είναι μεγάλη. Η εποχή μας, οι «αρρώστιες» της, τα «κορδόνια θανάτου» μιας άλλης εποχής που δεν έζησε ο ποιητής, τις συνέπειες της οποίας όμως βιώνει βαθιά στη ψυχή του, όλα μεταγγίζονται στην πένα και τις λέξεις του…είναι αυτά που τον ωθούν να αποτυπώσει στο χαρτί όσα θέλει να φωνάξει, όσα θέλει να καταγγείλει, όσα θέλει να αλλάξει. Και κάπου εκεί μέσα, ολόρθη στις μνήμες του, η πόλη του, η Αμμόχωστος της Κύπρου: «Κι αν τώρα στένεψε η μνήμη / εγώ θυμάμαι την Αμμόχωστο».

Δεν είναι τυχαία φαντάζομαι και η επιλογή του πρώτου ποιήματος με τον τίτλο «Υπερηχογράφημα»: «Προτίθεμαι να καταστρέψω / την τρέχουσα ταυτότητά μου / γιατί δεν της έμοιασα ούτε στιγμή». Η γέννηση, ωστόσο, του νεαρού ποιητή πραγματοποιήθηκε, και με την εν λόγω συλλογή είμαι σίγουρη πως η ποιητική του ταυτότητα έχει θέσει γερά θεμέλια για τη συνέχεια, η οποία προδιαγράφεται λαμπρή! Κι όποιος θελήσει να γίνει μέτοχος της ποίησής του νεαρού Παύλου Ανδρέου, ίσως ανακαλύψει κάτι καινούριο απ’ τον ίδιο του τον εαυτό.

Ανάδρομη φορά

Αν συντηρούμε χαρταετούς

αγκιστρωμένους τρεις γενιές

στο ίδιο συρματόπλεγμα

τότε θα γυρίσουμε ανάποδα

τον κόσμο ολόκληρο

σε ογδόντα χρόνια.

Σταυρούλα Μπίου

Δρ Νεοελληνικής Φιλολογίας, ποιήτρια