Ο έρωτας ενός καθηγητή προς τον φοιτητή προστατευόμενό του, δοσμένος με τη μεγαλοσύνη που μπορεί να ντύνει τα πράγματα η κλασική λογοτεχνία… Ένα έργο που προκάλεσε αίσθηση στην εποχή του και συνεχίζει να προκαλεί…

«Έχουν περάσει από τότε σαράντα χρόνια: κι όμως ακόμα και σήμερα, στη διάρκεια μιας ομιλίας, όταν με παρασύρει η ορμή του λόγου, νιώθω ξαφνικά με αμηχανία πως δεν μιλάω εγώ, μα κάποιος άλλος που λες και δανείστηκε το στόμα μου για να εκφραστεί. Αναγνωρίζω τότε τη φωνή ενός αγαπημένου νεκρού, ενός νεκρού που δεν ανέπνεε πια παρά μονάχα στα χείλη μου: πάντα ο ενθουσιασμός του μού δίνει φτερά, αυτός υπαγορεύει τα λόγια μου. Κα, το ξέρω, τα έργα του είναι εκείνα που με δημιούργησαν».