Τα συρταράκια

Να σηκωθεί απ’ το κρεβάτι, όπως σηκώνεται μια σημαία στον ιστό της, να στήσει στον τοίχο την ημέρα της, να διαγνώσει παθολογίες φθοράς στα σεντόνια, ν’ αερίσει το σπίτι από τις σημασίες της προηγούμενης μέρας, να φυτέψει νέες, να θάψει τη γάτα, να σκουπίσει τα σάλια απ’ τις κατσαρόλες που αφρίζουν, με σήματα καπνού στα νύχια να σερβίρει το τσάι, να οδηγήσει μέχρι την κόλαση και ύστερα πάλι πίσω, να σφαχτεί με τον χασάπη, αν έχει παιδιά να τα συντρέξει, να τα συνδράμει, να τα συρράψει στο μυαλό της, αν έχει άντρα να τον εμπεδώσει αφήνοντάς του χρόνο επώασης μέσα στο χρόνο της, να τριγυρίσει ξυπόλητη επάνω στα σπασμένα γυαλάκια μιας σκόνης φανταστικής, —που την έχει εφεύρει για να ταιριάζει με τα οικόσημα του οίκου της—  ν’ απλώσει την μπουγάδα ανάμεσα σε ρήγματα εικαστικών και κατοικίδιων θορύβων, να κοιτάξει ψηλά την στρατόσφαιρα που μηρυκάζει κουπόνια δυσαναγνωσίας,  να στηριχτεί επάνω στο τηλεφωνικό δέντρο με το φλεγμαίνον της αυτί, να αναμετρηθεί με τα μπρόκολα, να τρίψει ταψιά, να τρέφεται απ’ τις γωνίες των άλλων, —βάζοντας από μόνη της κι ένα ”α” έτσι για την δυσκολία της κατάποσης—  να χωράει σε μεγέθη άγνωστα, να δέχεται την ειρωνεία σαν επιφώνημα, ν΄ακούει να την λένε ποιήτρια και να μην ταράζεται, —ενώ ξέρει πως η αλητεία αυτή έχει μονάχα κυρώσεις—  να φοδράρει το πρόσωπό της στον μεγάλο καθρέφτη για να φορέσει σωστά το κραγιόν της, —ενώ στην πραγματικότητα, μπορεί να οδηγήσει το λιπαρό σκεύασμα με τυφλό σύστημα επάνω στις ράγες της σιωπής της, αλλά θέλει να βλέπει μέχρι πού φτάνει η υπομονή της— κι αναφανδόν να καθίσει, έχοντας ένα λευκό χαρτί μπροστά της, να χειρουργήσει ήρεμα και μεθοδικά τον εαυτό της ενώ ολόγυρα μαίνεται ο κόσμος απροσδιόριστος. Οι θωπείες συρμών πάνω απ’ το κεφάλι της συντηρούν σε εγρήγορση την αλλοτροπία του μυαλού της.

Αυτό που κάποιες φορές την κάνει γοητευτική, είναι το γεγονός του μετεωρισμού της επάνω στις επιφάνειες της κάθε ημέρας.

Με ή χωρίς κραγιόν.