ΕΛΕΓΕΙΑ ΓΙΑ ΤΗ ΜΑΡΓΑΡΙΤΑ IV

Φτωχό κορίτσι, κάτοικε μιας παράξενης χώρας,

όπου ο θάνατος κοιτάζει επίμονα μες απ’ το βλέμμα σου,

σα να φώτιζε φεγγάρι μακρινό

μες απ’ των ημερών τη θερινή λιακάδα

με τη νυχτερινή του λάμψη σαν κρανίο:

Φτωχό παιδί, φοράς το καλοκαιρινό σου φόρεμα

και τα παπούτσια σου με τις χρυσές τις ρίγες,

όπως η γη φορά ένα πολύχρωμο κάλυμμα

από γρασίδι και λουλούδια,

σκεπάζοντας σπηλιές καταστροφής,

όπου ανιστορούνται κούφιοι θάνατοι.

Κοιτάζω μες στα βουλιαγμένα σου μάτια,

φρεάτια πηγαδιών και για τις δυο μας καρδιές,

που δεν μπορούν να πάρουν μέρος στα ψέματα,

παίζοντας αυτούς τους εύθυμους ρόλους.

Κάτω απ’ τα χείλια οι σκέψεις μας

γίνοντ’ ένα με το θρήνο

για τη θνητότητα,

που σ’ όλη τη διάρκεια του ύπνου μένει ακοίμητος.

Τι ωφελεί ο θρήνος μου;

Δεν κρατά ένα χειρουργικό νυστέρι

να κόψει τα κύτταρα που πολλαπλασιάζονται λανθασμένα

στη ρίζα της ζωής σου.

Μπορεί μόνο ν’ αποδείξει

πως η αγάπη, όταν φτάνει στ’ άκρα,

εκτείνεται πέρ’ απ’ τη σάρκα, στο απαίσιο κόκαλο,

που ουρλιάζει, σαν ύαινα στο σκοτάδι, μόνο του.

Αχ, μα ο πόνος μου δεν είναι παρά σκέψη, όνειρο,

που η αυριανή θύελλα θα το παρασύρει.

Δεν αντιλαμβάνεται κάθε μέρα

τα γεγονότα που υπάρχουνε στ’ αλήθεια κι όχι μόνο φαινομενικά,

τα γρανιτένια γεγονότα γύρω απ’ το κρεβάτι σου,

την πάμφτωχη απελπισμένη ασχήμια

του γεγονότος ότι σύντομα θα ’σαι νεκρή.

Stephen Spender (1909-1995): Άγγλος ποιητής, μυθιστοριογράφος και δοκιμιογράφος. Το 1970 έγινε Καθηγητής Αγγλικής Λογοτεχνίας στο Πανεπιστήμιο του Λονδίνου και το 1983 του απονεμήθηκε ο τίτλος του ιππότη για την προσφορά του στα γράμματα. Περισσότερο γνωστός είναι για τις ποιητικές συλλογές που εξέδωσε κατά τη δεκαετία του 1930, στις οποίες ασκεί κριτική για τις κοινωνικές αδικίες της εποχής. Οι μεταγενέστερες συλλογές του διακρίνονται για το συνδυασμό λυρισμού, ρεαλισμού, ανθρωπιστικού ιδεώδους και αυτοβιογραφικής διάθεσης.