Έτσι για να ευθυμήσουμε λίγο. Μας τάραξε ετούτο το καλοκαίρι. Μας πήρε και μας σήκωσε. Μας εσυγκλόνισε στο πιο βαθύ σημείο τής ύπαρξής μας. Και τι να σου κάνει μετά το ψυγείο; Στενάζει. Πρέπει να βάλουμε προειδοποιήσεις (τόσο στην εξωτερική πόρτα όσο και στην εσωτερική), όπως γίνεται με τα πακέτα των τσιγάρων (όχι γιατί κανείς έκοψε το κάπνισμα φοβούμενος τέτοιες απειλές)…

Η Στεύη Γ. Τσούτση είναι ένας ποταμός, βουδικής σοφίας κι ευδαιμονικής μελαγχολίας. Είναι αστείρευτος ο κλαυσίγελός της για το πώς κάναμε τούτη τη ζωή που μας δώσανε και την καταστήσαμε επιεικώς αβίωτη. Δεν το βάζει όμως κάτω. Η επιμονή της αμείωτη κι η υπομονή της ιώβειος.

Ανθολογώ από το υπέροχο αυτό επικούρειο κι άκρως ηδονιστικό βιβλίο της ορισμένα χαρακτηριστικά αποσπάσματα (η σοβαροφάνεια στο …απόσπασμα!!!):

ΧΟΥΚ

Ένα βρακί χωρίς ραφές πρέπει να θυμηθώ να αγοράσω. Τα κόβουν, λένε, με λέιζερ και δεν διαγράφουν. Ένα τέτοιο έπρεπε να έχω και τώρα. Κοιτάζομαι στον καθρέφτη. Δεν μου αρέσω. Γυρνάω γύρω γύρω νευρικά. Εδώ και μία ώρα δοκιμάζω ρούχα. Ο μπόγος που έχει μαζευτεί πάνω στο κρεβάτι δείχνει πως δεν πάει και πολύ καλά η επιλογή. Ιδρώνω από την προσπάθεια και τη σύγχυση, αλλά πρέπει να αποφασίσω. Αυτό το μαύρο παντελόνι, είτε το φοράω είτε όχι, το ίδιο αποτέλεσμα έχει: περιφέρεια, κυτταρίτιδα, κοιλιά, όλα φαίνονται.

Τι σκεφτόμουν όταν το αγόραζα; Μάλλον ότι το μαύρο θα κόβει. Τότε μπορεί και να έκοβε. Βέβαια πάνε και δύο χρόνια. Δύο χρόνια και οκτώ κιλά κάνουν διαφορά. Απορρίπτεται

λοιπόν. Για κολάν ούτε λόγος. Αν δεν φάω και δεν πιω τίποτα ως αύριο και μετά ξαπλώσω στο κρεβάτι και ρουφηχτώ πολύ, το άλλο μαύρο παντελόνι θα μπει. Μάλλον. Βέβαια δεν θα πρέπει να καθίσω καθόλου. Γίνεται να μην καθίσω; Μάλλον όχι. Αυτό το φαρδύ θα με σώσει, κατά πώς φαίνεται. (σελ. 11)

*

ΠΕΝΘΟΣ

Θα έπρεπε να το έχω κάνει καιρό τώρα. Το καθυστέρησα όσο με έπαιρνε, αλλά δεν πάει άλλο. Η σπιτονοικοκυρά ρωτάει συνέχεια αν θα πάρω τα πράγματα. Ρωτάει διακριτικά

αλλά επίμονα. Δεν έχει άδικο. Το να πληρώνω ενοίκια και λογαριασμούς για ένα ακατοίκητο σπίτι είναι αλλόκοτο. Εδώ και δύο μήνες όμως αυτό κάνω. Δεν νιώθω έτοιμη και αφήνω τον χρόνο να περνάει μέχρι να είμαι. Μέσα μου όμως ξέρω πως απόλυτα έτοιμη δεν θα νιώσω ποτέ. Γυρνάω το κλειδί. Ακούω τον γνώριμο ήχο από τους σύρτες, περιμένω το τρίξιμο. Μου έρχεται μυρωδιά κλεισούρας και άφτερ σέιβ. Είναι λες και ξυρίστηκε πριν λίγο και θα τον βρω μοσχοβολιστό στον καναπέ να βλέπει τις αιώνιες ειδήσεις του. Επί χρόνια κουφός σε μεγάλο ποσοστό και από τα δύο αφτιά, αρνιόταν να βάλει ακουστικό. Έτσι τις ειδήσεις τις έβλεπε συνεταιρικά με όλη τη γειτονιά. Συνεταιρικά έκανε και τους καυγάδες, μιας και καμία τζαμαρία δεν αρκούσε να εγκλωβίσει τη φωνή του όταν αποφάσιζε να τα δει όλα κόκκινα και να βρίσει. (σελ. 23-24).

*

ΠΕΙΝΑ

Μπαίνω στο σπίτι και το μόνο πράγμα που σκέφτομαι είναι τι θα φάω. Από την ώρα που βρήκα το κουτί, η διατροφή μου πάει κατά διαόλου. Όχι ότι ήμουν και ποτέ στρατιώτης 

στην τήρησή της, αλλά πάντα φροντίζω να μην ξεπερνάω τα όρια. Τελευταία τα όρια έχουν πάει περίπατο. Μένω νηστική όλη μέρα, τρέχοντας με τη δουλειά, και το βράδυ τρώω σαν

δράκος. Τρώω κι ας μην πεινάω. Τρώω για να μη σκέφτομαι, τρώω γιατί δεν έχω πού αλλού να ξεσπάσω. Δεν θέλω να μαγειρέψω. Παραγγέλνω για δύο άτομα. Δεν περιμένω παρέα, για μένα είναι όλα. Όταν έχω τις μαύρες μου, όταν τα πράγματα δεν πάνε καλά, σκέφτομαι πως καλύτερα να περισσέψει φαγητό, παρά να λείψει. Τίποτα όμως δεν περισσεύει. Ξέρω πως θα φάω μέχρι να πονέσει η κοιλιά μου. Έτσι ο πόνος θα μετακινηθεί από την καρδιά. Δεν παραγγέλνω ποτέ δύο φορές συνεχόμενα από το ίδιο μαγαζί. Δεν θέλω να με μαθαίνουν. (σελ. 37).

*

ΧΑΠΙΑ

Από το περιστατικό με το φόρεμα και μετά, η Καλλίστη είναι μελαγχολική και απόμακρη. Έρχεται ανελλιπώς στο γυμναστήριο, είναι πολύ τυπική στις ασκήσεις της, απαντάει σε

ό,τι τη ρωτάω, αλλά τίποτα παραπάνω. Είναι μαζί μου, αλλά και δεν είναι. Έχει υψώσει ανάμεσά μας έναν ψηλό κόκκινο τοίχο, κόκκινο σαν το φόρεμά της. Πικραίνομαι. Δεν την πιέζω να μιλήσει, αν και πολύ με στενοχωρεί η στάση της.

Όταν την επόμενη μέρα ρώτησα τι φόρεσε τελικά, μου είπε πως δεν ένιωθε καλά και δεν βγήκαν. Η κουβέντα σταμάτησε εκεί.

Συνειδητοποιώ πόσο εγκλωβισμένη είμαι στον μικρόκοσμό μου. Το δικό μου πρόβλημα με τον καθρέφτη και το φαγητό δεν είναι το μόνο που υπάρχει. Δεν θα περίμενα ποτέ μια γυναίκα σαν την Καλλίστη να έχει εχθρό της τον καθρέφτη. Μα κανείς δεν μπορεί να γνωρίσει τα σκοτάδια του καθενός. (σελ.49).

*

 ΔΙΑΘΗΚΗ

Τη χάλασα τη δίαιτα γυρνώντας από τον συμβολαιογράφο. Αγόρασα φαγητό απ’ έξω, γιατί στο σπίτι είχα μόνο γιαούρτι. 

Έφαγα του σκασμού, βρίζοντας τον πατέρα μου, που κι από τον άλλον κόσμο με βασάνιζε. Δικό μου, λέει, το γυμναστήριο. Από πού κι ως πού δικό μου το γυμναστήριο; Τι να το κάνω; Άλλα περίμενε ο αδερφός μου, του πέσανε τα μούτρα. Ο πατέρας μας είχε έμπνευση συντάσσοντας τη διαθήκη του. Πιθανά εκείνη τη μέρα θα με είχε ζυγίσει κανένα κιλό παραπάνω από όσα περίμενε και με τιμωρούσε.

Την ημέρα της συμπλήρωσης ενός χρόνου από τον θάνατό του θα πρέπει να δηλώσω οριστικά αν θα κρατήσω το γυμναστήριο ή όχι. Αν αρνηθώ, θα το πάρει ο Μάριος. Αν πάλι δεχτώ, δεν θα μπορώ να το πουλήσω ή να το κλείσω πριν περάσουν πέντε χρόνια.

Χάθηκε να μου τύχουν από εκείνους τους γονείς που αφήνουν απλά την ευχή τους; Ας μου άφηνε χρέη, έστω· θα τα πλήρωνα. Δήλωσα πως δεν θέλω να έχω καμία σχέση με τον τόπο του μαρτυρίου μου. (σελ. 77-78).

Βλέπουμε εδώ, μετά από μια ενδελεχή περιδιαβαστική αυτοψία πως το συνεκδοχικό παράδειγμα τής πρωτοπρόσωπης αφηγήτριας συνδυάζει τη ζοφερή με την ελαφρά πλευρά τής ζωής προκειμένου να επιτύχει την αισθητική ισορροπία. Όμως – για του λόγου το αληθές – κι η απλή ανάγνωση τού Πίνακα Περιεχομένων αυτού τού ευπώλητου βιβλίου είναι εξ αντιθέτου ξεκαρδιστική:

Χουκ

Αντίο

Πένθος

Ιδρώτας

Κουτί

Πείνα

Κόκκινο φόρεμα

Χάπια

Καλλίστη

Δίαιτα

Επιστροφή

Διαθήκη

Εφηβεία

Κανόνες

Καθρέφτες

Ρήξη

Ζύγισμα

Όλα στραβά

Όλα καλά

Ο κύκλος του κουτιού

Ευχαριστίες

Μετά από την εκ των έσω άλωσιν τού θεσμού τών Επιδαυρίων ανακτήσαμε κι εμείς την ελευθερίαν την αριστοφανικήν όπως αυτοσαρκαζόμεθα γαληνίως (κι εδώ πατάω σταθερά πάνω στα χνάρια τού …Μποστ – αχ, να μην με βρει ΚΑΙ αυτό το κακό). Μάθαμε όμως να τολμάμε να είμαστε ο εαυτός μας και να εκφραζόμεθα γραπτώς όπως και προφορικώς (με δραματουργημένη αυθορμησία και δομημένη αμεριμνησία).

Χαιρετίζω ένα λογοτεχνικό επίτευγμα που ξεφεύγει από τα στενά μίζερα πλαίσια τής σύγχρονης νεοελληνικής βιβλιομανίας και υπόσχεται καλύτερες αναδιφήσεις τού μη συναφούς.

Η διαρκώς εξελισσόμενη, επιμελής κι επιμελήτρια, πεζογράφος και ποιήτρια έμπρακτος, η μία και μοναδική ΣΤΕΥΗ Γ.(…άμα-χρονικόν) ΤΣΟΥΤΣΗ σε όλο της το αρχετυπικό μεγαλείο!!!

Δρ Κωνσταντίνος Μπούρας https://konstantinosbouras.gr  , ποιητής, θεατρολόγος, μεταφρασιολόγος, ευθυμογράφος και κριτικός