Γεωργία Πολυκανδριώτη: Δυο ποιήματα
Το ζεύγος Αρνολφίνι Στο πράσινο νερό που φόρεσα, κολύμπησα άθελα μου, στη μαύρη κάπα σου, ο δρόμος παραιτείται, ενώ οι ιδανικές παλάμες μας ομολογούν, το φως που έχουν…
Το ζεύγος Αρνολφίνι Στο πράσινο νερό που φόρεσα, κολύμπησα άθελα μου, στη μαύρη κάπα σου, ο δρόμος παραιτείται, ενώ οι ιδανικές παλάμες μας ομολογούν, το φως που έχουν…
ΟΙ ΛΕΞΕΙΣ ΜΟΥ Οι λέξεις μου δεν βγαίνουν εύκολα στις κρίσιμες στιγμές σαν άσσος από το μανίκι μου. Το αίμα μου όμως είναι πληθωρικό και σε λίγες μόνο στιγμές…
I Ταξίδια δύο τετραγώνων. Με πλοηγούς σκυλιά μικρά-μεγάλα. Βλέμμα αλαφιασμένο σ΄ έρημους δρόμους-εκθετήρια αυτοκινήτων. Καθένας…
ΕΠΙΘΑΝΑΤΙΟ Δεν θα πεθάνεις ούτε απόψε Το ξέρεις Έχουμε πολλά να δούμε και να πούμε Αξόδευτα λόγια και φιλιά μετέωρα Βλεφαρίδες οστράκων μας διαφυλάττουν Στερεώματα μαρτυρούν το αχώρητο Ω,…
Είμαι κάτοικος της πόλης Χ Είμαι κάτοικος μιας γκρίζας πόλης ενός παραλόγου από μπετόν παράλογό μου, σ’ αγαπώ! Μένω σ’ έναν δρόμο χωρίς όνομα, σ’ ένα σπίτι χωρίς αριθμό…
ΤΟ ΚΟΥΤΙ ΤΗΣ ΠΑΝΔΩΡΑΣ Α΄ Έσφαλεs Κύριε μου / και έπλασες άνομο πλάσμα /για πλάσμα της φύσης/ η μαγεία στα σχέδια των ανθρώπων/ ένα μήλο δαγκωμένο από τις δύο πλευρές / οι…
Η Φράουλα Πάντοτε κομψή με βελούδινα φορέματα και πράσινα καπελίνα. Πάντα ελκυστική με αφράτες τις καμπύλες. Έτρεχαν τα σάλια μου κάθε που σ’ αντίκριζα. Μια μέρα δεν άντεξα. Δίχως…
ΔΙΑΛΕΚΤΙΚΗ ΝΗΣΟΣ Όνειρα κολυμπάνε με μπρατσάκια πλαστικά Το σώμα τους ορθώνεται γιγάντιο μπροστά τους Μα το άγγιγμα αναριγά σαν πέφτει η σκιά Ενός τρομακτικού γονιού Στα ηλιόλουστα νερά τους. Πιγκουίνος…
Η πρώτη βροχή έριξε τα κάστανα στη βρεγμένη γη Μ' αγκαθωτή ασπίδα κρύβονται απ' τη μοίρα τους Βροχή στο χώμα πότισε τον κήπο μου άγουρες μνήμες Χυμούς γεμάτο ένα τσαμπί…
Μια φωνή από μακριά Ίσως, θα έπρεπε να προσδιοριστεί ότι το «μακριά» δεν έχει να κάνει τόσο με τον τόπο ή με τον χρόνο αλλά με το είδος.…
«Μια νεραντζιά/στη μνήμη του αέρα για πάντα» Η συλλογή Βράχια του Γ. Βέη προοικονομεί μια σκληρή επιφάνεια που την βρίσκεις μετά από θάλασσα, σαν ο ναυαγός που ευφρόσυνα ακουμπάει πάνω…
ΠΟΡΕΙΑ ΦΘΙΝΟΥΣΑ Δεν περιφρόνησα τίποτε και στο πιο μικρό μίλησα σα να ‘ταν το πιο μεγάλο στο πιο ταπεινό σα να ‘ταν βασιλιάς. Γι’ αυτό και τα χαμομήλια μου…