Ρωγμή Ξύπνησα διαμελισμένη γύρω μου πρόσωπα αγαπημένα ξεθώριαζε το θάλπος της καρδιάς κιότεψαν τα όνειρα και γείραν στα λευκά σεντόνια ποιο τέλος ροκάνισε την ψυχή μου ούτε που κατάλαβα…
Μία ελάχιστη ρωγμή στο εδώ και τώρα -σπάνιο δώρο- άνοιξε στην ψυχή μου άπλετο χώρο. Του κόσμου η ομορφιά ήσυχα εισβάλλει‧ άρωμα γιασεμιού δροσιά της κρήνης λάμψη σελήνης αθώο…
Η συνέντευξη Το ραντεβού ήταν από καιρό προγραμματισμένο. Ο Έλτον δυσανασχετούσε στη σκέψη ότι θα βρεθεί για μια ακόμη φορά σε γραφείο ψυχιάτρου. Είχε βαρεθεί όλα αυτά τα χρόνια…
Ανθρωποκάμπιες Μεσ’ τα κουκούλια μας κρεμόμαστε Περίκλειστοι Μόνοι Απ’ την αυγή του σύμπαντος Αιωρούμενοι Σε δέντρα ουρανοξύστες Το στόμα γεμάτο νήματα Το βλέμμα σφαλισμένο Είμαστε Το ερωτηματικό του κόσμου.…
