Παυλίνα Παμπούδη: Δέκα η ώρα
Δέκα η ώρα Ίσως να ήτανε και χθες, θα ’ναι ίσως και αύριο, δεν ξέρω Το εκκρεμές έχει μονάχα λεπτοδείκτη, δεν χτυπάει πια- Πάντως, ήτανε δέκα και πριν χρόνια…
Δέκα η ώρα Ίσως να ήτανε και χθες, θα ’ναι ίσως και αύριο, δεν ξέρω Το εκκρεμές έχει μονάχα λεπτοδείκτη, δεν χτυπάει πια- Πάντως, ήτανε δέκα και πριν χρόνια…
TΟ ΒΑΡΟΣ ωριμάζει στη σιωπή όπως και η γλύκα, ο αδήλωτος χρόνος δεν καταγράφεται σε λόγια αλλά βιώνεται με το βάθος της στιγμής που υποδιαιρέσεις δεν γνωρίζει. Στη σιγαλιά…
Η θΥΣΙΑ* Τα δόντια του κάστρου πήραν να σκουραίνουν από πάνω μας. Ήταν η ώρα, που φεύγει η μέρα κι έρχεται η νύχτα. Συνυπάρχουν και οι δύο για λίγο.…
Η ΔΙΑΛΕΚΤΙΚΗ ΤΟΥ ΧΩΜΑΤΟΣ Φούντωσε το χορτάρι, το πρόσωπο του κοιμισμένου δεν φαίνεται πια ούτε το σώμα του, έτσι όπως χτενίζει ο αέρας τα άτακτα μαλλιά του κάμπου· σαν…
Η μητέρα μου πέθανε, αφήνοντας μια μεγάλη, ταραγμένη πνοή, τότε η αδελφή μου κι εγώ κλάψαμε, σκύβοντας το κεφάλι. Τελείωσε, είπε η Ταμάρα, αλλά τότε η Μαμά ανάσανε κοφτά…
ΑΛΛΑΞΑ ΤΟΥΣ ΑΡΙΘΜΟΥΣ ΣΤΟ ΡΟΛΟΙ ΜΟΥ Άλλαξα τους αριθμούς στο ρολόι μου ─ ίσως τώρα ν’ αλλάξει κάτι ακόμη. Ίσως τώρα στις 2 π.μ. ακριβώς να μη σηκωθείς, μαζεύοντας…
Σκέψεις πάνω στο έργο «Το νησί με τις λέξεις που αγαπάνε» του Μάνου Κοντολέων Κλείνω τα μάτια μου και φαντάζομαι ένα νησί με ένα απάνεμο λιμανάκι όπου τα κύματα…
ALMA Ατακάμα έρημος άγουας καλιέντες το άλας της ζωής και στο βουνό το πιο ψηλό το παρατηρητήριο που το είπαν ALMA -όχι από την ψυχή μα από κάτι γράμματα…
ΕΥΤΥΧΙΑ ΠΟΥ ΜΟΙΑΖΕΙ ΜΕ ΙΑΤΡΙΚΗ ΓΝΩΜΑΤΕΥΣΗ. Μια ανάγνωση της ποιητικής συλλογής Στου ορόφου τον διάδρομο / μύριζε φρεσκοψημένη πάστα φλόρα, / με μαρμελάδα βατόμουρο. / Μύριζε παιδικά παιχνίδια, σχολικά εγχειρίδια,…
ΑΠΡΟΣΔΙΟΡΙΣΤΗ ΑΓΑΠΗ/ ΑΥΤΟΠΟΙΗΣΗ “Σε αγαπώ απροσδιόριστα” είπες. Ακόμα δεν ήξερα ποιος μιλούσε σε ποιον. Είκοσι χρόνια κάποιος Σε περιμένει προσηλωμένος ίσως να ήμουν εγώ γνώριζα πως θα έρθεις.…
Σαν αστραπή –δεν προλαβαίνεις να πεις «αστράφτει» κι έχει πέσει - (Ουίλλιαμ Σαίξπηρ, Ρωμαίος και Ιουλιέτα, μετφ. Διονύσης Καψάλης) …
Τόσες μέρες πέρασαν κι αυτό το κόκκινο, σαν το χυμένο ζωντανό αίμα, δε φεύγει απ’ τα μάτια μου. Λαμπρή αντανάκλαση του κόκκινου της δύσης πάνω στα τζάμια. Και το τελευταίο…