Ο κύριος Μ. αποχαιρετά τους καλεσμένους του. Κλείνει το παράθυρο του σαλονιού, βγάζει το καπέλο του και αποτραβιέται στα ενδότερα. Το παγωμένο τσάι μένει στα φλιτζάνια και το καπάκι της…
Αλίν Την μέρα που τον είδα πίσω από μια τεράστια τζαμαρία, ένιωσα μέσα μου μια τεράστια έλξη να απλώσω το χέρι μόνο και μόνο ν’ αγγίξω το δέρμα του.…
Πόσους χαμούς μπορείς ν’ αντέξεις; Χαμός λέει στην πόλη Όρσκ. Τόνοι νερού κινδυνεύουν να πνίξουν χιλιάδες κατοίκους της, λόγω δημιουργίας ρήγματος σε φράγμα στα Ουράλια όρη, έλεγαν στις ειδήσεις, όπως…
![Read more about the article Αναστασία Κόκκινου: Tό πρῶτο πού θυμᾶμαι. Ἀπόσπασμα[1]](https://www.periou.gr/wp-content/uploads/2024/05/1.-Ο-παπα-Κώστας-στην-Αγία-Παρασκευή.jpg)
Tό πρῶτο πού θυμᾶμαι εἶναι ἕνας νηπιακός βηματισμός πάνω σέ πέτρινο καμπυλωτό πεζούλι κι ἕνας χορός ἰδιότυπος στό καφετί ἀμπάρι τοῦ μαγεριοῦ. «Μάνα» φώναζα τή γιαγιά καί τόν παππού «πατέρα»,…
Πριν απ΄ το Πάσχα, σε αλυσίδα καταστημάτων, επωλούντο δώρα για αναδεξιμιούς. Τοποθετούνταν χαμογελαστά σε σακουλίτσες στις οποίες φιγουράριζαν κεριά με υψηλή αισθητική. Κάπου στην άκρη, ικανά να αναφλέξουνε συνδέσεις ανατριχιαστικές,…
Λίγο πριν τελειώσει η μέρα, η ανοιξιάτικη υγρασία απλωνόταν στη μικρή πλατεία. Τα κτίρια γύρω, ψηλές πολυκατοικίες, έκρυβαν τις τελευταίες ακτίνες του ήλιου και οι γωνίες τους έμοιαζαν…
—Μπορούμε ν' αρχίσουμε! Ο επικεφαλής είχε την έκφραση του αποφασισμένου. Όμως καθώς διέγνωσε τον αδιόρατο δισταγμό μου, ρώτησε δήθεν αδιάφορα. —Λείπει κανείς; —Όλοι, ήθελα να φωνάξω, αλλά σήκωσα το κεφάλι…
Στο παλιό κέντρο της σύγχρονης μεγαλούπολης περπατάει αργά, αργά… Όπως άλλοτε. Μέσα από τις παλιές γειτονιές με τα ισόγεια σπίτια και τα δίπατα, με κεραμοσκεπές και ταράτσες, χαγιάτια, αυλές, καμινάδες…
Ο Θόδωρας δούλευε στο σουβλατζίδικο του Βαρτάν στο Μοναστηράκι. Μέρα-νύχτα ιδρωκοπούσε πάνω από τη φωτιά, την τσίκνα και τις μυρωδιές, αλλά ποτέ δεν παραπονιόταν, αντιθέτως του άρεσε. Γιατί έτσι βρισκόταν…
Άνθη νεραντζιάς Από το πρωί ανασαίνω χρώμα βαθύ πορτοκαλί και λουλούδια νεραντζιάς . Έτσι περνάω τα γεφύρια της μνήμης , τοξωτά σαν της ψυχής μου τις χορδές που κάθε…
Η νυχτιά σκίστηκε σα χαρτί που κόπηκε βίαια και άτσαλα πετάχτηκε στον κάδο των άχρηστων. Η κραυγή του νεαρού άντρα έσκισε το σκοτάδι, μπήκε στα γειτονικά διαμερίσματα, βομβάρδισε τα ζώντα…
Στον Θανάση Λερούνη Απρίλης και χιόνι. Απρίλης και χιόνι στα βουνά του Αφγανιστάν. Πορεία ανηφορική, σχεδόν κάθετη, ύψη απροσμέτρητα. Δεν έχεις δεχτεί να κάτσεις στο άλογο που σου πρόσφεραν…
