Βάλτερ Πούχνερ: Πρωτοχρονιάτικο διάγγελμα
Η εποχή των καταστροφών άνοιξε διάπλατα τις πύλες της, και αυτό που από το millenium ήταν απλώς υπαινιγμοί και οιωνοί, τώρα αναπτύσσεται με ιλιγγιώδη ταχύτητα και παρασέρνει ένα ένα τα ιδανικά…
Η εποχή των καταστροφών άνοιξε διάπλατα τις πύλες της, και αυτό που από το millenium ήταν απλώς υπαινιγμοί και οιωνοί, τώρα αναπτύσσεται με ιλιγγιώδη ταχύτητα και παρασέρνει ένα ένα τα ιδανικά…
(Ο μύθος της Πανδώρας ή η Ελπίδα, το παρηγορητικό αγαθό στην ανθρώπινη δυστυχία). Σχ. 2 ΄Ετσι λοιπόν εμίλησε και γέλασε ο πατέρας ανθρώπων και θεών. Και πρόσταξε τον ξακουστό…
Δεκέμβρης. Οι πρώτες του μέρες, με το χιόνι να σκεπάζει τις στέγες, να ντύνει με άσπρο ρούχο τη χλόη στα πάρκα. Να επιμένει στις άκρες των δρόμων, στις ανήλιαγες γωνιές.…
Και, ξαφνικά, ο όρος "νοικοκύρης", που κάποτε χαρακτήριζε κάποιον ως παράδειγμα προς μίμηση, έγινε τώρα και κενός νοήματος, αλλά και "ύποπτος". Κάποτε όποιος αγωνιζόταν για την οικογένειά του, το μεροκάματό…
ΑΙΘΟΥΣΑ ΑΝΑΜΟΝΗΣ Είμαι μια αίθουσα αναμονής Δημόσιου Νοσοκομείου με ανοιχτή την τηλεόραση στα πρωινάδικα μπροστά στα μάτια ανθρώπων κουρασμένων που περιμένουν για χημειοθεραπεία. Χειμώνας, κι η πόρτα όλο…
Θυμάμαι παλιά οι παππούδες αλλά και οι γονείς μας αν μετά την Ανάσταση δεν απαντούσαμε «Αληθώς ο Κύριος», τότε μας μάλωναν και μας επανέφεραν στην τάξη, τηρώντας, άθελά τους ίσως,…
Περισσότερο στα έργα της φύσης υπάρχει ο σκοπός και το ωραίο, παρά στα έργα της τέχνης. Η ποίηση είναι θεία πνοή. Ο άνθρωπος είναι πολιτικό ον και από…
ΦΟΡΑ ΤΟ ΒΑΡΟΣ ΤΩΝ ΑΙΩΝΩΝ Στον Krishna Murari φορά το βάρος των αιώνων -- -- αιώνων των γυναικών. από τα απομεινάρια του χρόνου διεκδικεί ένα άδυτο για να…
1. Φως ανέσπερο Σε όλα και σε όλους Σκορπά γαλήνη. 2. Ευώδεις θάμνοι Σειόμενοι ανθούντες Αναστάσεως. 3. Χείλη προσμένουν Λαμπρό για ύμνους νεύμα Αναστάσιμους. …
Ο Άρνολντ Τσίπερ, ο φορτωμένος με ελπίδες γιος, επιστρέφει στην πατρίδα μετά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, νιώθει ωστόσο άπατρις. Κάθεται σε καφενεία, ψάχνει ματαίως να βρει κάποιο νόημα σε μια…
ΠΟΡΕΙΑ ΦΘΙΝΟΥΣΑ Δεν περιφρόνησα τίποτε και στο πιο μικρό μίλησα σα να ‘ταν το πιο μεγάλο στο πιο ταπεινό σα να ‘ταν βασιλιάς. Γι’ αυτό και τα χαμομήλια μου…