Άλτα Πανέρα: Αν γράψω ένα ποίημα για τη Γάζα
Αν γράψω ένα ποίημα για τη Γάζα πρώτα βαθιά στη γη θα θάψω σπασμένα τζάμια ήχους πολυβόλων κραυγές ζωντανών κάτω απ’ τα χαλάσματα Θα θάψω εφιάλτες κούκλες χωρίς ιδιοκτήτη…
Αν γράψω ένα ποίημα για τη Γάζα πρώτα βαθιά στη γη θα θάψω σπασμένα τζάμια ήχους πολυβόλων κραυγές ζωντανών κάτω απ’ τα χαλάσματα Θα θάψω εφιάλτες κούκλες χωρίς ιδιοκτήτη…
[για τη Γάζα και] να πεις τι Τα ρημάζει τα ίδια λόγια η διαφορά Χάνονται σε κάτι άλλο Ας πούμε Όχι θάλασσα Σκόνη Όχι γλάροι Στρατιώτες…
Όψεις του παραλόγου πλέκουν Ιστορία μια όχθη αφηγήσεων στο πεδίο βολής οι άμαχοι Το παρόν γίνεται αλλόκοτο μέλλον σκοτώθηκε, λέει, ο αρχηγός της Χαμάς Γνώριζα μόνο την PLO…
Ονόματι Αΐσα. Τη εποχή του Μετηρώδη. Μαρί η μήτηρ. Ο πατήρ δε ξυλουργός. Εις την Ιερουσαλήμ, τη Γάζα και εις το Τείχος των Δακρύων – τους Αγίους ημών Τόπους. Μέρα…
Μα και βέβαια ενδιαφερόμαστε για τα δεινά του κόσμου, τους πολέμους, τη φτώχια, την πείνα, τις αρρώστιες… Και μεις μέσα σ’ αυτόν τον κόσμο ζούμε. Αλλά να, με τόσες συμφορές,…
Αν πρέπει να πεθάνω εσύ πρέπει να ζήσεις να πεις την ιστορία μου να πουλήσεις τα υπάρχοντά μου ν' αγοράσεις ένα κομμάτι ύφασμα και λίγο σπάγκο (λευκό με μια μακριά…
ΚΑΠΟΤΕ ΗΜΟΥΝ ΑΠΟ ΤΗ ΓΑΖΑ Ήμουν ένα αγόρι και είχα χάσει τις σχολικές εργασίες μου χαρτιά με αριθμούς και νούμερα γεμάτα μουτζούρες και υπογραμμίσεις, Έψαχνα τα χαρτιά μου περήφανος…
Ζύγισε στην παλάμη του το βότσαλο, ύστερα το χάιδεψε· μα, τι παράξενο του θύμιζε τη ζωή του έτσι, λεία κι ακύμαντη κι αυτή χωρίς προεξοχές και προστριβές χωρίς ανατάσεις και…
κατοικούσα με τις αράχνες και τους σκορπιούς σε βάραθρο μέσα και σπήλαιο κατοικούσα γαίης μόνος σταλαγμός οι άλλοι δεν ήξεραν τίποτα και τα παιδιά στις καφετέριες συζητούσαν για ποδόσφαιρο…
(...) Η μητέρα (Σε λίγο, μια μητέρα μπαίνει από το χολ του μέσα χρόνου. Κάτι αφήνει, κάτι παίρνει. Ταχτοποιεί με σίγουρες μικρές κινήσεις στον αέρα τους μικρούς εκρηκτικούς μηχανισμούς.…
Ακούω πάλι τη βοή της πόλης και του πολέμου την αντήχηση Μα εδώ που μπήκα στα στενά δύσκολα την έξοδο θα ’βρω Φιδοσερνάμενος λαβύρινθος με τύλιξε Σκοτάδι με μικρές αναλαμπές…
Η ΒΡΟΧΗ Η κόκκινη βροχή ήταν γυναίκα άνδρες κορμοί στον παγωμένο κήπο κλαδιά τα χέρια τους που δέονταν, εκείνη έπεφτε κι η φλούδα τους μαλάκωνε έπαιρνε χρώμα ανθρώπου σαν…