Γεωργία Πολυκανδριώτη: Ένα ποίημα κι ένα πεζοποίημα
Η ΒΡΟΧΗ Η κόκκινη βροχή ήταν γυναίκα άνδρες κορμοί στον παγωμένο κήπο κλαδιά τα χέρια τους που δέονταν, εκείνη έπεφτε κι η φλούδα τους μαλάκωνε έπαιρνε χρώμα ανθρώπου σαν…
Η ΒΡΟΧΗ Η κόκκινη βροχή ήταν γυναίκα άνδρες κορμοί στον παγωμένο κήπο κλαδιά τα χέρια τους που δέονταν, εκείνη έπεφτε κι η φλούδα τους μαλάκωνε έπαιρνε χρώμα ανθρώπου σαν…
Απέρριψε τα γυάλινα γοβάκια και την ασήκωτη εσθήτα της με τη ζωγραφισμένη γη, τον ουρανό, τη θάλασσα. Με βέλη, καρφωτά στην πλάτη, τράπηκε σε φυγή κι επέζησε. Με τις κατάρες…
Μια μπουκίτσα ''αγκαλιά'' Βούτηξα και πάλι στα νερά με τις βαρειές σκιές, που απλώνονται σαν ζελέ και να κολυμπήσεις δεν σ' αφήνουν... Ενώ είμαι, εκ κατασκευής, φτιαγμένος να αεροπλέω, γλιστρώντας, στον…
Η ΣΙΩΠΗ ΤΟΥ ΚΑΘΕΝΟΣ Σε τούτες τις ξέσκεπες και ανώνυμες ημέρες, με τις αντιφάσεις, τους ισχυρισμούς και τις αναδρομές, η σιωπή του καθενός έχει μορφή και χρώμα στο στίγμα της…
Μια βουκαμβίλια γυμνή τεντώνεται αρχές του χρόνου και στο παράθυρο σκύβει να δει τον Φύλακα κείνον που κουβαλά τη θάλασσα νυχτέρι κάνει ως την αυγή ψήνει τις σκέψεις μ΄ αλάτι…
Η ΑΡΛΕΤΑ Από παιδί, πήρε δώρα πολλά, παιχνίδια θαυμαστά να παίζει: χρώματα, σχήματα, λέξεις- οχήματα, νότες. Κυρίως, μια υγρή και γαλανή φωνή, να προχωράει σε μεγάλα βάθη μπλε, στο πλέον…
ΣΑΝ ΑΓΚΑΘΙ Τώρα χάθηκε κι η τελευταία μας ευκαιρία Να συμμετάσχουμε σε κάτι οδυνηρό Να κριθεί η ηθική μας Να μας δοθεί π.χ. κάποια σοβαρή επιλογή Κι εμείς ν…
Σε ξαναβρίσκω. Μικρή κόρη τ' ουρανού ορείχαλκη μες στις πυκνές σιωπές. Χρυσάφι του Ήλιου άργυρος της Σελήνης ισορροπούνε στο ηλέκτρινο κράμα του κορμιού. Σε ξαναβρίσκω. Πρώτη φορά δροσιά καίει τόσο…
Μά, τί λέτε, κύριε… Δὲν εἶναι μονόμετρο, ὁ χρόνος εἶναι μέγεθος διανυσματικό! Δὲν ἀκοῦτε τοὺς κοπετοὺς τῆς Ραχήλ, τοὺς τριγμοὺς τῶν ὀδόντων, μά, δὲν βλέπετε τὰ παλουκωμένα κεφάλια ‒ σώπα,…
Ένα μωρό Χριστούλης γεννιέται σε μία Λωρίδα γης το τυλίγουν σε γάζες τρεις μάγοι του φέρνουνε δώρα, ο πρώτος μία σφαίρα ο δεύτερος λευκό φώσφορο ο τρίτος μία βόμβα. Σε…
Ραγισμένο ποτήρι Φτηνό κι ασήμαντο ποτήρι είμαι Χωρίς στοιχεία κι άλλες μυστικές γραφές Πάνω μου χαραγμένα Με κτήτορες κι άλλα ονόματα. Πως κάποτε να μ’ είχε κάποιος…
Έπαιξα το καλύτερο γι’ Αυτόν το βόδι και το αρνί κρατούσαν το τέμπο η Μαρία νανούριζε τον φόβο Εκείνος χαμογέλασε φως πλανήθηκε σε τροχιές γύρω από κάθε ραμ παμ παμ…