Πριν ξημερώσει, ένστολοι φρουροί εξέλαβαν τις λάμψεις στα σύνορα για νικηφόρες φρυκτωρίες και ζητωκραύγασαν. Μια έφηβη, τιμωρημένη στη σοφίτα, ντράμερ στο τοπικό συγκρότημα και τυμπανίστρια στο σχολείο, καραδοκούσε, ξάγρυπνη στις…
Πάνω απ’ τα κεφάλια μας χρόνια περνούσε Αθέατο Οι τοίχοι το ΄ξεραν, αφού τ’ αυτιά τους είχαν, τη γενεαλογία του εμφανώς καιρό παράτασσαν. Η οροφή, αρειμανίως καπνίζοντας, σήματα αναβόσβηνε ψηλά…
τὸ ἄμετρο παρὸν μιὰ διαρκὴς αἰώρηση ἡ νοσταλγία σου ΤΙ ΓΥΡΕΥΕΙ ΜΕΣΑ ΜΟΥ ΠΑΛΙ Νόμιζα πώς στὴ σιωπὴ τοῦ μακρινοῦ πριν εἶχα τήν πίκρα μου στρατοπεδεύσει σὲ ἕνα καμαράκι ἀσβεστωμένο…
Λένε πως κάθε εποχή τη χάρη της έχει μεταβολίζει προσδοκίες κι ύστερα την πόρτα χτυπάει φορτώνοντας μνήμες την επόμενη. Το φθινόπωρο, ας πούμε, βγάζει φεγγάρι καπνισμένο και φεύγοντας αφήνει τα…
Ερασίμολποι ένα καράβι τόπος λιμάνι, πατρίδα, πατρικό τους αρμενίζουν ανεμίζοντας ρακοφόρα την ύπαρξη πέλαγα καρφιτσωμένα στο βλέμμα - ένα το ξημέρωμα θάλασσες στην πλώρη γράφουν τον κόρφο τους γεμίζοντας…
Να έρχεσαι καμιά φορά Στην έρημή μου χώρα Στις άδειες και νεκρές μου μέρες. Μη βλέπεις που φορώ Αυτό το ένδυμα Κουρελιασμένο πια απ’ τα δεινά Των περασμένων μου παθών…
Φαντάσου στον ήλιο φρεσκοπλυμένες κουρτίνες άσπρες λινές με δαντέλα στο τελείωμα μυρίζουν λεβάντα θάλασσα και θυμάρι χορεύουν στο φως γελάν στις αστραπές μεθυσμένες από άνεμο πάνε μια μπρος αποκαλύπτουν δάχτυλα…
Μονόδρομος ο μεταμοντερνισμός σε αδιέξοδο οι αισθητικές αποδομήσεις δεν υπάρχει τίποτα πια να ανατρέψεις η τέχνη της οικοδόμησης λησμονήθηκε κάθε απλός οργανισμός είναι πιο σοφός που ξέρει πως όλα συνδέονται…
Του Νάσου Βαγενά Τα πράγματα είναι όπως τα γνώρισες. Λίγο χειρότερα ίσως, γιατί ο άνθρωπος συνηθίζει τις συφορές. Η συφορά είναι ένα σκληρό προσκεφάλι όπου πλαγιάζω και δε…
Απλωμένο, αιώνια στοιχειό ριζωμένο, το σκοτάδι πυκνό στης εκκλησιάς τα κλίτη, σκεπάζει αγίων μορφές και προσκυνητάρια και κρύβει κεριά και καντήλια σβησμένα . Βαριά λαχτάρα η σιωπή στο Ιερό το Βήμα, παράξενος…
Καλέ μου Άγγελε απoλησμoνήθηκες σε τόπους γαλανούς. Α! να έσκιζες τον ουρανό και να κατέβαινες η φλογερή μορφή Σου αγάπης Πρόσωπο. Τα υγρά Σου χείλη παρηγορούν την κραυγή του…
Αύγουστος πάλι - κοίτα Χρυσό Χωράφι μισοθερισμένο Ξεδιπλώνεται στο επέκεινα Στάχια με την ακρίδα των πληγών Με την οργή των μελισσών Και με της Παναγίας το αλογάκι το κανίβαλο- Φλέγεται…
