Όλες τις μέρες, υφαίνεις μια πικρή συγγνώμη, να σαβανώσεις τα παλιά, να τα ζεστάνεις, μήπως κι εκκολαφθούν καινούργια λόγια, πιο ζυγισμένα και λιτά . Κι όμως, αυτή ξηλώνεται τις νύχτες…
Έφτιαχνα πάντα κάτι με ό,τι περίσσευε. Με το ψωμί αντίδωρο έδινα στα πουλιά Με τα ρετάλια κορδέλες στα κορίτσια Με τα δάκρυα κόμπους στο σχοινί να μετριέμαι παλεύοντας από κάπου…
![Read more about the article Αγγελική Θάνου: Ουσμάν Σεμπέν[1]](https://www.periou.gr/wp-content/uploads/2023/06/229928.jpg)
Την μητρική μου πλέον ομιλώ την ακοίμητη προστάτιδα των τραγουδιών μας αυτή που κάνει τη λαλιά μου να χορεύει ασίκικα Πώς ξεκλειδώνει τα παραμύθια, τα δικά μας. Πώς κυβερνά το…
Πρέπει να τραφώ· είπε. Μια μέρα θα επιστρέψω το σώμα μου -αντίδωρο- στη αρχαία γη που με έθρεψε. Άνοιξη· είπε. Χορτάρι κι΄αγριολούλουδα. Μέλισσες το νέκταρ μου θα πίνουν· τη γύρη…
Κόκκινο κόκκινο απαλό κόκκινο σαν τα χείλη Σου. Πιο κάτω μαύρο μαύρο φωτεινό μαύρο σαν τα μαλλιά Σου. Ύστερα η θάλασσα κρατάει κάτι από το λίκνισμά Σου. Ηλιοβασίλεμα στους…
Αιώνες, συνεχίζουν ήσυχα, συντεταγμένα να ’ρχονται τα κύματα Λάθρα απ’ τις απέναντι ακτές, εκείνης Της κάποτε Παγγαίας- Πολλά έχουνε να δηλώσουν, μπλε αμύθητο Τεράστια αποθέματα ψυχών- Θα ελεγχθούνε όλα στη…
Τον άκουγαν, λόγους πανηγυρικούς να εκφωνεί, αρχαϊκά δόγματα και χρησμούς να ρητορεύει, πρωτάκουστα συνθήματα σύμπνοιας να απαγγέλλει κι αφού του φόρεσαν δάφνινο στεφάνι στα μαλλιά, τον σήκωσαν, τον κρέμασαν στους…
Κόκκινο κόκκινο απαλό κόκκινο σαν τα χείλη Σου. Πιο κάτω μαύρο μαύρο φωτεινό μαύρο σαν τα μαλλιά Σου. Ύστερα η θάλασσα κρατάει κάτι από το λίκνισμά Σου. Ηλιοβασίλεμα στους…
Για χρόνια, σφετεριζόταν τις φωνές των έγκλειστων πτηνών και των πολύγλωσσων αποδημητικών. Πλαστογραφούσε και το λεξιλόγιο των θεών*: Βριάρεως, χαλκίς, Πλαγκταί, Μυρίνης σήμα, και Ξάνθος, τ΄όνομα για το ποτάμι, που…
Τα μικρά αστεία πράγματα που συμβαίνουν εδώ γύρω αδυνατώ να στα περιγράψω καθαρά Ο γέρος και το πιτσιρίκι απέναντι μου μπαίνουν στο χώρο της πλατείας με βλέμμα που πεινασμένης αλεπούς…
Ένα λιθαράκι πετάχτηκε απ'τον ήλιο. Φυτρώσαμε πάνω του, άνθη της πέτρας, ανίδεοι ναυαγοί του μέλλοντος. Γεννήθηκαν πολλά λιθαράκια μετά, στον πλανήτη της ουτοπίας. Κάποιοι, τα πέταγαν ο ένας στον…
ΜΕΣΑ ΤΟΥΣ Βλέπω την Περσεφόνη όλο προσδοκία να τινάζει το φόρεμά της απ' τις σκόνες του Άδη και να πλησιάζει κρατάει ένα σακούλι με σπόρους- δώρο του άντρα…
