Αρχοντούλα Διαβάτη: ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ
Άρρωστη πασχαλιάτικα με κόβιντ Παραδομένη στον ύπνο. Ύπνο βαθύ σαν πάχνη και σαν χιόνι Που θέλει να καταπιεί τη λύπη όλη Τις Ερινύες της μνήμης Τις εικόνες τις παλιές της…
Άρρωστη πασχαλιάτικα με κόβιντ Παραδομένη στον ύπνο. Ύπνο βαθύ σαν πάχνη και σαν χιόνι Που θέλει να καταπιεί τη λύπη όλη Τις Ερινύες της μνήμης Τις εικόνες τις παλιές της…
Τα μάτια τους, σβηστά ή επίμονα, με κοιτούσαν απλώς ή με ξεγύμνωναν. Τα χέρια τους, νωθρά ή νευρώδη, με κρατούσαν απλώς ή μ’ έσφιγγαν – μ’ έφθειραν και…
Νομίζουμε αν χωρίσουμε τα κορμιά χωρίζουμε και τις υπάρξεις μας. Κρώβιλος καταπακτή. Έρχομαι και παραστέκω τον ύπνο Σου μες σε μπουμπούκια ρόδων. Αφουγκράζομαι σαν σε παιδί τη λιγνή Σου…
« Τ’ είναι αυτά τα σκιώδη φτερά που χρειάζεται να φορέσω, αν πρέπει να φύγω; » Ζωή Καρέλλη, Το τέλμα [1951] Στο μαγαζί με τα ζαχαρώδη προϊόντα,…
Σαββατόβραδα Δαλιανίδη θυμάμαι να βλέπω ώρες στην τηλεόραση μπροστά με φως ασπρόμαυρο στο δάκρυ να πνίγω έγνοιες εφηβικές στα δάχτυλα του ενός χεριού μετρώντας τες με γέλιο να απαγγέλω ποιήματα…
Να σε καλέσω Πώς; Δεν εχω τη φωνή του αηδονιου Ούτε ενός φλαμίγκο έχω το χρώμα Της πεταλούδας το ανεπαίσθητο άγγιγμα δεν έχω Το πράσινο βαθύ του παγονιού το μπλε,…
ΑΔΙΑΜΕΣΟΛΑΒΗΤΑ Πηγαίνουν κι έρχονται οι εποχές πάνω-κάτω, πάνω -κάτω κι εγώ προσπαθώ, γιατί όπως στο ξύλο το μαλλί μια νύχτα μπερδευτήκαν, να πω το κρασί κρασί και τη φράουλα…
άρχοντος μοναχικού μοναχικό προσλάλημα εν βοή απέρχεται σεισμού και συσσεισμού αντιλάλημα τέφρας βροχή πετρώματα τεφρά τεφρών σημείων της φθοράς πώς έρχεται το βράδυ και αποδίδεις το σώμα εκ νέου στη…
Στέκεις γυμνός. Καντήλι στο μισόφωτο. Σε ενέπλεξα με βελουδένια χάδια κι ανάσα ταξιδιωτική. Φύσηξε ο πρώτος άνεμος. Βαθύχρωμα τα φιλιά. Η νύχτα αρχίζει. Τριγυρνώντας στις γραμμές του στέρνου σου…
Δεν υπάρχει κανείς όλα εικόνες ανυπόστατα. Η ερημιά σέρνεται στους αρχαίους δρόμους τέρας προϊστορικό. Ο χρόνος ιδέα ο χώρος ψευδαπόσταση ανάμεσα σε ανύπαρκτα όντα. Εσύ Άγγελε κάποτε…
ΟΙ ΚΛΕΦΤΕΣ ΑΝΘΡΩΠΟΙ Οι κλέφτες άνθρωποι τα δίχτυα τους απλώνουνε τη νύχτα και το πρωί την μπάζα τους μετράνε Τους θησαυρούς και τα στολίδια του βυθού που ντροπαλά…
Έλεγε πως ανησυχούσε. Άνοιγε απότομα την πόρτα, να σκίσει το πραϋντικό σκοτάδι , να ματαιώσει τη μοναχική της εργασία και την εμφάνιση ασπρόμαυρων σκηνών. Την δίδασκε, πολύ ασφυκτικά ,…