Κωνσταντίνος Χ. Λουκόπουλος: ένα ποίημα
ΣΥΝΘΕΣΗ ΠΟΛΗΣ ΜΕ ΕΛΙΚΟΠΤΕΡΑ ΚΑΙ ΕΡΩΤΕΥΜΕΝΑ ΟΡΤΥΚΙΑ Η πόλη μας είναι μια πόλη ανάστροφη που ζει στα πέλαγα μα κολυμπάει στη στεριά διαβάζει τα σύννεφα και μάς αντιγράφει καθώς…
ΣΥΝΘΕΣΗ ΠΟΛΗΣ ΜΕ ΕΛΙΚΟΠΤΕΡΑ ΚΑΙ ΕΡΩΤΕΥΜΕΝΑ ΟΡΤΥΚΙΑ Η πόλη μας είναι μια πόλη ανάστροφη που ζει στα πέλαγα μα κολυμπάει στη στεριά διαβάζει τα σύννεφα και μάς αντιγράφει καθώς…
Δεν είχε πέρασμα, θα ήταν αδιέξοδο, μα προχωρούσα. Από τυφλό σημείο σε τυφλό σημείο άναβαν τα άστρα Αναγκασμένος ξαφνικά αυτόφωτος Απέχοντας από Θεό και άνθρωπο, μια πολυμορφική οδύνη Γραμμή έγραφα…
ΕΜΠΝΕΥΣΗ Πάντα έβρισκα το λευκό χρώμα ψυχρό και αδιάφορο. Εκείνο που με γοήτευε ήταν το μαύρο. Στα σκοτεινά μονοπάτια του θέλω να κυνηγώ με ξόβεργες αγριοπούλια Δεν θέλω να…
ΘΕΜΕΛΙΩΔΕΣ ΘΕΩΡΗΜΑ Για την Παυλίνα Σιωπή/ σκοτάδι/ κενό/ ανυπαρξία/ θάνατος. Οι φίλοι κάτω από χειροκροτήματα κοινού αδύναμου να καταλάβει παίζουν τον τελευταίο τους ρόλο υποκλίνονται λένε το ύστατο…
Είμαι πολύ καιρό εδώ; Ή μόλις ήρθα; Κρύπτη, κουτί του Στρέντιγκερ ή σώμα; Άγνωστο περιβάλλον Αδιάγνωστο, αγνώριστο Τι στρίμωγμα, μόλις χωράω, κορεσμένος χρόνος Αυτά τα μπάζα ήταν τα εφόδια μου,…
ΞΕΦΥΛΛΙΣΜΑ ΖΩΗΣ Παιχνιδιάρα η βροχή, σιγοψιθύριζε τα ερωτόλογά της στη μάγισσα νύχτα και τ’ αδέσποτο τ’ ανέμι, αλήτευε με γλυκοσφυρίγματα σε φυλλωσιές και σοκάκια. Και στάθηκα πίσω απ’ το τζάμι,…
ΠΙΑΣΜΕΝΟΣ Σε μέρη βουερά, σε ύψη μεγάλα Στον κρύο καιρό με πέταξαν τ’ αφτιά μου απόψε. Τα μάτια μου χάντρες γυάλινες Τα σωθικά μου βγαλμένα Τα φτερά μου κολλημένα Βαλσαμωμένος…
ΞΥΠΝΗΣΕ Γύρισε από το ταξίδι και ήταν πανευτυχής. Από την απόχη της μνήμης είχε ξεφύγει το όνειρο αλλά της άφησε μια ηρεμία μια έσχατη πληρότητα τέτοια που δεν μπορούσε…
ΧΑΜΗΛΟ ΒΑΡΟΜΕΤΡΙΚΟ Στημένο, φίλε, του καιρού μας το παιχνίδι· ποντάρουμε χωρίς αουτσάιντερ και φαβορί της πανδημίας και της ανέχειάς μας όμηροι. Παντού ερημιά, μα στα συσσίτια στριμωξίδι. Οι…
Το β, το ι, το α Τα γράμματα κοιτάζω σε δέντρο Χριστουγέννων κρεμασμένα μαζί μ’ Αγιοβασίληδες κεράκια κι άλλα στολίδια λαμπερά χαριτωμένα. Το β, το ι, το α κρέμονται…
Ἡ θεια-Ἀχτίτσα τὰ Χριστούγεννα Κι ἂν σήμερα ὅλοι ἐμεῖς, τῆς παλαιᾶς παιδείας μετασχόντες, ζοῦμε ἀναπάντεχα ἐμπρός σὲ μιὰν ὀθόνη συνεχῶς, –μιὰ νέκυια περίεργη τῶν ζώντων μὲ τοὺς ἀνθρώπους σὰν…
Σε δρόμους γιορτινούς του ’20 Δε θέλω να μοσχοβολήσει νοσταλγία. Σε δρόμους γιορτινούς του Είκοσι πορεύομαι φτιασιδωμένους με στολίδια μυριάδες: στολίδια επηρμένα, που κατέλαβαν την πόλη και εξανδραποδίσαν τους…