[Ό,τι σώθηκε από ποίημα ξεχασμένο χρόνια]   Συντρόφισσα Μούσα Σε συναντώ στα δεκάξι μου με συντροφεύεις πάντα μιλάς κάθε μέρα μέσα μου ψιθυρίζεις τους ρυθμούς και τις λέξεις ξέρω πως…

Η  ΜΕΓΑΛΗ  ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ  Μαζεύτηκε η μεγάλη οικογένεια. Εγώ στο τζάμι κολλημένος σαν  χειμωνιάτικη μύγα. Έφτασαν όλοι από μακριά. Τόσος δρόμος μακρύς μες τη λάσπη. Κοιταχτήκανε---δεν είχαν τι να πουν. Οι…

 ΤΟ ΠΑΡΙΣΙΝΟ ΜΑΝΤΙΛΙ     Της ταίριαζε αυτό το ικετήριο δώρο, τεράστιο κι ολομέταξο. Τόσο ακατάλληλο να δέσει μια πληγή, ή να σφουγγίσει δάκρυα, ή ν’ αποχαιρετήσει. Όμως, χωρούσε μια…

ΑΡΙΘΜΟΙ Η ζωή ξεκινά με ακέραιους: δυο μάτια, μια θάλασσα δέκα χάντρες στον άβακα. Μόνη πράξη η πρόσθεση μόνη ύλη το όμοιο, και ο πλούτος ακόμα απλός. Μα λαχτάρα γεννιέται…

ΠΩΣ ΝΑ ΣΕ ΠΕΙΣΩ; Στο δρόμο μας για το χωριό, στην Εθνική, Σου δείχνω ένα γυάλινο, ψηλό κτίριο, Πώς τα τζάμια σχηματίζουνε περίτεχνα Σχέδια και γωνίες, πώς λαμποκοπάνε. Μου λες…

Ο ΝΙΚΗΤΗΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ἐν τῷ κόσμῳ θλῖψιν ἕξετε· ἀλλὰ θαρσεῖτε, ἐγὼ νενίκηκα τὸν κόσμον. Εγώ έχω νικήσει τον κόσμο είπες˙ Σε πιστεύω αν και δεν καταλαβαίνω ακριβώς τι εννοείς.…

Στη σκιά του Κάστρου ΙΙ   Μεταμορφώνονται οι σκιές το βράδυ τις τραβάει το νερό στα σπλάχνα του εδώ κι αιώνες καταχτητές κι υπήκοοι Τα φώτα θάλπουν την Ιστορία ο…

ΤΟ ΣΥΡΤΑΡΙ Κάποτε τ' άνοιγε συχνά να ξεφυλλίσει τα χαρτιά του. Σαν έκανε να τα διαβάσει τα μάτια θολώνανε. Ετσι τ' ανοίγει ολοένα και πιο αραιά. Δεν ωφελεί πια να…

Ποιος αλαλάει μεσάνυχτα στη Χώρα εμέ των Ζώντων σαρώνοντας του ήλιου μου το μέλι και το γάλα; Ποιος λέει πως τάχα σέβεται προσωπικά στοιχεία κι από ’ξαυτής μου να δεχτώ…

ΕΤΣΙ ΕΙΝΑΙ Είμαστε στη θάλασσα Βαθιά, κάτω απ’ το νερό Οι δυο μας. Συνήθως το φοβάμαι το νερό, Αλλά όχι τώρα. Αναπνέουμε κανονικά, χωρίς μάσκες, Ή έτσι μου φαίνεται τουλάχιστον.…

              ΟΔΟΣ ΦΑΙΣΤΟΥ  Πράσινες, ολοφούντωτες οι τρεις μαγνόλιες στη σειρά. Χάρμα ματιών στο πεζοδρόμιο το άχρηστο, αφού ανύπαρκτοι οι πεζοί στο δρόμο εκεί. Παχιά, γυαλιστερά, μεγάλα φύλλα στα κλαριά, στις…