Γιώργος Αλεξανδρής: ένα ποίημα
Η Ερατώ Από του φεγγαριού την κοντινή τη στράτα ως και τις απάνω γειτονιές των άστρων, χοροστάσι στήσανε οι μάγισσες της νύχτας, νεράιδες αγγελόμορφες και νύμφες ασπροφορούσες. Στο ξέφωτο, βγήκαν…
Η Ερατώ Από του φεγγαριού την κοντινή τη στράτα ως και τις απάνω γειτονιές των άστρων, χοροστάσι στήσανε οι μάγισσες της νύχτας, νεράιδες αγγελόμορφες και νύμφες ασπροφορούσες. Στο ξέφωτο, βγήκαν…
Το καθ' ημέραν θαύμα Μισόκλειστο το παντζούρι. Άρνηση και κατάφαση μαζί. Στατική ανάγνωση του παρελθόντος. Λάθη σωρός, ντανιασμένα τα πίνουν κατανυκτικά, παρέα με τη νοσταλγική αναπόληση σε χρυσαφένιες αγκαλιές, τις πιο…
Παραλλαγές Θα πήγαινε σαν σκιά από τοίχο σε τοίχο με μια σφικτά δεμένη θηλιά στο λαιμό σαν μια σάρκα θα κινούσε που βρέθηκε θεόγυμνη πάνω στη γη κι αν…
Ρωγμή Ξύπνησα διαμελισμένη γύρω μου πρόσωπα αγαπημένα ξεθώριαζε το θάλπος της καρδιάς κιότεψαν τα όνειρα και γείραν στα λευκά σεντόνια ποιο τέλος ροκάνισε την ψυχή μου ούτε που κατάλαβα…
Με τους ήχους μιας παλιάς τρομπέτας Τα όνειρα μπουκέτα δροσερά Σφιχτά δεμένα στο κατάρτι του ανέμου Λικνίζονται στον ρυθμό ενός ξέφρενου βαλς Νοτίζει αυτής της θάλασσας η αλμύρα Τους…
Είδα στον ύπνο μου έναν τόπο. Αρχαίο, όσο και η Ζάκρος. Ωραίο, όσο η Ελλάδα. Ένα τοπίο σε νησί, ίσως και όχι. Ήταν δίπλα στη θάλασσα ωστόσο. Σαν θέατρο έμοιαζε…
Φλόγες Με το ένα πόδι στον τοίχο Και μόνη παρέα ένα στίχο Χρόνια επαναλάμβανες Με τα δυο πόδια στον τοίχο Έγινες και πάλι δίστιχο Και χρόνο απολάμβανες Όσο το…
Ονειροπόληση Όσο γερνώ όνειρο θαρρώ πως βλέπω Μέσα στο θαμπό μυαλό μου όλα φαίνονται ν' αλλάζουν... Συναισθήματα και σκέψεις δρόμοι, κτήρια, αλάνες φίλοι παιδικοί, γυναίκες έχουν…
Μέσα στο ασήκωτο φως μια μαύρη τελεία στο δρόμο προς το επέκεινα και το αλάτι πληγή και το αλάτι αφρός από τα χείλη της αθανασίας η θάλασσα δεν έχει δέντρα…
Υπάρχει ένα δέντρο Υπάρχει ένα δέντρο στη μέση του λιβαδιού, που στα μάτια μου ξεχωρίζει ανάμεσα στα άλλα. Κάποτε στριφογυρνάει γύρω από τον άξονά του, για να δεθεί σφιχτά.…
Ουρανογραφία 3 και 4 Με το βλέμμα στραμμένο προς τον Ουρανό, Τα χαμερπή ανθρώπινα ζωντανά Μάς υπολήπτονται. Δεν μπορώ να πω το ίδιο Και για τους φτωχοδαίμονες Που ανησυχούν…
Πλοκάμια πελώριου χταποδιού χτυπούν στα μέσα του ατέλειωτου καλοκαιριού τα τρικυμισμένα νερά ενός κόσμου που φθίνει. Έσμιξε το γαλανό της θάλασσας με το σκοτεινό του νυχτερινού ουρανού σε απροσδιόριστα ρεύματα…