Αλεξάνδρα Ζερβού: Ένα ποίημα
ΑΓΡΥΠΝΙΑ Πάντα τη νύχτα, η ανάσα του σπιτιού γλυκαίνει, γίνεται απόκοσμη σαν μουσική σιωπή. Το ξημέρωμα, ανακαλύπτεις πούπουλα στη σκάλα, τη γούβα απ’ τον αγκώνα του στο μαξιλάρι κι…
ΑΓΡΥΠΝΙΑ Πάντα τη νύχτα, η ανάσα του σπιτιού γλυκαίνει, γίνεται απόκοσμη σαν μουσική σιωπή. Το ξημέρωμα, ανακαλύπτεις πούπουλα στη σκάλα, τη γούβα απ’ τον αγκώνα του στο μαξιλάρι κι…
(…) Τις προάλλες, κι ενώ είχε αρχίσει το πένθος για τον πρόωρο θάνατό του να ηρεμεί, ήρθε στον ύπνο μου βαθιά / ο ίσκιος του καναρινιού και μου μιλούσε: «Αχ,…
Καθημερινές συνήθειες Τα παιδιά σου θα φύγουν σε ταξίδι στον Άρη μη γνωρίζοντας ότι σ’ απολύουν την Πέμπτη. Οι γυναίκες των άλλων σε αφήνουν ν’ αγγίζεις τα διάστιχα μέρη…
Ένιωθε από μέρες Τη μικρή απόκλιση του άξονα Επέμενε Όλα, σιγά σιγά Τελείως ανεπαίσθητα, Μετατοπίζονταν Έγερνε έξω απ’ τη ζωή Κατά μια μοίρα Μια μόνο μοίρα Άτροπο. Ένιωθε άρρωστος,…
Ασπρόμαυρα πλακάκια γυάλιζαν αυτάρεσκα, λουστραρισμένοι θώκοι κι υποπόδια. Και τα υποκείμενα στη θέση τους, με τη σειρά, σε στοίχιση και συμμετρία. Κανόνες υψηλοί κι αρχές προς αποστήθιση, αλλά και…
Μέτρησα με τα δάχτυλα τις απουσίες. Απέμεινε ένας ήχος, δύο στεναγμοί. Η ζωή χωράει να περάσει ακόμα. Με θύμησες και μοιρολόγια, σε στέλνω στο καλό. Σαν τη μαύρη Κυριακή που…
Μέσα από την νύχτα, άρχισε αργά να φυτρώνει, μια ελαφριά σιωπή. Είναι αυτή η ώρα, η μαγικά λυπημένη, η ώρα που επεκτείνεται, από την εξωτερική καρδιά, μέχρι τα αστέρια, που…
Τα χειρόγραφα Εμβρόντητος κρατούσε τα χειρόγραφα που του ’δειξα κι όχι για λάθη, κάποια πεζότητα των στίχων ίσως. Πρόσεχε μόνο τα κόκκινα γράμματα, συστήνοντάς μου αμήχανα κανονικό μελάνι. Στάθηκε λίγο…
Roadtrip destination Παραφωνία σε ορχηστρική σύνθεση προσεκτικά επιμελημένη. Κόμπακτ κεραίες σε μεταλλικά κουτιά. Περίσσεια φαγωμένων γλυκών. Ισομερής διαμέριση του ροφήματος του σαλεπιού. Βούρκοι βουτηγμένοι σε ανθρώπους. Άνθρωποι συνοδεύουν ένα βιβλίο…
όταν σταμάτησε να θυμάται άρχισε να πλέκει κυπαρίσσια λευκά τα φύτευε αντικριστά στο μεγάλο σαλόνι κι όταν τελείωνε καθόταν στην άκρη του παλιού καναπέ και τα χάζευε θεός σχωρέσ' τους…
ΠΑΤΕΡΑΣ Στην οδό Πειραιώς νεαρός περπατώ έξω από το εργοστάσιο σοκολάτας Καραμέλες κι αμύγδαλα, το κακάο λιγώνει Κλείνω τα μάτια γίνομαι παιδί, κυλάει η νύχτα Στο μαγικό κομοδίνο εμφανίζονται γκοφρέτες…
Είμαστε από τα ίδια υλικά φτιαγμένοι κι όμως τόσο διαφορετικοί Όταν αποκάμω ανοίγεις την σκιά της φτερούγας σου Όταν αποκάμεις ξεδιψάμε από την ίδια ρίζα Μας χωρίζει ένας καθρέφτης…