Δεν έχω πια Έκτακτα να γράψω. Οι συμφορές στον τόπο μου έγιναν συνήθεια. Παιδιά που σκοτώνονται, καίγονται ζωντανά σε τρένα, φωτιές που καίνε για εβδομάδες ανεξέλεγκτα και ρημάζουν σπίτια, χωριά…
Την ιστορία με το κολίμπρι που όταν πιάνει φωτιά το δάσος τρέχει να τη σβήσει μεταφέροντας με το ράμφος του σταγόνες νερό, την γνωρίζουμε οι περισσότεροι. Το μικρούλι πουλάκι τρέχει…
Έμψυχο δάσος. Κείμενο: Έφη Φρυδά. Διαβάζει και επιλέγει μουσικές ο Γιώργος Πίττας, από την εκπομπή του Κινούμενη Άμμος. Επιμέλεια ανάρτησης: Λένη Ζάχαρη
Παλαιοί λογαριασμοί Όχι, είμαι καλά Και το «λυρικό Εγώ» μου καλά είναι και αυτό Δεν κάνουμε πια επίκληση στην Λογική των Διαφωτιστών Δεν λέμε «σκέφτομαι άρα υπάρχω» Μας…
Κι αν οι φωτιές έφτασαν κάποτε στις Μυκήνες για να φέρουν το μήνυμα πως πάρθηκεν η Τροία κι ο Αγαμέμνων έρχεται , οι κραυγές του Προμηθέα…
