Είχε έρθει, λέει, μέσα στη νύχτα. Μ’ έναν ποδήρη, λευκό χιτώνα τυλιγμένος. Τα χέρια του άφαντα κι αυτά μέσα στον λευκό του χιτώνα. Τα πόδια του το ίδιο. Άγαλμα νόμιζες…