*Στα μπαλκόνια μας
Τριάντα χρόνια γείτονες. Μαζί γεράσαμε. Μένουν στον 1ο όροφο της διπλανής πολυκατοικίας αυτοί, κι εμείς στον δικό μας 1ο. Απέναντί μας η Θησέως. Το φαρδύ διάζωμα της λεωφόρου, γεμάτο με φουντωτούς θάμνους και πανύψηλα δέντρα, είναι σαν όαση μέσα σε έρημο. Μας δημιουργεί την ψευδαίσθηση πως ζούμε σε εξοχή. Στο βάθος η σκοτεινή μάντρα της παλιάς Ιζόλα προ ετών έχει γκρεμιστεί κι απέναντι επιβλητικός, χρωματιστός και προκλητικός, ορθώνεται ο Σκλαβενίτης. Από το μπαλκόνι μας κοιτάζουμε εμείς προς τα εκεί που ξανοίγει το μάτι, κοιτάζουν κι οι γείτονες από το δικό τους μπαλκόνι προς την ίδια κατεύθυνση. Στεκόμαστε, χρόνια τώρα, σε παράλληλη στάση, σα να βρισκόμαστε σε θέατρο καθισμένοι στην ίδια σειρά, χαιρετιόμαστε όποτε συμπωματικά βρισκόμαστε για να απλώσουμε τα ρούχα, λέμε τις τυπικές μας κουβέντες και ποτέ δεν έτυχε να ρωτήσει ο ένας τον άλλον πώς τον λένε. Από σκόρπιες κουβέντες μάθαμε πως οι ευγενικοί και καλοσυνάτοι γείτονές μας, ερχόμενοι από κάποιο χωριό της Ξάνθης, έχουν ρίξει άγκυρα στις Τζιτζιφιές. Αναπολώ και τα παιδικά μου χρόνια στο Αγρίνιο, τότε, που εκεί, όλοι γνωρίζαμε όλους, μιλούσαμε μεταξύ μας και νοιώθαμε δεμένοι και ασφαλείς. Μεγαλώνουμε τα εγγόνια μας εμείς κι αυτοί δίπλα τη δική τους εγγονούλα. Το να έχεις κοντά σου ήσυχους γείτονες να σου χαμογελάνε και να σε καλημερίζουν είναι σπουδαίο πράγμα. Λες, δεν είμαι μόνος. Χωρίς να σκέφτεσαι κάτι βαθυστόχαστο, ηρεμείς.
Προχτές η καταιγίδα Βικτώρια λυσσομανούσε. Δυνατός αέρας στροβίλιζε τη βροχή με μανία, τα πελώρια δέντρα γονάτιζαν τρομαγμένα, ο αέρας ορμητικός και μανιώδης σκόρπιζε έναν τρελό θόρυβο, αυτό που ζούσα πίσω από το τζάμι της μπαλκονόπορτας είχε μπλεχτεί με αυτά που είχα ακούσει τόσες μέρες από την τηλεόραση. Ανήσυχοι, αλλά και περίεργοι στις τέσσερις παρά δέκα βγήκαμε με τη γυναίκα μου στο μπαλκόνι για να παρατηρήσουμε καλύτερα το σπάνιο και ακραίο καιρικό φαινόμενο. Μια ανατριχίλα με διαπέρασε, δεν είμαστε συνηθισμένοι εδώ σε κινηματογραφικές εικόνες καταστροφής. Η γειτόνισσα δίπλα κοιτούσε το δρόμο ανήσυχη και αναστατωμένη.
«Από τις δύο έφυγε ο άντρας μου για το φαρμακείο να φέρει σιρόπι για τη μικρή κι ακόμη να φανεί» μας φώναξε δυνατά και απελπισμένα.
Κοιτώντας συγχρόνως κι εμείς στο έρημο πεζοδρόμιο την ρωτήσαμε αν ο άντρας της έχει κανένα πρόβλημα υγείας, αν πρόσφατα παρουσίασε κάποιο πρόβλημα αμνησίας. Μετά η Πηνελόπη έφερε μια απόδειξη του φαρμακείου και φωνάζοντας δυνατά της υπαγορεύσαμε τον αριθμό τηλεφώνου.
«Κάπου θα έπιασε συζήτηση. Θα επιστρέψει» της φωνάξαμε, αλλά η γειτόνισσα είχε στα μάτια της ένα βλέμμα που θύμιζε μικρασιατική καταστροφή.
Κρυώναμε και μπήκαμε μέσα. Η Πηνελόπη ήθελε να συνεχίσει την ανάγνωση ενός μυθιστορήματος, εγώ είχα αγοράσει τον μηνιαίο τόμο του Τεστ, ο νους μου εκεί, στους στριφνούς ορισμούς και στην καύλα που προέρχεται όταν επιτέλους βρίσκεις τη λέξη – κλειδί κι αυτόματα το δύσκολο σταυρόλεξο απλοποιείται.
Οι μέρες πέρασαν, κάθε τόσο θυμάμαι το περιστατικό και ρίχνω καμιά ματιά δίπλα. Δεν έχει τύχει μέχρι τώρα να τους πετύχω, παραμονές χειμώνα είμαστε και δεν βγαίνουμε συχνά στα μπαλκόνια μας. Ούτε και ξέρω το επώνυμό τους να πάω δίπλα να χτυπήσω το κουδούνι. Κάθε τόσο το μάτι μου στέκεται κάπως πιο προσεκτικά στους πίνακες Silver Alert της τηλεόρασης. Ο γείτονας είναι μετρίου αναστήματος κοντά στα εξήντα πέντε, με καράφλα, βαθιές αυλακιές στο πρόσωπο κι ένα βλέμμα γλυκό και αθώο.
Από όλα τα δύσκολα σταυρόλεξα του Τεστ, τελευταίο, γιατί πάντα με ζορίζει, αφήνω το «Κυνήγι των σταυρόλεξων». Σήμερα είχα απορροφηθεί με ένα τέτοιο, η δυσκολία να κάνω μια σίγουρη αρχή έδειχνε ανυπέρβλητη, μέχρι που η γυναίκα μου στάθηκε επάνω από το κεφάλι μου.
«Σου μιλάω τόση ώρα. Δεν ακούς; Μόλις είδα τη γειτόνισσα δίπλα».
«Και; Όλα καλά με τον άντρα της;»
«Δεν ξέρω. Όταν εγώ έβγαινα στο μπαλκόνι αυτή έμπαινε στο σπίτι της. Δεν πρόλαβα να της μιλήσω».
«Εντάξει Πηνελόπη. Σε λιγότερο από τρεις μήνες θα έρθει η Άνοιξη. Αρχές Μαρτίου θα μάθουμε. Άσε με τώρα στο βάσανό μου».
*Το διήγημα έχει δημοσιευτεί στη συλλογή του Τ.Γ. Η ΚΟΥΡΕΛΟΥ
