Στη μνήμη της στέλνω ένα απόσπασμα από το κείμενο με τίτλο «Η Ολυμπία Καράγιωργα και τα σπάνια πουλιά της ποίησης», που δημοσιεύτηκε στο αφιερωματικό για την Ολυμπία τεύχος 23 (Χειμώνας 2023) του περιοδικού Νησίδες:
«Δεν είναι μόνο τα σπάνια είδη των πουλιών που η οικολογική καταστροφή τα απειλεί με αφανισμό. Είναι και τα σπάνια είδη των ανθρώπων που ολοένα ελλείπουν αδυνατώντας να προσαρμοστούν στο νέο περιβάλλον.
Σ’ αυτή την κατηγορία ανήκει και η Ολυμπία Καράγιωργα. Τη γνώρισα στο ιστορικό πλέον λογοτεχνικό και καλλιτεχνικό Στέκι «Καφέ Παράσταση» της οδού Βαλτετσίου 16, στα Εξάρχεια, που λειτούργησε κατά τη δεκαετία του ᾿90 (1988-1998) συγκεντρώνοντας όλους σχεδόν τους καλλιτέχνες και συγγραφείς (διάσημους και μη) της διανοούμενης τότε Αθήνας. Στον χώρο αυτόν τον οποίο διηύθυνε με ευαισθησία και με ρηξικέλευθο πνεύμα ο Θέμης Ροδαμίτης, η Ολυμπία δεν περνούσε ποτέ απαρατήρητη. Γεννημένη στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου, γνήσιο τέκνο της ελληνικής διασποράς, είχε ένα απαράμιλλο ύφος αρχοντιάς που ερχόταν από τον καιρό που ο ελληνισμός ήταν μια αυτοκρατορία και παράλληλα έναν αέρα κοσμοπολίτικο που έπνεε από τη συνάντησή της με τον ευρωπαϊκό και τον αμερικάνικο πολιτισμό, τον οποίο είχε γνωρίσει εκ του σύνεγγυς στη διάρκεια των σπουδών της, τόσο στο αμερικάνικο πανεπιστήμιο του Καΐρου, όσο και στις μεταπτυχιακές σπουδές της στο Πανεπιστήμιο του Standford στην Καλιφόρνια. Παράλληλα απέπνεε και μια οικειότητα, αυτή προερχόμενη από την αλεξανδρινή καταγωγή της και από την οικείωσή της με τη θέρμη και την αμεσότητα της ιδιοσυγκρασίας των Αράβων που ήταν είτε γείτονές της στη Μανσούρα, όπου διέμενε με τους Λεριούς γονείς της, είτε —αργότερα— συμφοιτητές της στο τμήμα Αγγλικής Φιλολογίας του καΐρινού πανεπιστημίου.
Ντυμένη κομψά —κάποτε μάλιστα φορώντας τα εκκεντρικά καπέλα της— ξεχώριζε με τη μελωδική φωνή της που είχε ένα τόνο πολύ απέχοντα από την μάλλον χωρίς διακυμάνσεις κοινή νέα ελληνική του αθηναϊκού κέντρου, πανύψηλη και γοητευτική, επικοινωνιακή αλλά και απόμακρη, καθώς κρατούσε και τις αποστάσεις μιας αριστοκράτισσας, η Ολυμπία έμοιαζε συχνά σαν να αεροβατούσε και σαν να επαλήθευε ετυμολογικά το στοιχείο της διασποράς στην καταγωγή της, καθώς έμοιαζε με ένα όμορφο δέντρο χωρίς ρίζες που αιωρούνταν συνεχώς ανάμεσά μας»
Τ.Κ.
