Να σε καλέσω

Πώς;

Δεν εχω τη φωνή του αηδονιου

Ούτε ενός φλαμίγκο έχω το χρώμα

Της πεταλούδας το ανεπαίσθητο άγγιγμα δεν έχω

Το πράσινο βαθύ του παγονιού

το μπλε, το χρυσαφί του

δεν μου τα χάριςε η φύση

Πώς ; Τότε

Σε ρωτώ το

Πώς;

Να πω το σ´ αγαπώ

Αφού της μέδουσας μαλλιά πολύκλωνα

Δεν έχω

Στης Κίρκης το νησί δεν κατοικώ

Ούτε λωτοί στο σώμα μου φυτρώνουν

Φτάνει ο βαθύς ο αναστεναγμός

Ρωτώ

Για να σου πω το Έλα;

Με τρόπο που τ´ αηδόνι ξέρει μοναχά αυτό να κελαηδεί

Κάτω από άνθη νερατζιάς Απρίλη μήνα

Κι είναι στ´ αλήθεια τότε σα να ακούς

Το γάργαρο μια έφηβης το γέλιο

Που βούτηξε τα δάχτυλά της μόλις τώρα στο νερό

Μιας θάλασσας από φιλιά

Ενός 15χρονου αγοριού φτιαγμένη

Άφωνα και φωνήεντα ξέρω μονάχα με τη γλώσσα να σκαλίζω

Το ε το λ το α κι άλλα απ´ αυτά

Μια νύχτα ασέληνη λέω

Να σου τα στείλω με φτερά χελιδονιών που ξέρουν την απόσταση, το χρόνο μυστικά να ψαλιδίζουν

Να φτιάχνουν τη φωλιά τους με πηλό

‘Οπως εγώ στο μέσα μου υφαίνω

Τον πιο βαθύ του πόθου αναστεναγμό.