Δεν ξεκόλλησε κανένας ούτε στιγμή από την τηλεόραση κείνο το βράδυ. Σε όλη τη χώρα. Όλοι είχαν καρφωθεί πάνω της. Το ίδιο κι ο Λουκάς, που είχε μάθει από τον Δημήτρη ότι από Παρασκευή θα ήταν κάπου εκεί, στο Μάτι. Τον είχε στο μυαλό του, έγνοια μεγάλη. Πίστευε, όμως, ότι την Κυριακή θα είχαν γυρίσει στο σπίτι τους με την Ιόλη. Παρακολουθούσε τις ειδήσεις, κολλημένος στο εκράν της τηλεόρασης, όπως όλοι έκαναν. Και σχολίαζαν μ’ οργή. Ένας άγριος θυμός είχε κυριεύσει, για το μεγάλο κακό, τους πάντες, που αποσβολωμένοι παρακολουθούσαν τη φωτιά να βρίσκεται σε πορεία ανεξέλικτη. Ανεξέλικτη κατάσταση καταστροφής. Κόλαση….
Αν και πολλοί δεν είχαν κάποια ιδιαίτερη σύνδεση με την περιοχή της φωτιάς, η οργή, ωστόσο, τους έπνιγε κι αυτούς. Τους είχε κυριεύσει. Όλοι, χωρίς να έχουν δικούς τους εκεί, ένιωθαν να τους πνίγει κι αυτούς με την ίδια ένταση το μεγάλο κακό, που ήταν σε εξέλιξη. Αλλά τι λέμε; Σε τέτοιες δύσκολες κι ακραίες περιστάσεις πολύ μεγάλων συμφορών όλοι γνωστοί γινόμαστε κι είμαστε. Δικοί μας είναι όλοι. Συγγενείς…!…
Κανένας δεν μπορούσε να δεχτεί με τίποτα το κακό, που συνέβαινε σε συνανθρώπους του! Όλη η χώρα ήταν συγκλονισμένη. Θυμωμένη κι από τις πολιτικές και τις κυβερνητικές διαχρονικές ευθύνες, για το μεγάλο κακό που ήταν σ’ εξέλιξη, όπως και για πολλά άλλα δεινά. Από παραλείψεις κι εγκληματικές παρεμβάσεις πολλών ετών. Δε μας φτάνανε τα μνημόνια και οι συνέπειές τους, είχαμε κι ανεξέλεγκτες φυσικές κι άλλες καταστροφές στο κεφάλι μας από πάνω. Κοφτερά σπαθιά του Δαμοκλή, να τα κρατούν απλές κλωστές. Εκείνο το βράδυ, όμως, η κλωστή είχε κοπεί και το σπαθί έπαιρνε αθώα κεφάλια.
Οι εφημερίδες των ημερών εκείνων περιγράφουν όλα τα περιστατικά της καταστροφής με τα πιο μελανά χρώματα. Με το νι και με σίγμα. Όποιος ανατρέξει στ’ αρχεία τους, εκείνων των ημερών, μετά τις 18 Ιουλίου 2018, θα δει ανατριχιαστικές περιγραφές και λεπτομέρειες απ’ τον μεγάλο εκείνο χαμό. Θα δει εικόνες, που θυμίζουν σε μικρογραφία κάτι σαν μια μέρα Ολοκαυτώματος άλλων σκοτεινών εποχών, με τις όποιες υπαρκτές διαφορές στις αναλογίες τους. Εκεί και τότε, οι ναζιστές αποφάσιζαν εν ψυχρώ και μεθοδικά να κάψουν κι έκαιγαν ανθρώπους και χωριά. Αποφάσιζαν να κάνουν κι έκαναν στάχτη χιλιάδες αθώους, με βάρβαρα μέσα, κλείνοντάς τους άλλοτε σε φούρνους και θαλάμους αερίων κι άλλοτε σκοτώνοντάς τους στις πλατείες των χωριών τους. Εδώ, φούρνος ήταν η πυρκαγιά, που κατέβηκε ανεξέλεγκτη από την Πεντέλη. Τώρα, αντί για τα φονικά αέρια των ναζί, τη δουλειά την έκαναν εξίσου αποτελεσματικά οι καπνοί της φωτιάς. Αυτοί οι πνιγηροί καπνοί, το βράδυ εκείνο, σκότωσαν από ασφυξία πολλούς. Τους έκαναν στάχτη οι άγριες φλόγες, στη συνέχεια. Μόνο που εδώ, ναι, δεν υπήρχε κανένας παρανοϊκός Χίτλερ και κανένα διεστραμμένο μυαλό να διαμορφώσει το ανάλογο σκηνικό θανάτου. Αδηφάγες οι φλόγες.
Τελικά, η απογραφή των υλικών ζημιών, που συνεχίστηκε για μέρες μετά, για όλον εκείνον τον Αύγουστο του 2018 και πιο μετά, έδειξε ότι οι καταστροφές από τα καμένα υπήρξαν ανυπολόγιστες. Τα αδικοχαμένα θύματα της φωτιάς έφτασαν τους εκατόν δύο νεκρούς. Τόσοι, τελικά, καταμετρήθηκαν κείνες τις μαύρες μέρες. Τώρα μιλούν για εκατόν τέσσερις! Αριθμός μεγάλος των καμένων! Καμένων και πνιγμένων στη θάλασσα, όπου έπεσαν για να σωθούν στην απόγνωσή τους κείνη την ώρα, και κάποιων που έχασαν τη μάχη της ζωής μετά από μέρες στα νοσοκομεία ως εγκαυματίες, που δεν κατάφεραν να νικήσουν τον θάνατο, παρά τις υπεράνθρωπες προσπάθειες γιατρών και νοσηλευτών.
(Απόσπασμα από το ανέκδοτο βιβλίο μου: ….Τρεις Κυριακές, Δευτέρα μία…)
