Ξεχασμένη χρόνια στη σιωπή της κόγχης

Η παλιά Remington δακρύζει

Σκονισμένα πλήκτρα

Γράμματα

Τόνοι και πνεύματα

Οξείες, βαρείες, περισπωμένες

Σημαδάκια με κρυφές ιστορίες

Βουβά τα σημεία στίξης

Τα διαλυτικά

Μικρά στίγματα

Αποτυπώματα εντόμων

Μυγοφτύματα

Θαρρείς

Δάκτυλων αφή

Ως ανάμνηση μόνο

Μοχλός παράλυτος

Σπασμένη φτερούγα πουλιού

Αυτός που τις αράδες άλλαζε

Στο τέλος της διαδρομής

Με κίνηση όλο χάρη χορευτή

Ως άλλο κινητό ουραίο

Ομώνυμης καραμπίνας

Ακίνητο τώρα πια

Η Remington στη σιωπή

Χωρίς το ξεσηκωτικό

Εκείνο τακ τακ τακ

Να θυμίζει γρήγορο περπάτημα

Αέρινης κυρίας

Με γόβες ψηλοτάκουνες

Σε πλακόστρωτο

Ή σαν τον μονότονο χτύπο μπρούτζινου ρόπτρου

Σε βαριά ξύλινη εξώπορτα

Ήχος έντονης βροχής σε τσίγκινη σκεπή

Εκείνο το διεγερτικό

Τακ τακ τακ.

Στην ήσυχη κάμαρα

Στεγνή η μαύρη ή και δίχρωμη

Μελανοταινία

Στα ακίνητα καρούλια μάταια

Περιμένει

Να κτυπήσει το μικρό έμβολο

Σε ανύπαρκτη κόλλα χαρτιού

Να πάρει μορφή το αφήγημα

Να ξεδιπλωθεί

Τώρα τα πάντα γράφονται σε οθόνες

Σκέφτεται με παράπονο.

Και δακρύζει στη σιωπή

Η παλιά σκονισμένη Remington

Αυτή που στόμα δεν έκλεινε

Με κείνα τα χαρούμενα

Τακ τακ τακ

Φλύαρη καρακάξα στο απέναντι δέντρο

Αγαπημένη

Θ.Τ.

Σημείωση: Από την ανέκδοτη ποιητική συλλογή μου  «Εντός απροόπτων»