[…] Γιατὶ ἀκόμη κι αὐτὰ τὰ ἱερὰ
ἀρχαῖα θέατρα σιωποῦν;
(Φρήντριχτ Χαίλντερλιν, Ἄρτος καὶ οἶνος)
Η κάθε πέτρα μια γωνιά,
το κάθε βότσαλο και στοιχειωμένο δάκρυ.
Το κάθε μάρμαρο μια ιστορία κι ένας θρύλος.
Όπου και να βρεθώ η Ελλάδα
έχει πολλά και κάτι να μου δείξει.
Κι ας είναι αυτά μια πίκρα ή και καημός
κι ας είναι όνειρο ή παραμύθι
κι ας είναι, αλίμονο, ένας απόμακρος
και πληγωμένος ποιητής,
ένας Σεφέρης!
Η Ελλάδα, πλούσιο ένα ψηφιδωτό
με λασπωμένα χνάρια
απρόσωπων βηματισμών
απάνω του
στρατηλατών και άλλων
ή και με χίλια δυο κοπρίσματα
από τα βόδια του Ήλιου, τα παχιά,
Οι οπλές ζωηρών πουλαριών κι αλόγων
τσάκιζαν τις κορφές
του πλούσιου άλλοτε χόρτου
δροσερών ιππότροφων πεδίων
και λόγγων σκιερών.
Μ’ αυτή δεν κλείνει η πληγή,
αρμύρα κι αίμα ανάκατη,
κι η μουσική να έρχεται
από μακριά
από ‘ναν ξεχασμένο Απόλλωνα
κι ένα βαθύ κλαρίνο!
Ωραία τα χρώματα του δειλινού
κι εγώ χαμένος στις χιλιάδες σκέψεις
να περιμένω μια βροχή
να καθαρίσει τις μαγαρισιές
μην και φανεί ξανά το ωραίο φόντο.
Πώς επιτρέψαμε να φτάσουμε έτσι εδώ;
Πώς;
(Από την ανέκδοτη ποιητική συλλογή του Θ.Τ. “Διαλογισμοί σε πάρκα ονείρων”)
Δεν αποτελεί σχόλιο στο παραπάνω ποίημα. Ανάγκη της μνήμης για τη μέρα του θανάτου του Μανόλη Αναγνωστάκη είναι. Το δικαιούται ανεπιφύλακτα, θαρρώ….
Ώρα 9 το πρωί, 23-6-2005. Θυμάμαι, πήγαινα στα Τρίκαλα.
Πριν το Ζάρκο (στα σύνορα Λάρισας Τρικάλων), το 2ο Πρόγραμμα της ραδιοφωνίας η γνωστή φωνή της εκφωνήτριας και ραδιοφωνικής παραγωγού ανακοίνωσε τον θάνατο του ποιητή Μανόλη Αναγνωστάκη, σε Νοσοκομείο της Αθήνας, χαράματα της ίδιας μέρας.
Κι αμέσως μετά: «Δρόμοι παλιοί…»
Πώς τέτοιες ώρες βρίσκουν κι αυτές οι ανυπόφορες μικρές σκνιπίτσες να τρυπώνουν ακάλεστες στα μάτια;
Κι αυτά, ξεδιάντροπα, να δακρύζουν.
Κι άντε να πεις μετά ότι δεν έκλαψες για τη μεγάλη απώλεια, την αναπότρεπτη…
Και να ‘χεις τόσο δρόμο ακόμη για τα Τρίκαλα, με βλέμμα θολό. Αντίο ποιητή.
Γυρίζοντας την ίδια μέρα στη Λάρισα. έγραψα το σημείωμα αυτό: 23-6-2005…..
Το παρακάτω ποίημα ήλθε μετά….
****
(«Πολλοί ‘ν’ οι δρόμοι πόχει ο νους»
Διον. Σολωμός, ΟΙ ΕΛΕΥΘΕΡΟΙ ΠΟΛΙΟΡΚΗΜΕΝΟΙ , 54)
“Οι βαθμοί ελευθερίας”
Δρόμοι πολλοί.
Χαμένος ψάχνεις
Τον δικό σου οδοδείκτη
Ζημιά που έκαναν
ιερόσυλοι ερμοκοπίδες!
Ποιο σημάδι οδηγεί σε ξέφωτο;
Ίσως πιο βολικά ο νους να είχε
ένα δρόμο να διαλέξει.
Στην παρούσα και σε κάθε κατάσταση.
Αλλά το πιο βολικό δεν είναι και το καλύτερο, πάντα.
Η ελευθερία της επιλογής
μέσα από πολλά ενδεχόμενα
δεν είναι πάντα η λύση
Άλλοτε, πάλι, ΝΑΙ.
Αλλά και ….omnis determinatio est negatio
μηνάει ο ξεχασμένος Μπαρούχ,
χαιρετώντας μας με το μικρό του όνομα
ως παλιός γνώριμος φαντάρος.
«Κάθε περιορισμός είναι άρνηση».
Μπερδευτήκαμε….
Πρόβλημα η ελευθερία,
πρόβλημα κι η έλλειψή της
πιο μεγάλο.
Ωραίο το τραγούδι που μιλάει,
όχι για δρόμους πολλούς,
μα …..δρόμους παλιούς!
«Δρόμοι παλιοί……»
Ο ποιητής καπνίζει άφιλτρα,
ισιώνοντας ένα λεβέντικο μουστάκι
και κρατάει το ίσο
ψηλός κι αγέρωχος.
Ο πάντα Μανόλης.
Θ.Τ.
Υ.Γ. Γράφτηκε 3/3/2008. Αφορμή οι παραπάνω παλιότερες
σημειώσεις μου)