Μια μπουκίτσα ”αγκαλιά”
Βούτηξα και πάλι στα νερά με τις βαρειές σκιές,
που απλώνονται σαν ζελέ
και να κολυμπήσεις δεν σ’ αφήνουν…
Ενώ είμαι, εκ κατασκευής, φτιαγμένος
να αεροπλέω, γλιστρώντας, στον χωροχρόνο, ανεμπόδιστα, σαν κάψουλα…
Βούτηξα, πάλι, στην ”αγκαλιά” της σοκολάτας…
Την πιο σταθερή, καθαρή αξία…
Αντίδοτο στης καθημερινότητας την ύπαρξη ή την ανυπαρξία…
Κρίμα, πόσο κρίμα,
οι άμοιροι, οι άστεγοι, οι επαίτες,
να μην έχουν -εκείνοι, ιδίως…- μια τέτοια μπουκίτσα ”αγκαλιά”, στην τσέπη τους….
Βούτηξα, πάλι, με τον αμφιβληστροειδή μου,
στις spumante φυσαλίδες τ’ ουρανού…
Πόσο διασκεδαστικές και φανταστικές και παραμυθένιες και μυθικές
φαινόμαστε κι εμείς στις απέναντί μας φυσαλίδες…
Ας ξεκινήσουμε να μεθάμε με το κρασί μας…
Ισως, να είναι το καλύτερο του κόσμου…
Βουτήχτηκα μέσα στις υφέσεις…
(Δεν είπα ”βούτηξα”!…
Ποιος ρωτάει, αν το έκανα οικειοθελώς;;;…
Ποιος θέτει άσκοπα, παραπλανητικά ερωτήματα;;;..)
Αλλά αναδύθηκα με τις πιο σπάνιες και υπερπολύτιμες κοραλλιοδιέσεις
και αυτό ήταν απ’ τα πιο συγκλονιστικά διαβήματα της ζωής μου…
Που, ποτέ, δεν μου το είχα να ζήσω τέτοιο έπος…
Εγώ… Ο μη Οδυσσέας… Ο μη Πάρης…
Γιατί, να ξέρετε,
οι υφέσεις αρέσκονται στις ατέρμονες καταδύσεις
στη λάσπη του βυθού…
Και, εκεί, δεν υπάρχουν χέρια σωτηρίας…
Είσαι εσύ και οι δίνες των υφέσεων,
που σε χώνουν, σαν με γεωτρύπανο, όλο και βαθύτερα, στη λάσπη…
Εκεί, δεν σε παρηγορεί ούτε μπουκίτσα ”αγκαλιά”…
Εκεί, κοίταξα, να γίνω η αγκαλιά μου…
