Φτάνω στη χώρα του ανατέλλοντος
(παρελθόντος, για κάποιους, για πολλούς) μέλλοντος,
σφιχταδράχνοντας, τη βαλίτσα…
Οι ταξιδιωτικές ταινίες της αναγράφουν:
αόριστος, παρατατικός, παρακείμενος, συντελεσμένος…
Παρελθόν…
Το χερούλι της, τη μια, μου τσουρουφλίζει το χέρι ·
άλλοτε, ταχυδακτυλουργικά, το περιεχόμενο, αβαρές, συννεφένιο, ανύπαρκτο·
και κάποτε η βαρύτητά του μεγαλύτερη απ’ αυτήν του πλανήτη…
Σαν η βαλίτσα να τον μαγνητίζει
και να κρατά τις φυσικές
-αλλά και μεταφυσικές έως και αφύσικες- ισορροπίες του…
Σαν να ευθύνεται το φορτίο της για τις μαύρες τρύπες του σύμπαντος
-και της ζωής μου ή του σύμπαντος τής ζωής μου-
όποτε, σε ώρα αποκοτιάς, πήγα να την πετάξω
με βία, σαν να ήθελα ν’ απαλλαγώ από δαύτην,
σαν να μην την αναγνώριζα για δικό μου…προϊόν…
Σαν να ήταν ξένο το περιεχόμενό της…
Άλλος ο κάτοχος…
Βαλίτσα…
Όλη η περιουσία…
Το βιος και ο βίος…
Το Έχειν και το Είναι…
Τα Υπάρχοντα και ο Υπάρχων…
Ό,τι μπορεί να μεταφέρεται από τον κάτοχο,
εσαεί, υπό οποιεσδήποτε συνθήκες…
Ό,τι έχει απομείνει…
Ό,τι έχει διυλιστεί…
Ό,τι δεν πρέπει να ξεχαστεί…
Ό,τι απαιτεί από μόνο του να μη λησμονηθεί…
Αυτό το χερούλι η βιταμίνη…
Η ασφάλειά μου…
Είναι;…
Ή μήπως είναι καμουφλαρισμένη χειροβομβίδα,
με περόνη, πάντα, έτοιμη προς χρήση, προς πάσα κατεύθυνση;…
Τελικά, τι κρατάει αυτό το χερούλι;;;;…
Τι περιχαρακώνει το περίγραμμα της βαλίτσας τούτης;…
Πού καταλήγει;…
Εγώ πώς έγινα κάτοχός της;;;…
Και αναδύεται, απ’ τα έγκατα των εντοσθίων της, ανά καιρούς,
ένα ελκυστικά, ευωδιαστό άρωμα μοσχολίβανου από ροδοπέταλα,
που πάει να μου θυμίσει από πού προέρχομαι…
Που πάει να μου εξηγήσει ποια είμαι…
Και μέσα στην αρωματική αχλύ του,
σχηματίζω το επόμενο βήμα…
Κάθε φορά, πιστεύω, πως αυτό φτάνει…
Πως -πρέπει να- μου αρκεί…
