Από πού να ξεκινήσει κανείς για τη … φθορά και την παρακμή της Eurovision;…Μιας Eurovision, που – για να είμαστε ειλικρινείς – δεν καταφέρνει να πετυχαίνει, πάντα, τον υπέροχο – όπως θα έπρεπε να είναι – καλλιτεχνικό σκοπό της…Ευτυχώς, όμως, με κάποιες λαμπρές, μετρημένες εξαιρέσεις…
Από πού ν’ αρχίσεις για την ολοένα και μεγαλύτερη θλίψη, που γεννά στην πλειονότητα των λάτρεων των μουσικών διαγωνισμών αυτό το πανηγύρι της μουσικής, του στίχου, της ερμηνείας, της εικονοποιημένης απόδοσης;;;…Που, από πανηγύρι γιορτής – ως όφειλε – καταντά εμποροπανήγυρις χειρίστου είδους στον γάμο του Κουτρούλη;…
Σε ποια κατάβαθα είναι, άραγε, κρυμμένη η γιορτή του τρίπτυχου: μελωδίας, ρυθμού, αρμονίας;;;…Πώς δοξάζεται το πεντάγραμμο και η στιχουργική έμπνευση;;;…Πώς ανυψώνεται η αισθητική μέσω του … κακόγουστου; Πού, στα κομμάτια, είναι καταχωνιασμένα το μέτρο, η συνοχή, η αλληλουχία, η συνέπεια λόγου και εικόνας στο video-clip;
Οσο και ανοιχτούς ορίζοντες να έχουμε, όσοι αγαπάμε τέτοιους διαγωνισμούς (με την οντολογική -βασική αρχή- έννοια του όρου), ποιος και τι πρωταγωνιστεί, σε έναν τέτοιο διαγωνισμό, ώστε να υπάρξει πρόκριση και, εν τέλει, πλειοψηφική προτίμηση και βραβείο;;;…
Τι βραβεύει, τελικά, ο μουσικός διαγωνισμός της Eurovision;;;…Το κάθε τι ακραίο, προκλητικό, αποκρουστικό, εξωγήινο, αχταρμικό, μπακατέλικο;…’Ο,τι γεννά κατάπληξη και αλαλία στο ακροατήριο;;;…’Ο,τι μας αφήνει πιο αποσβολωμένους, καταλήγει στη Eurovision;..
Αν κάτι με κρατά οπαδό του συγκεκριμένου – χωρίς να είμαι παρελθοντόφιλη κι εράστρια μόνο κλασικών ακουσμάτων – είναι πως δεν μπορώ να λησμονήσω πως, από εκεί, ξεπρόβαλε το αστέρι με τ’ όνομα Σελίν -Ντιόν…Πως άρχισαν να γράφουν τη δική τους ανεξάλειπτη μουσική ιστορία οι Abba…Πως μας τρύπησε τα μελωδικά σωθικά η Βίκυ Λέανδρος με το Apres Toi…Πως ακόμη και οι νότες από το ”Λίγο κρασί, λίγο θάλασσα και τ’ αγόρι μου”, ακούγονται καθαρές, ελληνικές, λιτές, συγκεκριμένες, όμορφες;;;…Πως και το ”Θάναι σαν να μπαίνει η άνοιξη”, αποκτά, ετεροχρονισμένα, την αξία του πολυδιάστατου κομματιού, με τις απίστευτες ερμηνευτικές ικανότητες της Βόσσου…Μια υπέροχη συγκυρία συντελεστών, που τόφαγε το…κακό το μάτι – ή μάλλον ο κακός αντικαταστάτης, την τελευταία στιγμή, σαξοφωνίστας, που ποτέ δεν καταλάβαμε πού τον πέτυχαν οι διοργανωτές;;;!…Πως, πάντα, το θυμικό μας θα παθαίνει μια νοσταλγική ταχυπαλμία για τ’ ό,τι κουβαλά τόση απλότητα και σαφήνεια στην ιστορία του το ”Μάθημα σολφέζ”…
Κι ερχόμαστε στην επίμαχη, φετινή συμμετοχή -για την οποία απορούμε, ποιοι επιλέγουν, ανάμεσα σε ποια κομμάτια, πώς διασφαλίζεται ότι το εκάστοτε επιλεγμένο τραγούδι, μπορεί να φέρει το βάρος της εκπροσώπησης μιας χώρας;;;…Εντάξει, δεν μιλάμε και για Νόμπελ, αλλά, αν δεν ήθελαν οι διοργανωτές να μιλάμε για μια σοβαρή εθνική συμμετοχή, γιατί δεν κατεβαίνουν όποιοι καλλιτέχνες θέλουν, απ΄ όποιες χώρες θέλουν, λαμβάνοντας μέρος σε ”ατομικούς” διαγωνισμούς και όχι σε ”εθνικούς”;;;…Στο κάτω-κάτω, χάθηκε μια εθνική συμμετοχή με τ’ όνομα…Μόνικα;;;…Στείλτε μια Πρωτοψάλτη, να πάρουν μια ιδέα από ελληνικούς ήχους…Εναν Φραγκούλη, έναν Περρή, μια Δάρρα, μια Αντωνοπούλου, μια Παπουτσάκη, μια Ειρήνη Καράγιαννη, μια Μαρία Παπαγεωργίου, μια Λοτσάρη, βρε αδερφέ!…(Φυσικά, δεν γνωρίζουμε, αν οι ίδιοι θα επιθυμούσαν να διαβούν τα αμφιβόλου ποιότητας Eurovisionist-ικα μονοπάτια)…Χάθηκαν όλοι αυτοί και πόσοι άλλοι, μέσα στις απομιμητικές ινδικές στριγκλιές και τα δήθεν ραπ-ίσματα (κυριολεκτικά για τα ώτα μας…);;;…
Αναρωτιόμαστε όλοι(!) -πλην των 10 (…20;), τι προσπαθεί ν’ αναδειχθεί στο συγκεκριμένο ”τραγούδι”- καταλήγοντας σε τρικυμία εν κρανίω;;;…’’Πόνος μη μας έρθει μακάρι (σ.σ. μ’ έναν πόνο να καταταχθείτε στη Eurovision-ιστική λίστα!…), γι’ αυτό και ”πέφτει και κυλιέται σα ζάρι” (από την ανέλπιστη χαρά, που βρέθηκε τέτοιο κατασκεύασμα σε έναν ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΙΚΟ διαγωνισμό)…Ασχετο τελείως: ”Κάνω πως ξεχνάω τ’ όνομά σου κι όλα αλλάζουν γύρω μου απότομα”…Θρίαμβος του πλήρως ακαταλόγιστου!!!… Αυτόν τον για το τίποτα γραμμένο, ακατανόητα σουρεάλ, στίχο, ας μας τον εξηγήσει κάποιος… Αχ, μου χάλασε η διάθεση, το κέφι, μου ήρθε και μια ανακατωσούρα από τις σκόρπιες λέξεις, ατάκτως ερριμμένες, που θα σας το παραθέσω, απλά, να καταλάβετε μόνοι σας, φιλοσοφώντας το βαθύτερό του νόημα…
Και γιατί, άλλωστε, να εντοπίσουμε το βαθύτερο νόημά του; Ας εντοπίσουμε, τουλάχιστον το ρηχότατό του…Προσπαθήστε…Ο ευρών θα αμειφθεί με 12 πόντους, αυτούς, που θα μαζέψουμε με το τσουβάλι απ’ τις υπόλοιπες συμμετέχουσες χώρες…Αλλωστε, κάποιες φορές, από πείσμα στο ωραίο (;..), από σουργελοποίηση του διαγωνισμού( ;…) από εκζήτηση (;…), ξεπροβάλλουν, ακόμη και στις πρώτες θέσεις μεγάλα καρναβάλια…Τέτοιες χρονιές, μακάρι, να έρχεσαι πρώτος απ’ το τέλος!!!…Ναι, υπάρχουν φορές, που νουμεράντζες καταλαμβάνουν τα πρώτα νούμερα !…
Για τη μουσική αρτιότητά του, μη σας πω ότι το ”αμπε μπα μπλομ” φέρνει περισσότερη αβίαστη μελωδία, μη σας πω και πιο έντονα αποστηθητικό ρυθμό!…
Και να το story εικονοποιημένο στο εθνικό μας video clip:
Η ερμηνεύτρια περιμένει κάποιον τουρίστα, στο αεροδρόμιο – καταναλώνοντας περίπου 45 (!) πολύτιμα αεροδρομικά δευτερόλεπτα από τα 3’27’’ της συνολικής διάρκειας του άσματος – με την ταμπέλα ‘’Eurovision tour’’, για να του γνωρίσει – κακώς υποθέτουμε, με τη λογική μας – τις ομορφιές της χώρας μας…Γούστο του καπέλο του του ”πολύφερνου” Αυστραλού, καταξιωμένου -προφανώς, κατά τ’ άλλα…- σκηνοθέτη, που -με τεράστια επιείκεια- ψιλοκαταλαβαίνεις πως κάνει απέλπιδες, απονενοημένες, άστοχες προσπάθειες να δείξει κάτι…Το θέμα είναι τι αποκομίζουν όσοι το παρακολουθούν από το κεφάλαιο ‘’Ελλάδα;;;Το γενικό αποτύπωμά του κουβαλά μελαγχολία, σκοτεινιά και απογοήτευση, που γεννιέται από την υπερπροβολή του τσιμέντου, τις κατόψεις με μόνη εικόνα τα πατώματα, κάτι καπνούς, κάτι αιωρούμενα σουβλάκια και τζατζίκια, που, μόνο όποιος μισούσε την Ελλάδα, θα έφτιαχνε ένα τέτοιο video και όχι για να …αναδείξει τη χώρα, αλλά πιο πολύ, για να την δυσφημήσει και ν’ αποπροσανατολίσει!…Αλλόκοτο το αποτέλεσμα και καθόλου ενδεικτικό της ιστορίας, του πολιτισμού, του φυσικού περιβάλλοντος της Ελλάδας…Ακόμη και vide-άκια διαφημιστικών spot αποτελούν έργα τέχνης, ώστε, άνετα, θα κατακτούσαν σκηνοθετικό βραβείο, με τα μεγάλα μαστόρια τού είδους να ποιούν εμπνευσμένα καλλιτεχνικά κοσμήματα, που, μέσα σε 35 δευτερόλεπτα (!!!!), παράγουν Πολιτισμό και Ποιότητα!!!…
Εδώ, κυριαρχεί το γκρίζο σε ουρανό και έδαφος…Απλώνεται μια διάχυτη γκριζάδα, παρουσιασμένη, σε μια σχεδόν άδεια πόλη και όλο αυτό το ‘’τοπίο’’ αφήνει μια πικράδα ραδικιού στην επίγευση αυτού του video…
Ερχεται, λοιπόν, ο τουρίστας, που το πρώτο που κάνει είναι να στριφογυρίζει μέσα σ’ ένα ζαλισμένο, εν είδει σβούρας, αμάξι. Και κατά την περιστροφή έως την πρόκληση ναυτίας από τον έρμο τον τουρίστα έως τον θεατή, μας συνοδεύει ένα εξίσου παραζαλισμένο, αιωρούμενο κουτί φέτας και ”καπάκι” πέφτει κι ένα αστραπιαίο πλάνο Ακρόπολης…
Και, αμέσως μετά, ο ατυχήσας χιουμορίστας, ”πετυχημένος” σκηνοθέτης βάζει σε όλο το τοπίο μια ενωτική κίνηση με τα πατώματα του Ηρωδείου, για να ”δέσει” … αρμονικά με μια κυρία, που τινάζει το ξεσκονόπανό της, με φόντο ένα σινεμαδάκι – δήθεν ρετρό…- απομακρύνοντας τον καπνό, ο οποίος εκπέμπεται από ένα αυτοκίνητο, ενώ πριν έχει στροβιλιστεί, στο, όλο πρωτοτυπία και βαθύ νόημα, πλάνο, ένας αμφορέας!…Κι έρχεται η πραγματικά δημιουργική στιγμή για τον σκηνοθέτη, όταν η ερμηνεύτρια μαζί με 2 χορεύτριες επιδίδονται σε χορευτικές φιγούρες, μπροστά από μια κουζίνα ενός μαγέρικου, που έχει πιάσει φώκο…
Και, στη συνέχεια, έρχεται η πίπιζα με μερακλωμένους 6 κυρίους, που αφήνουν το τάβλι και πιάνουν τον χορό, σε έναν άδειο, σκοτεινό καφενέ…
Ίσως, ο εν λόγω σκηνοθέτης να έπρεπε να παρακολουθήσει κάποιες απ’ αυτές…Και ο τουρίστας περιφέρεται σε ένα μαγαζάκι του Μοναστηρακίου με ένα σαλεπιτζή, για να συνεχιστεί στο χειρότερο σημείο, που θα μπορούσε να υπάρξει πλάνο – ως ένα…ευχάριστο αποτύπωμα της πρωτεύουσας;;;!!!…Σε μια γκρίζα έως κατάμαυρη γωνία της Ομόνοιας, με τα τσιμέντα του πεζοδρομίου του μετρό, ένα ταξί και, στο έδαφος, σκουπίδια!!!…Οποίος ρεαλισμός!!!…
Αυτό που πρέπει να χρεώσουμε στον σκηνοθέτη είναι η εναλλαγή από το σουρεάλ στο ρεάλ (όχι Μαδρίτης, ευτυχώς αυτή την γλύτωσε)…Και μετά ένα πλανάκι στον Λυκαβηττό, λίγο – περισσότερο – πλακάκι Ηρωδείου, κάτι ζαλιστικά πλάνα, του τύπου: ”Εχουμε τόσα πολλά να δείξουμε και γι’ αυτό τα διαδράμουμε, τοιουτοτρόπως…
Γι’ αυτό, πάρε και μια ποικιλία και μια περικεφαλαία, νάχεις να πορεύεσαι, μη σε βρει καμιά συμφορά…Μην εξαγριωθεί κάθε έννοια καλογουστιάς και σου εκσφενδονίσει κανένα τζατζίκι, μαζί με αποφάγια στα σκοτεινά και γκρίζα μέρη, στα οποία τριγυρνάς…
Εν τω μεταξύ, χοροί 3-4 ατόμων δίνουν και παίρνουν, ξανά και ξανά – η ποικιλία έφαγε τον δημιουργό!…- μέχρι που και μια γυναίκα υποδυόμενη -τελείως, όμως, με άχαρο τρόπο!…- με σχεδόν μαύρα ρούχα και μαντηλοφορεμένη, όπως έκαναν οι προγιαγιάδες μας, ενώ εκείνη πάνω από 50 δεν φαίνεται (!!!) στήνει μόνη της τον χορό, μπροστά από την πολύχρωμη μπουγάδα της, για ν’ ακολουθήσει ένα Λυκαβηττίσιο ηλιοβασίλεμα…
Και βομβαρδισμοί με πλάνα-στατικά τύπου (αντι)καρτ-ποστάλ στους Στύλους του Αδριανού, το Ηρώδειο, το Μοναστηράκι και τους τουριστικούς οδηγούς. Τι τους δείχνεις, χρυσέ μου σκηνοθέτη, τους οδηγούς για την Ελλάδα;;;…Δείξε, επί τέλους, την ΕΛΛΑΔΑΑ!!!…
Ευτυχώς, που οι τουρίστες -είμαι σίγουρη πως- ξέρουν πολύ καλύτερα την Ελλάδα απ’ ό,τι αποπειράθηκε ν’ αποτυπωθεί και σε τούτο το Eurovision-ίστικο vide-άκι…Την Ελλάδα σε πήραμε να αναδείξεις, σκηνοθέτη, και να γεμίσει το μάτι, χρώματα, αρώματα, φως, περιβάλλον, ιστορία, παρόν, μέλλον!!!…
Μαγεία!!!…Πού είναι ένας Κόπερφιλντ να τ’ αλλάξει όλα;;;…Αναζητείται μαγεία!!!…
Αν η ερμηνεύτρια στο video clip υποδύεται την ξεναγό, που αναλαμβάνει να αναδείξει τις ομορφιές της Ελλάδας σε τουρίστες, την βάψαμε, γιατί κατάφερε το ακριβώς αντίθετο!!!…Κρίμα η άδεια, που δόθηκε για Ακρόπολη και Ηρώδειο…Συγγνώμη Ακρόπολη!…Συγγνώμη Ηρώδειο!…Λυπάμαι βαθειά για την ταλαιπωρία σας στ’ όνομα του ακατάσχετου μοντερνισμού και του ασυνάρτητου αποτελέσματος…Και πόσο κρίμα, που τούτο το video clip δεν βγήκε ούτε σοβαρό, ούτε χιουμοριστικό, ούτε κατατοπιστικό, ούτε όμορφο, παρά ασυνάρτητο και αλλοπρόσαλλο στο σύνολό του: μουσική, στίχοι, σκηνοθεσία…Πρόκειται, προφανώς, για μια κάκιστη ομαδική στιγμή…Γιατί, ποιος θα δει, αυτά τα τραγελαφικά ενσταντανέ και θα πει ‘’Αχ, Ελλάδα’’!!!…
Επομένως, επειδή -όχι πολύ κατά βάθος είμαι καλότατος άνθρωπος, θα πω – ”καλή επιτυχία, λοιπόν, στην ομάδα της Σάττι”, αλλά ”όχι καλή επιτυχία, Ελλάδα…”, μια και κάθε άλλο παρά εθνική συμμετοχή μπορεί να αποτελεί ετούτο το ακαλαίσθητο αποτέλεσμα, χωρίς μέτρο και κάλλος!…Επειδή τόση κουβέντα έγινε – άδικα, άραγε;;;;…- απαίτησε και ο δικός μου οργανισμός να βγάλει αυτά, που του γέννησε όλη τούτη η αλλοπρόσαλλη συμμετοχή!…Για την Ελλάδα, που αντιστέκεται σε κάθε μπαρούφα, που πάει να της…καπελωθεί…Σ’ αυτή μας τη συμμετοχή συνάντησα μόνο φτώχεια έμπνευσης για την ανάδειξη του φυσικού σκηνικού, ένδεια στην αποκάλυψη των ολοφάνερων ”μυστικών”, που ξέρουν να κρατούν καλά κρυμμένους τους κωδικούς τους και κάνουν την Ελλάδα μοναδική, ξεχωριστή στο πέρασμα των αιώνων… Το ”Ζάρι”, σε όλα τα επίπεδα, κατά την προσωπική μου – και όχι μόνο – εκτίμηση, έφερε ένα ”ασσόδυο”..Κρίμα, γιατί πάνω του αναγράφονται και οι εξάρες!…
Στην κρίση σας (πόσοι πολλοί ελάλησαν και μας άφησαν αλάλητα πουλιά)…
”Ζάρι”
Music: Marina Satti, OGΕ, Nick Kodonas, Kay Be, Jay Stolar, Gino The Ghost, Jordan Palmer
Lyrics: VLOSPA, OGE, Marina Satti, Solmeister
<<Τα-τα-τα-τα, τα-τα-τα-τα
Πόνος μη μας έρθει μακάρι
Πέφτω και κυλιέμαι σα ζάρι
Κάνω πως ξεχνάω τ’ όνομα σου
Κι όλα αλλάζουν γύρω μου απότομα
Ο άνεμος για πού θα μας πάρει;
Πέφτω και κυλιέμαι σα ζάρι
Κάνω πως ξεχνάω τ’ άρωμα σου
Κι όλα αλλάζουν γύρω μου
Γυ-γυ-γυ-γυ-γυ-γυ
Γυ-γυ-γυ-γυ-γυ-γυ
Eh, I’m gonna do it my way
Στο μυαλό σου θα μπαινοβγαίνω
Γιατί δε μου ‘δωσες το χέρι ούτε για να πιαστώ
Κάποτε είχα πόνο για σένα κρυφό
Τ’ αφήνω όλα να βγούνε
Πάμε put your hands up
Κάνω ότι δεν ήτανε ψέμα
Ρίξε άλλη μια τελευταία φορά
Κι άσε να μας φέρει ό, τι θέλει μετά
Τα, τα, τα, τα-τα
Τα, τα, τα, τα, τα, τα
Κι άσε να μας φέρει ό, τι θέλει μετά
Τα, τα, τα-τα, τα, τα, να μας φέρει ό, τι θέλει
Τα, τα, τα, τα, τα, τα
Κι ας είναι να μας φέρει ό, τι θέλει μετά
Τα, τα, τα-τα, τα, τα, να μας φέρει ό, τι θέλει
Να μη θυμηθώ, τις ώρες που κόντευα να τρελαθώ
Άσε να μη θυμηθώ
Δε πίστευες το κάρμα ότι είναι αληθινό
Πάμε put your hands up
Κάνω ότι δεν ήτανε ψέμα
Ρίξε άλλη μια τελευταία φορά
Κι άσε να μας φέρει ό, τι θέλει μετά
Τα, τα, τα, τα-τα
Μόνη κι αν μένω, πάντα σε περιμένω
Τρέμω σαν φλόγα, σαν σπίρτο αναμμένο
Όταν χαράζει με τρώει το μαράζι
Μόνη πεθαίνω αν είσαι αλλού
Τα, τα, τα, τα, τα, τα
Κι άσε να μας φέρει ό, τι θέλει μετά
Τα, τα, τα-τα, τα, τα, να μας φέρει ό, τι θέλει
Τα, τα, τα, τα, τα, τα
Κι ας είναι να μας φέρει ό, τι θέλει μετά
Τα, τα, τα-τα, τα, τα, να μας φέρει ό, τι θέλει
Πόνος μη μας έρθει μακάρι
Πέφτω και κυλιέμαι σα ζάρι
Κάνω πως ξεχνάω τ’ όνομα σου
Κι όλα αλλάζουν γύρω μου απότομα
Ο άνεμος για πού θα μας πάρει;
Πέφτω και κυλιέμαι σα ζάρι (oh-eh, oh-eh)
Κάνω πως ξεχνάω τ’ άρωμα σου
Κι όλα αλλάζουν γύρω μου απότομα
(Όπα, όπα, όπα, κάτσε, κάτσε, κάτσε)
Τα, τα, τα, τα, τα, τα
Κι άσε να μας φέρει ό, τι θέλει μετά
Τα, τα, τα-τα, τα, τα, να μας φέρει ό, τι θέλει
Κι ας είναι να μας φέρει ό, τι θέλει μετά
Τα, τα
