ήπαψε-νε και έφυγα-με το βαρκάκι

τράβηξα-με στ’ ανοιχτά

κύμα πήρε-μας τους μακρυά

κι έσβηνα σιγά σιγά με τους συντρόφους

δίχως παρηγοριά

σβήναμ’ ένας ένας

έβλεπά-τους

σ’ ίδια βάρκα μέσα άνθρωποι δικοί μου

που πεθαίναν από πείνα κι από δίψα

μες στο θέρος μακρυά ‘πό την ακρογιαλιά

όμοια μικρό πεντάχρονο αγόρι

πούθε να γλυτώσει

ως ο Θαλής εκείνος

τ’ άστρα

στο βαθύ πηγάδι

πέντε μέρες ήδη και

νεκρό το βρήκαν

μες στη ρεματιά

που ‘πεσε ακροβατώντας

αναρριχητής μονάχος

με το σήμα στην κωλοτσέπη

ν’ αλυχτά