«Αγαπητοί μου….
ΣΤΑ ΑΥΤΙΑ ΜΟΥ ΕΦΤΑΣΕ η φωνή του πρόεδρου της κριτικής επιτροπής, βαριά, κοφτή, έτοιμη για την έναρξη της εκδήλωσης. Έδωσε το καλωσόρισμα και έπειτα σύσσωμη η τοπική ηγεσία(δήμαρχοι και παρατρεχάμενοι) εναλλάχτηκαν στο βήμα διαβάζοντας πολυσέλιδες αναφορές. Το κοινό στην αίθουσα, κάθε ηλικίας, δυσανασχετούσε από την πολύωρη αναμονή και κοιτούσε επιδεικτικά το ρολόι. Πόσο ακόμη θα αργούσε η έναρξη για την απονομή των βραβείων;
«Τόσην ώρα περιμένουμε για τη βράβευση τι τις θέλουν πια και τις μακροσκελείς ομιλίες!» ακούγονταν τα πικρόχολα σχόλια μερικών ακροατών ανάμεσα στο πλήθος που είχε συρρεύσει για την τελετή βράβευσης των διακριθέντων στον 15ο λογοτεχνικό διαγωνισμό της Ένωσης φιλολόγων της πόλης. Πρώτη μου φορά επισκεπτόμουν τη μικρή κωμόπολη του Βορά, που διενεργούσε για πολλοστή φορά τον διαγωνισμό. Ήταν ονομαστή για την προσφορά της στα γράμματα, την καλή κουζίνα της αλλά κυρίως για τον κακό της τον καιρό. Αιτία της άφιξής μου; Να παραλάβω ένα από τα βραβεία διηγήματος. Ένα αφήγημα έξι σελίδων, προϊόν μόχθου και βασισμένο στην ιστορία αυτού του τόπου.
Οι χαιρετισμοί από τις δημοτικές αρχές και τον πνευματικό κόσμο της περιοχής είχαν, επιτέλους, περάσει. Τελειωμένες ήταν κι οι σχετικές ομιλίες του προέδρου της Ένωσης φιλολόγων και φυσικά του Α. Κ, δημοσιογράφου του μοναδικού τηλεοπτικού καναλιού της περιοχής. Α!… όλα κι όλα. Τα μίντια είναι πανταχού παρόντα. Ο πρόεδρος τότε πήρε πάλι το μικρόφωνο για να καλέσει στο βήμα έναν κύριο που άκουγε στο κοινότατο όνομα Γιάννης και με επώνυμο κάτι σε -όπουλος στο τέλος. Δεν παίρνω κι όρκο. Δεν το συγκράτησα με τον θόρυβο από τα χειροκροτήματα στην αίθουσα.
Ως Γιάννης …-όπουλος πήρες τον λόγο. Υπεύθυνος της Ένωσης για τις Δημόσιες Σχέσεις και μέλος της κριτικής επιτροπής, ανέλαβες να δώσεις διευκρινίσεις για το πώς έγιναν οι κρίσεις, με βάση ποια δεδομένα και προϋποθέσεις και να ανακοινώσεις τα ονόματα των επιτυχόντων. Έπιασες σαν επαγγελματίας το μικρόφωνο για το καλωσόρισμα. Οι καλεσμένοι στράφηκαν προς το μέρος σου. Η βουή σταμάτησε. Με φωνή καθαρή, και με ειλικρίνεια− αν μπορείς αυτό να το δεις στη φωνή− άρχισες να ξεδιπλώνεις τον λόγο σου από στήθους χωρίς σημειώσεις, κοιτώντας μας κατευθείαν στα μάτια με ζεστασιά κι ενθουσιασμό. Διψούσες να μεταδώσεις την αγάπη για την λογοτεχνία και την ποίηση. Ποιητής κι ο ίδιος μιλούσες με πάθος, ενθαρρύνοντας την προσπάθεια, την ανάγκη να εκφραστεί κανείς μέσω της γραφής.
«Μα τι συμπαθητικό παλικάρι»! ομολόγησε η κυρία δίπλα μου και σε χειροκρότησε. Δεν είχε και άδικο. Δεν έχουν όλοι εκείνη την ξεχωριστή έξαψη στα μάτια όταν μιλούν. Το ταλέντο της ρητορείας είναι έμφυτο, γεννιέσαι μ’ αυτό ή όχι. Κι εσύ ήσουν απλός και άμεσος και μας κέρδισες. Ξεχώριζες απ’ άλλους κριτικούς και φιλολόγους που είχα συναντήσει. Με φιλικότητα και ζεστασιά η φωνή σου μιλούσε ευγενικά δείχνοντας πως δεν επιδιώκεις την εκζήτηση. Οι διαγωνιζόμενοι εραστές της γραφής κρεμόμαστε από τα χείλη σου.
Αποκάλυψες τα πρώτα και τα δεύτερα βραβεία ποίησης και διηγήματος κι άρχισες να απαγγέλλεις αργά, σταθερά και με τον κατάλληλο χρωματισμό στις λέξεις, τ’ αποσπάσματα που αγάπησες.
Συγκινημένη σε πλησίασα και σου έσφιξα το χέρι. Ήταν η στιγμή της γνωριμίας μας. «Χαίρομαι πολύ που σας γνωρίζω, το διήγημά σας επίκαιρο και τέλεια δομημένο. Συγχαρητήρια», είπες και το χαμόγελό σου επισφράγιζε, μόλις, το αρχικό μου προαίσθημα. Εκείνο που έρχεται ξαφνικά σαν εντύπωση πως έχουμε απέναντί μας ένα νέο φίλο με τον οποίο μπορούμε να συνομιλήσουμε, να εκπέμψουμε στο ίδιο μήκος, να αισθανθούμε πως επικοινωνούμε βαθύτερα.
«Ευχαριστώ πολύ, με συγκινείτε, διαβάσατε πολύ όμορφα τα αποσπάσματα από το μικρό έργο μου», είπα κοιτώντας σε. Να είχαν δίκιο άραγε οι φωνές μέσα μου, η διαίσθησή μου πως δεν θα χαθούμε; Απομακρύνθηκες για να βρεις τους γνωστούς και τους υπόλοιπους βραβευθέντες αλλά σε παρακολουθούσα με την άκρη του ματιού μου. Η γαλήνη κι η ηρεμία που εξέπεμπες καθώς μιλούσες, για μένα ήταν σημαντική.
Στεκόμουν και σε άκουγα βέβαιη πως δεν θα χανόμαστε στο εξής στον στίβο της συγγραφής, τα κοινά ενδιαφέροντα θα μας ένωναν.
« Θα τα ξαναπούμε, φυσικά» άκουσα τον εαυτό μου να λέει και να καλύπτει την φωνή αυτού που σε διεκδικούσε κι ήταν έτοιμος να εισβάλλει στο οπτικό σου πεδίο, αφού προηγουμένως με παραμέρισε με μια σπρωξιά. Το ζεστό σου χαμόγελο κι η κάρτα με την ιδιότητά σου γλίστρησαν στο χέρι μου.
Κατέβηκα τα σκαλιά της αίθουσας παίρνοντας μαζί με τον έπαινο της συμμετοχής μου και την επιβεβαίωση πως είχαμε θεμελιώσει μια νέα φιλία. Μια φιλία απ’ αυτές που θα άντεχαν στον χρόνο γιατί θα ποτιζόταν από τον ενθουσιασμό και την αγάπη για τη λογοτεχνία. Κι αυτό αξίζει περισσότερο απ’ όλα τα βραβεία που θα μπορούσα ν’ αποκτήσω γράφοντας.
