Ποίηση, ποίημα, ποιώ.

Σκέψεις ανέκφραστες,

λέξεις που ανασαίνουν στις κρύπτες τους,

στα σοκάκια των στιγμών ακροπατώντας

καθώς να τις ενώσεις προσπαθείς

σε στίχο άτακτο ή ρίμα.

Συναισθήματα σε έμμετρη  μορφή,

στίχοι σκόρπιοι, σοφίας έκφραση,

ευαισθησίας απόσταγμα, πνευματική ευφορία

Ω Ποίηση! Τι απ’ όλα είσαι;

Παθιασμένες εμμονές οι λέξεις

είδωλα στον καθρέφτη της ψυχής.

Ανάλαφρες στον άνεμο της θλίψης,

σηματοδότης πάθους, κι έκστασης

χορός του Αιόλου στις μύτες των βουνών,

των λουλουδιών ανασαιμιά και των πουλιών τραγούδι.

Ω Ποίηση! Πνεύμα της μεγάλης Μούσας,

στον κόρφο σου εκοίμισες αιώνιους ποιητές

Ρίτσο, Σεφέρη, Σολωμό, Ελύτη, Καρυωτάκη

στήνοντάς τους δόκανο στου Ολύμπου τις σκιές.

Κι εμένα μου ζητάς να σε ορίσω;

Πώς σε πάλλευκο χαρτί να φυλακίσω

τ’ ανομολόγητα του νου και της ψυχής;

Στο υφάδι σου θα υφάνω ουράνιο τόξο.

με διάφανες κλωστές, ασημένιες και χρυσές.

Αδιάκοπα σ’ αναζητώ σε κάθε βήμα

στης βιωμένης μου χαράς τα στιγμιότυπα.

Δειλά με ήχους άλαλους και λέξεις σιωπηλές

να σ’ ακουμπήσω, μην φανερώσεις

τους κρυμμένους μου εαυτούς. Σ’ εσένα μοναχά

τους εμπιστεύομαι.

Ω Ποίηση! Ψυχής μου βάλσαμο,

της θλίψης μου κρεσέντο.

Του νου παράνοια οι στροφές σου,

στοιχισμένες φράσεις στον καμβά της ύπαρξής μας,

για τ’ άδικο του κόσμου μυδράλια γίνονται,

που όμως γλυκά μας συντροφεύουν.

Ω Πλανεύτρα, Μάγισσα! εμπρός Σου

υποκλίνομαι  γυμνός, χωρίς δόξας ελπίδα,

μαχητής ιδανικός κι επίμονος.

                                                                                                                                                                              Τίνα Τίνα Κουτσουμπού