200 χρόνια και πλέον μετά τον θάνατό του, η ποίηση του Τζων Κητς έχει τη δύναμη να γοητεύει και να συγκινεί, αφήνοντας τον αναγνώστη με την αίσθηση μιας ασυνήθιστης, πολύ δυνατής συνάντησης. Η παρούσα μετάφραση μερικών από τα πιο αντιπροσωπευτικά ποιήματά του, από τα πρώτα σονέτα ώς τα έργα της ωριμότητάς του, τις μεγάλες ωδές, επιχειρεί να μας συστήσει εκ νέου τον μεγάλο δημιουργό, να μεταφέρει στη γλώσσα μας το άρωμα της ποίησής του – μιας ποίησης γήινης αλλά και αιθέριας, μιας ποίησης των αισθήσεων και των αντιθέσεων. Δοκιμάζοντας τις δυνάμεις του στα πιο διαφορετικά ποιητικά είδη, ο Κητς αποδεικνύεται ένας ευφυής πειραματιστής και ένας μοναδικός τεχνίτης του λόγου.

Σε πορεία παράλληλη με την ποίησή του, οι επιστολές του (γράμματα σε φίλους, στα αδέρφια του, στους εκδότες του, στην αγαπημένη του Φάννυ) ανοίγουν ένα παράθυρο στην καθημερινή ζωή και σκέψη του ποιητή. Φωτίζουν τις αγωνίες μιας ψυχής που βάδιζε μέσα σε «αβεβαιότητες και μυστήρια» αναζητώντας την ομορφιά σε κάθε της έκφανση. Τα γράμματα του Κητς (κατά τον Έλιοτ, «τα σημαντικότερα που γράφτηκαν ποτέ από Άγγλο ποιητή») οδηγούν κατευθείαν στον πυρήνα της δημιουργικής διαδικασίας και τη φωτίζουν με τον πιο ουσιαστικό τρόπο.

Η Έφη Φρυδά για την συλλογή:

Ένα βιβλίο κόσμημα έλαβα πριν μερικές ημέρες, στην κυριολεξία A thing of beauty. Ποιήματα και επιστολές του Τζων Κητς. Μια δίγλωσση έκδοση από τις πάντα προσεγμένες εκδόσεις Κίχλη.

Εξαιρετική, ευαίσθητη η μετάφραση της Ασπασίας Λαμπρινίδου – η οποία έχει επίσης κάνει την επιλογή και τα σχόλια – μεταφέρει άρτια το πνεύμα του ποιητή.

Να σημειώσω ότι γνωρίζουμε την Α. Λ. από την σπαρακτική μετάφραση από τα ρωσικά των ποιημάτων της Άννας Αχμάτοβα.

Επιλέγω ένα από τα όχι τόσο γνωστά ποιήματα του σπουδαίου ρομαντικού ποιητή. «Για τη θάλασσα», δικό μου πολύ αγαπημένο. Η μυστικιστική δύναμη της θάλασσας, η άγνωστη δύναμή της, οι άνεμοι του ουρανού, η καταστροφή, η γαλήνη -εικόνες, ρυθμός, επιλογή λέξεων, μεταφέρονται δεξιοτεχνικά στη γλώσσα μας.

Για τη θάλασσα

Με αιώνια ψιθυρίσματα θα ζώσει

τις έρημες ακτές, κι η φουσκοθαλασσιά

αμέτρητες σπηλιές θα πλημμυρίσει, ώσπου η γητειά

του φεγγαριού τον πρώτο αχό τους να τους ξαναδώσει.

Συχνά γαλήνια διάθεση έχει τόση

που κι ένα κοχυλάκι μέρες στη σειρά

ασάλευτο θα μείνει, εκεί όπου μια φορά

οι ουράνιοι άνεμοι το’ χαν απιθώσει

Συ, που τα μάτια σου βαρύναν και πονούν,

ασ’ τα να πλανηθούν στης θάλασσας την απλωσιά.

Σύ, που τραχιά βουή γδέρνει τ’ αυτιά σου

κι από σκοπούς λιγωτικούς χόρτασες πια,

στο έμπα αρχαίας σπηλιάς έλα και στάσου,

κι ίσως ν’ ακούσεις τις νεράιδες να σου τραγουδούν!

Απρίλιος 1817