ΑΣΜΑ ΑΣΜΑΤΩΝ

 

Ο:

 

Γήινος στέκομαι, ξενοτοπίτης

Με το χώμα στα νύχια

Στις μασχάλες τον ιδρώτα

Άφωνος μπροστά στο θαύμα.

Μεγάλο ταξίδι έκαμα· μέρες

Η έρημος κουράστηκε· μα τώρα

Είμαι εδώ, να προσκυνήσω, εσένα

Που σε είδα στον ύπνο μου.

Να δω ήθελα, αν πραγματική είσαι

Να με ευλογήσεις

Για να πάρω το δρόμο της επιστροφής

Αυτόν που μία φορά τον κάνεις-

 

 

H:

 

Σε χαιρετάω, Φωτεινέ

Ψυχή τε και σώματι ακόμα στον ύπνο

Με συνεχή

Γραφή και προσευχή εντός ονείρου

Τι ιαματική γραφή

Η θεραπεύοντας τις σκέψεις μας

Άϋλη, ανακρυπτογράφητη,

Χελιδονιού καλλιγραφία στον αέρα –

 

 

Ο:

 

Φέτος δεν ήρθανε…

Ποιας περασμένης Άνοιξης, ποιο χελιδόνι;

 

 

Η:

 

Αυτό που υπέγραψε στα δέκατα γενέθλιά σου, μονοκονδυλιά

Και στα δικά μου, των εννέα, σε φωλιά.

Θα ’χει αποδημήσει τώρα, όμως να, της ράχης του το μαύρο αραιώνει

Να, το σκοτάδι όλο και πιο διάφανο

Σχεδόν σε βλέπω –

Ο ύπνος μου εκβάλλει στο δικό σου όνειρο

Μίλα μου: όταν δεν μιλάς, με χάνεις-

 

 

Ο:

 

Ρόδο της νύχτας

Βαθυκόκκινο μέχρι το μαύρο

Με πέταλα σαν τα φτερά που τα ανοίγει ο πόθος

Και λάμνει προς το άπειρο

Από όνειρο σε όνειρο

Δίχως να ξαποσταίνει.

Μιλώ, μιλούνε τα νερά

Τα άστρα γράφουν ιστορία

Αφηγείται ο αέρας.

Μιλώ, τα στόματα θυμήθηκαν και πάλι το φιλί-

 

 

Η:

 

Σ’ ακούω

Στο νου μου υλοποιήθηκε το στόμα σου

Κερκόπορτα σε ορδές αλλόφυλων

Έτοιμων να αλώσουνε την άλλη μέρα.

Εμπόδισέ τους, κράτα τους, συνέχισε να μου μιλάς

Στην πρώτη  γλώσσα που μοναχά εμείς γνωρίζουμε

Να υψωθεί τείχος σιωπής το όνειρο που συναντιόμαστε κρυφά

Μη μας ξυπνήσουν

Φέγγει ακόμα, δες,

Το άσβεστο φωτάκι απ’ τον ύπνο μας

Μάς φτάνει –

 

 

Ο:

 

Πάντα είχα στα σπλάχνα μου ένα φως

Ένα φως σαν μικρό ήλιο

Μ’ αυτό πορεύομαι εφτά χιλιάδες χρόνια

Ανάμεσα στις φτέρες της προϊστορίας

Και πάντα εσύ ακολουθούσες τον ομφάλιο λώρο

Μίτο στο λαβύρινθο·

Το φως αυτό, το ξέρω τώρα, έκαιγε για σένα-

(…)

 

 

 

(Από το “Σκηνές / Ασώματοι διάλογοι”)