In vino veritas

Βρεγμένες στο νέκταρ οι λέξεις

έχουν εκείνο το βάρος

έχουν εκείνη την αυθεντικότητα

κι εκείνο το βάθος

που πετάει ευθέως στον ουρανό.

*

Πιωμένοι θα μπούμε στον Άδη

καβάλα πάνω στα βαρέλια

θα κεράσουμε και τους νεκρούς

κι εκείνον τον αγέλαστο

θα πιει θα πιει ο αχόρταγος

και θα κοιμάται

έως την Ανάσταση

μ’ άδειο τον Άδη

θα ξυπνήσει.

*

Στην ευωχία

η ευδοκία

η ευεξία

η ευψυχία

η ευλογία.

*

Tίποτα δεν είναι για πάντα.

Μόνο το τίποτα έχει διάρκεια.

Το Κτήνος

Κάτω από τις στρώσεις πολιτισμού

πίσω απ’ τις μεμβράνες του ανθρωπισμού

κοιμάται αμέριμνα το κτήνος

αθώο έρμαιο των ορμών

των ορμονών ένα κράμα

στα δόντια του κρατά την τροφική αλυσίδα

σαλεύει μέσα στον ύπνο του

σεισμοί ταρακουνάν το σώμα

και ηφαιστειακά εκρήγνυται το θυμικό

η πείνα παγκόσμια δύναμη

το κενό στο υπογάστριο βασανιστικό

εκλύονται ένστικτα αρχίζει το κυνήγι

κάπου πρέπει να μπήξει τα νύχια του

οι γνάθοι να μασσούν ζεστό κρέας

να νιώθει τους σπασμούς του ζωντανού

κάτι πρέπει να διαμελίσει

να διακορεύσει κάτι καλά φυλαγμένο

να κόψει καρωτίδες, στο αίμα να βαφτεί

βαθιά στον ερωτικό ίλιγγο

υπάρχει ο φόνος του θηράματος

ο επιβήτορας καταβροχθίζει τη σάρκα του θύματος

μουγκρίζοντας από ευχαρίστηση

και οπλισμένος ο φαλλός

φτύνει το θανατηφόρο βόλι

που σβήνει τη συνείδηση και δίνει τη ζωή

βίαια η φύση ενώνει αρχή και τέλος

και στην κορυφαία στιγμή του μικρού θανάτου

ο πολιτισμός απουσιάζει: δύο κτήνη παλεύουν.

*

Είχα ονειρευτεί κι άλλα

που δεν αντέχουν το φως

αλλά τα πήρε όλα ο ήλιος

η μέρα τα έκανε πέρα.