Ένας κόσμος δίχως ιδέες. Μια ζωή χωρίς ιδανικά. Μία τέχνη χωρίς αρμονίες. Μια μουσική χωρίς χάρη. Μια εξέλιξη χωρίς ρυθμό. Το περίπλοκο απλουστεύεται με βάναυσο τρόπο. Το σύνθετο νερώνεται σε μια σούπα από τα ίδια.

Η αλόγιστη χρήση της τεχνολογίας δεν βελτιώνει τον άνθρωπο. Γνώσεις χωρίς γνωστικότητα. Φιλοσοφία άνευ φίλιας και σοφίας. Μια ύπαρξη άνευ, βιώματα του δήθεν, μια δράση στο τάχατες. Τεχνοκράτες οργανώνουν τη ζωή, εργαλεία δίχως ψυχή, και μικροοργανισμοί που δεν φαίνονται. Τα περιζήτητα επαγγέλματα πληροφορική και ψυχολογία. Τα απαραίτητα αντικείμενα σμαρτ κινητά και χαπάκια.

Το πιο σύνθετο πράγμα του σύμπαντος, ίσως, ο εγκέφαλος υποβιβάζεται σε καταναλωτή προϊόντων, οι νωθροί νόες του καναπέ και της οθόνης, με κινητά νιοστής γενιάς και ψυχικό κόσμο υπανάπτυκτο τρέφονται με υποκατάστατα πραγματικής ζωής, ναρκώνονται με διασκεδάσεις, υπολογίζονται μόνο ως πορτοφόλια, εργάζονται για κάτι που το νόημά του τους διαφεύγει, το πολύ παίζουν σε αγορές, μέτοχοι σε κάτι μαθηματικά. Η αειφόρα ανάπτυξη ένα μύθευμα, πέρα από τα δεδομένα του πλανήτη, οι νέες μυθολογίες έχουν αντικαταστήσει τη λογική. Χάθηκε το μέτρο. Χάθηκε η μορφή. Η τέχνη μάρτυρας του μαρτυρίου.

Οι έλλογοι μέθυσαν και υπνώττουν. Στο όνειρό τους μετρούν μετρητά, καυχιούνται για αριθμούς, ενώ ως ψυχικές οντότητες είναι νούλες. Στα μηδενικά είναι ο πλούτος. Αλλά λείπει ο πρώτος αριθμός. Χωρίς αυτόν είναι όλα φαντασιώσεις. Το χρήμα χρησιμεύει αλλά δεν είναι χρηστό. Από εργαλείο έγινε σκοπός. Τα ουσιαστικά δεν αγοράζονται ούτε πωλούνται. Στην ερωταγάπη η άλγεβρα δεν είναι λειτουργική. Κάθε απλή πρόσθεση ισοπεδώνει την ποιότητα. Τίποτε δεν είναι ίδιο με το άλλο. Η βιομηχανία και τα προϊόντα της είναι εκτός της οργανικής πραγματικότητας. Και τα χρήματα έχουν αισθήματα· άλλο το αυτόματο επιτόκιο, άλλα αυτό που αποκτήθηκε με κόπο.

Υπάρχουν τόσα και τόσα να διορθωθούν. Δεν έχουμε καν ουτοπίες για το μέλλον. Μόνο διαχείριση κρίσεων. Και ένα οικονομικό μοντέλο μεταφυσικής απληστίας. Η τέχνη καθρέφτης της νοητικής αμηχανίας, της ψυχικής απόγνωσης. Η αποδόμηση του αστικού Διαφωτισμού κατέληξε τελικά σε αισθητικό αχταρμά, σε μια άμορφη μάζα φαινομένων που δεν έχει όνομα. Η λέξη μεταμοντερνισμός είναι η ομολογία του απροσδιόριστου. Η τέχνη είναι ο σεισμογράφος του πολιτισμού. Δεν υπάρχει τίποτε πια να ανατρέψεις αισθητικά. Ο παντοκράτορας Μαμωνάς ελέγχει τα πάντα. Τόσο απλό.

Τα μαντεία σιωπούν για το μέλλον. Ακούγεται το «μαγικές λύσεις δεν υπάρχουν». Ο πλανήτης παιδεύεται από παιδικές αρρώστιες, ο άνθρωπος μπήκε σε θυελλώδη εφηβεία. Αν βρεθεί χρόνος να ενηλικιωθεί θα φανεί, δεν μοιάζει να είναι στο χέρι του. Αλλά ας κάνει τουλάχιστον μια προσπάθεια. Έχει έναν εγκέφαλο με τρομακτικές δυνατότητες, να κατεβάσει ιδέες και να προσπαθήσει να τις εφαρμόσει. Η τεχνητή νοημοσύνη είναι μια τέλεια εγκυκλοπαίδεια του εμπράγματου, με άπειρες συνδυαστικές ικανότητες, αλλά είναι και ο κίνδυνος της αποβλάκωσης και της ανευθυνότητας. Ο αυτόματος πιλότος δεν αλλάζει πορεία και οδηγεί μόνο στα γνωστά.

Η άδεια θέα του μέλλοντος / πρέπει να γεμίσει ουτοπίες.